Singer-songwriters kennen vaak evenveel voor- als tegenstanders. De lovers omhelzen de diepzinnige poëet die zo’n artiest is of tracht te zijn, de haters vinden al dat navelstaren maar niets. Wat er ook van aan is, met het tijdloze The Salesman And The Shark doet Sean Rowe de term alle eer aan.
Sean wie? Rowe is een 37-jarige Amerikaan, die zijn muzikale carrière startte met optredens in lokale bars. Hij bracht eerder al twee platen uit in eigen beheer tot Anti-records hem in 2011 oppikte. Het label, dat ook onderdak biedt aan Nick Cave, Tom Waits en Wilco, besliste om Rowe’s tweede plaat opnieuw uit te brengen. Het eenvoudige en rustige
Magic bleef niet onopgemerkt en oogstte hier en daar goede kritieken. Opvolger
The Salesman And The Shark verkent bredere horizonten, zonder de muzikale essentie uit het oog te verliezen. Rowe nam een 9-koppige strijkerssectie en pianist onder de arm, huurde een bescheiden achtergrondkoortje in en nam zelf de gitaar ter hand.
Het resultaat is een diverse verzameling van nummers, die Rowe dankzij zijn sterke bariton mooi weet samen te brengen tot een organisch geheel. Hiermee hebben we meteen ook zijn belangrijkste wapenfeit genoemd, want wat een stem heeft die man! Ze slaat en zalft, is krachtig dan weer smachtend. Bijkomende troef is dat Rowe een ware verteller is, een gave die hij perfect weet te onderbouwen met pure muziek. U hoort het al, wij hebben genoten van deze plaat.
Dat Rowe vroeger wel eens het podium van een rokerige bar aandeed, weerklinkt duidelijk in “Bring Back The Night”. Het jazzy pianoriedeltje leidt een krachtige ballad in, waarin het achtergrondkoor al een eerste keer komt opduiken. In “Flying” weet Rowe zijn twee belangrijkste troeven mooi uit te spelen, wanneer hij zijn stem perfect laat meedeinen op de gelaagde melodie die hij opbouwt.
“Joe’s Cult” is een welkome afwisseling in al die rust. Ondanks de cynische tekst, maakt het opzwepende ritme het moeilijk om stil te blijven zitten. Hij herhaalt dat trucje later nog een keer in “Horses”, dat zo lijkt weggeplukt uit de soundtrack van een goede oude western. Gitaren die zich een weg naar de einder galopperen met broeierige strijkers als hun metgezel en een huilende Rowe die de teugels strak in handen houdt.
Ondanks deze twee uitspattingen is
The Salesman And The Shark vooral een plaat om in eerste instantie bij te gaan zitten en van te genieten. Alleen dan wordt duidelijk hoe zorgvuldig Rowe te werk gegaan is bij de samenstelling van zijn nummers. De piano die een hoofdrol speelt in “Signs”, halverwege op het juiste moment invalt en de melodie even overneemt is daar een perfect voorbeeld van. Rowe’s voorliefde voor epiek is dan weer duidelijk hoorbaar op het door strijkers en akoestische gitaar gedreven “The Ballad of Buttermilk Falls”, dat dankzij zijn stem nog eens extra kracht krijgt bijgezet.
In het luchtige en uptempo “Downwind” grijpt de man uitvoerig zijn kans om aan te tonen dat hij best wel een knap gitarist is. Afsluiten doet hij zoals hij begonnen is, kalm en verhalend, dit keer over een gedesillusioneerd oorlogsveteraan die de draad van zijn leven terug tracht op te nemen.
The Salesman And The Shark is een sterke prestatie, maar heeft ook wel zijn zwaktes. Een minpunt zijn bijvoorbeeld de vele langgerekte o-o-ows die Rowe te pas en te onpas ten berde brengt, wat de nummers af en toe wel ontsiert. Soms laat je de muziek gewoon beter voor zich spreken. De plaat is een vette knipoog naar Rowe’s muzikale helden Leonard Cohen en Scott Walker. Of hij erin zal slagen om hun successen te evenaren zal nog moeten blijken. Hij is alleszins goed op weg.
