Bruce Bherman :: 14 september 2012, Botanique (Rotonde)

In december 2012 stelde singer-songwriter en zelfverklaard soundscraper Bruce Bherman in de AB Club zijn recentste dubbelaar Untagged Friends voor. Exact een jaar later kampeerde de Oostendse Gentenaar twee avonden in dezelfde zaal voor de opnames van een live-dvd. Die werd vrijdagavond voorgesteld in… de Rotonde van de Botanique

Net als bij zijn vorige passages in de hoofdstad had Bherman ook nu weer een groep met uitmuntende muzikanten rond zich verzameld. Deze keer bestond de band uit Bhermans vaste gitarist Wowo Spaens, bassist Dick Descamps en drummer Tim Coenen, terwijl collega-songsmid Chuck Paisley voor extra vocals zorgde. Ook nu weer kreeg de vaste kern versterking van een special guest. In tegenstelling tot vorig jaar geen Amerikanen zoals Lambchop-pianist Tony Crow (van Lambchop) of drummer Marc Pisapia (k.d. lang, Josh Rouse), wel de van Isbells en Marble Sounds bekende Gianni Marzo. Die had behalve zijn gitaar ook zijn banjo en zijn lapsteel meegebracht.

Alvorens plaats nemen achter de drumkit, kreeg Tim Coenen de eer om met zijn eigen band Roadhouse Libra het binnendruppelende publiek te verwelkomen. Dat deed hij met stijl. Gedurende een halfuur bracht het viertal — met behalve Coenen (zang, gitaar) ook nog Chris Smet (gitaar), Jules Lemmens (drums) en Thomas Smith (bas) — een sfeervolle set met fraaie, soms fragiele songs. Een hoofdrol was daarin weggelegd voor de erg knappe gitaarpartijen van Coenen en Smet. Die lieten hun instrumenten niet met elkaar duelleren, maar eerder op beschaafde toon converseren. Dit alles — de songs op zich, maar zeker ook de manier waarop ze werden gebracht — maakt dat we deze groep zeker nog een keer aan het werk willen zien.

Wie dacht dat Bherman voor een derde jaar op rij zou uitpakken met een gelijkaardige set, begreep van bij de eerste noten dat hij zich vergiste. Geen rustige start dus deze keer, maar wel twee stevige binnenkomers met “You Said, You Said” en het grommende “I Was Smiling”. Ook verrassend: een derde van de set bestond uit nummers uit zijn oudere platen, uit de periode vóór Untagged Friends. Die werden destijds met andere muzikanten gearrangeerd en opgenomen, maar nu nieuw leven ingeblazen en herwerkt door de nieuwe band. Dat “Tinseltown” uit Two Boys op de setlist stond verbaasde niet, de nieuwe versies van nummers uit The Other/63 (“Every B” en “Clap”) deden dat wel.

“Touch” (uit Attitudes) werd uiteindelijk zelfs een van dĂ© uitschieters van de avond. Tijdens dat nummer gaf Bherman zijn gitaar door aan Chuck Paisley, om vervolgens een wandelingetje te maken over het podium en te genieten van het samenspel van zijn band. Maar ook hierna was het momentum nog niet voorbij, want de uitvoering van “Radiogirl” was — onder meer door het knappe, in elkaar overvloeiende snarenwerk van Spaens en Marzo — zo mogelijk nog sterker.

Deze lijn werd vervolgens doorgetrokken tijdens de laatste twee songs van de reguliere set, “Fly High” en “Big Sized Girl”. Minder subtiel als “Touch en “Radiogirl” weliswaar, maar even overtuigend neergezet. Ook heel mooi, halverwege de set, was “I’ll Wait For You In Line”. Met alleen de stemmen en de gitaren van Bherman en Spaens bracht deze versie ons even in de waan dat we in een nachtelijke baankroeg uit een film van David Lynchzaten.

Het was overigens een uitstekend idee om Gianni Marzo uit te nodigen voor dit concert. Hij kwam zeker niet om de show te stelen of om in de eerste plaats zijn eigen kunnen te etaleren, maar ontpopte zich tot een volwaardig groepslid, een ploegspeler die zijn talent en zijn instrumenten in dienst stelde van de songs. Het klikte niet alleen met de andere muzikanten, maar door zijn inbreng leunden vooral “White & Blue”, “Dreamer” en bisnummer “The Goodbye Song” dichter bij aan de albumversies dan tijdens de dvd-concerten van vorig jaar.

Bherman blijft dus niet alleen een artiest die verschillende stijlen aankan en verwerkt in zijn songs, hij is ook iemand die er steevast in slaagt de juiste mensen te vinden om die nummers gestalte te geven. Dat die muzikanten actief zijn in tal van andere bands en/of projecten, maakt echter dat het elke keer puzzelen is om voor een uitstekend concert als dit een datum te vinden waarop iedereen vrij is. Het maakt van zijn optredens (nillens willens) als het ware een unieke aangelegenheid. Toch zijn we er van overtuigd dat wanneer hij vaker zou (kunnen) optreden met deze band, Bherman ongetwijfeld een veel groter publiek kan aanspreken met zijn werk. Zolang er voor dit soort artiesten, die zich niet in hokjes of formats willen laten duwen, geen plaats is op de radio, blijven optredens dé manier om hun waar aan de man te brengen.

aanraders

verwant

Bruce Bherman :: “De toekomst? Die is er niet! Ik spring straks in het kanaal!”

Bruce Bherman is een bezige baas. Begin 2014 bracht...

Bruce Bherman :: Acoustic Movies

In tijden waarin alles vooral “harder!” en “sneller!” moet,...

AB duikt op in videoclip van Bruce Bherman

Eind vorig jaar verwelkomde de Brusselse Ancienne Belgique Bruce...

Bruce Bherman

Zelden zagen we Europa zo eendrachtig - zeg maar verenigd...

Bruce Bherman :: Untagged Friends

AKR, 2010. Bertus Half Belg, half Brit. Gentenaar die een stevige...

recent

ÂĄ$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in