Half ontwaakt uit een dronken roes en met een beteuterde smoel, zo verlieten we twee jaar geleden de zaal van The Expendables. Wat een plezante terugkeer naar de jaren tachtig van cheesy action stars had moeten zijn, draaide uit op een flets actiefilmpje waarin zowel de oneliners als de actie zwaar teleurstelde. Om van de cockteasin’ cameo’s van Willis en Schwarzenegger nog maar te zwijgen. Niet dat we een genreklassieker for the ages hadden verwacht, maar slechts twee of drie keer rechtop moeten springen om een ‘hell yeah!’ of een ‘boom baby!’ uit te schreeuwen, zit toch ver onder ons gemiddelde aantal oerkreten. For the record: Bij Commando halen we met gemak 76 oerkreten, in beschonken toestand zijn dat er 132 tot 143. Omdat The Expendables commercieel gezien wel een dikke hit was, mogen Sly en de vrienden het nog eens proberen met een sequel. En wat blijkt? The Expendables 2 is dolle pret met de knipoog. De toon nestelt zich gezellig tussen oprechte testosteron en zelfrelativerende humor, de foute oneliners vliegen je om de oren en nationale trots Jean-Claude Camille François Van Varenberg mag de show stelen als slechterik van dienst. Hell yeah!
De huurlingen van Barney Ross (Sylvester Stallone) zijn terug… en de rest doet er niet echt heel veel toe. We ontmoeten de bende (met onder andere Jason Statham, Dolph Lundgren en Jet Li in de rangen) tijdens een boem-knal-pataat-missie in Nepal en niet veel later krijgen ze de opdracht van Mr. Church (Bruce Willis) om ‘iets’ uit een neergestort vliegtuig in Albanië te gaan halen. Maar ook rivaal Jean Vilain (Jean-Claude Van Damme!) is geïnteresseerd en hij is zo’n gemenerik dat hij zelfs één van De Verwaarloosbaren koelbloedig afmaakt. Big Mistake! Wat volgt is een ouderwetse wraakactie (track them, find them, kill them!), een onnozele plot over gestolen plutonium en een verdwaalde Chuck Norris in de Balkan.
Vanaf de eerste actiescène (met tank, terreinwagen en de granieten kop van Sly) voel je het aan je tenen: deze keer zijn ze er wél in geslaagd om een even liefdevolle als ironische hommage aan de gloriejaren van de action hero movies te maken. Waarom werkt het nu dan wel? Is dit niet gewoon krek hetzelfde als twee jaar geleden, maar dan met nog een paar nieuwe vergeten actiesterren erbij? Neen en Jean-Claude was nooit vergeten, laat dat duidelijk zijn. Het werkt omdat Stallone deze keer de regie wijselijk heeft afgestaan aan huurling Simon West. Geen grote regisseur, maar met Con Air en meerbepaald met de mullet van Nicolas Cage hebben we ons toen toch goed geamuseerd. Want Stallone mag dan wel slimmer zijn dan hij eruit ziet, hij is ook een belabberde actieregisseur. Niet dat West naast James Cameron of John McTiernan moet gaan staan, maar je ziet wel dat die mens weet hoe hij actie moet filmen en hoe hij de explosie aan… euhm, explosies ook een beetje overzichtelijk moet houden.
Op die manier heeft The Expendables 2 eigenlijk een paar verrassend leuke en goed in elkaar geflanste set-pieces in de etalage staan. Zo krijg je bijvoorbeeld een schietpartij op een fake New Yorks kruispunt dat de Russen tijdens de Koude Oorlog hebben nagebouwd en een geestige autorit met een rondknallende Schwarzie en Willis doorheen een luchthaven. Echt memorabel of spectaculair wordt het zelden, maar het beperkte gebruik van CGI en de terugkeer naar oldskool vernielingen en ontploffingen geeft de film wel een aangenaam nostalgisch sfeertje mee. Het is een beetje kig, maar dat waren die halve genreklassiekers uit de jaren tachtig ook.
Wat ook veel beter tot z’n recht komt is de cameraderie tussen de actiesterren op leeftijd. Allemaal mannen die er duidelijk de humor van inzien en genieten van hun wellicht kortstondige terugkeer in de schijnwerpers. Ze weten dat ze aan hun extra krediet bezig zijn en je ziet ze gewoon denken ‘komaan, gasten, we zullen die moderne actiehelden eens laten zien hoe het écht moet’. Met de toevoeging van iconen Van Damme en Chuck Norris (die een heerlijke introductie krijgt) en grotere rollen voor Bruce Willis (zie z’n ogen glinsteren) en Arnold (toch nog een tikkel onwennig met een machinegeweer onder de arm) is het trouwens serieus knokken voor een beetje screentime en de beste oneliners. Het team van Stallone raakt stilaan overbevolkt en wanneer de Grote Mannen de derde akte overnemen, lopen Statham en vooral Terry Crews en Randy Couture er toch een beetje verloren bij. Maar geen paniek, Dolph Lundgren mag nog eens lekker zot doen als huurling met een doctoraat in chemie (zie hem spelen met een rubikub!) en JCVD is een genot om bezig te zien als slecht acterende villain. Wist je trouwens waarom hij het symbool van de geit in zijn nek getatoeëerd heeft? Omdat dat het huisdier van Satan is, tiens!
Veel coole momenten (Statham en Stallone aan de slag met boksbeugels!), scheefgekrulde dialogen (“We keep it light until it’s time to go dark, and then we get pitch-black”, geweldig) en een innige omhelzing met de grootste clichés van het genre, het zit er allemaal in en wie met dit soort cinema is opgegroeid, kan anderhalf uur gniffelen, goedkeurend grommen en meejoelen. We zouden bijna struikelen over het feit dat de zelfspot naar het einde toe meer richting vermoeiende parodie glijdt (Willis en Schwarzenegger jongleren met elkaars oneliners), mochten we niet naar huis gestuurd worden met een heerlijke showdown tussen Stallone en Van Damme.
The Expendables 2 is op alle vlakken een betere B-film dan z’n voorganger. De actie knalt lekker, de stoere oneliners rollen vlotjes van de tongen, de locaties zijn toffer, er wordt geen energie verspild aan logica en het enthousiasme van de eighties superstars werkt aanstekelijk. Goed fout en bij deze hebben wij onze guilty pleasure van het jaar gevonden. Boom, baby!
