Heren, wees gewaarschuwd, er is een nieuwe film met stud muffin Channing Tatum in roulatie. ‘Is dat niet die halfzachte patser uit snotterfilms Dear John en The Vow?’ hoor ik jullie al onbezorgd denken. Akkoord, een paar maanden geleden was Chan-chan slechts een beperkte bedreiging voor uw mannelijkheid. Na zijn onverwacht grappig optreden in 21 Jump Street zou je zelfs bijna denken dat de het eigenlijk nog wel een toffe kerel is. Wij waren er bijna ingetuind. Bijna, want nu laat de man op wiens buikspieren je een bibliotheekkast kan kapotslaan zijn ware gelaat zien. Tijdens Magic Mike, een sexy dramedy over het wel en wee van mannelijke strippers, kunnen de dames zich namelijk vergapen aan de strakke bast en nog strakkere kont van stripper Tatum en zijn al even viriele collega’s. Kom dus achteraf zeker niet klagen wanneer uw vrouw, vriendin of moeder een tikkel teleurgesteld is als je moves toch niet helemaal kunnen tippen aan die van magische Channing.
Tampa, Florida. Mike (Channing Tatum, wie anders) ontmoet tijdens een klus als dakwerker Adam (Alex Pettyfer), een negentienjarige niksnut die op z’n eerste dag wordt ontslagen, omdat hij cola’s uit de frigo heeft gepikt. Mike droomt van zijn eigen meubelzaakje (geen ikea-brol, maar customised spullen) maar moet voorlopig nog even geld bijverdienen als stripper in de club van manager Dallas (Matthew McConaughey). Mike introduceert Adam als potentieel talent en de knaap wordt al snel de nieuwe sensatie van de stripclub. Maar terwijl Adam zich volledig laat gaan op de golf van succes en aandacht, begint Mike steeds meer te twijfelen aan z’n leventje. Zeker wanneer hij zijn oog laat vallen op Brooke (Cody Horn), de overbezorgde zus van Adam.
Dat kameleon Steven Soderbergh niet voor één gat te vangen is, wordt nogmaals bevestigd met Magic Mike, een soms luchtige, soms serieuze, maar altijd entertainende tragikomedie die even ongegeneerd mannelijk vlees over het scherm uitsmeert als de schaduwzijde van de Amerikaanse Droom in tijden van crisis naar voren schuift. Kijk, dat tweede aspect missen we toch wel een beetje tijdens een show van de Chippendales. Laat je dus niet al te hard misleiden (een beetje mag) door de posters, trailers en andere promocampagnes. Ja, er wordt verleidelijk gedanst en gezweet in kinky outfitjes, maar Magic Mike is meer dan een goedkoop excuus om stiekem eens de grootste troeven van Channing Tatum en die stoere weerwolf uit True Blood te gaan checken. Het is ook een behoorlijk raak geobserveerd portret van een jongeman die zijn American dream probeert na te jagen. Als hij daarvoor in een nachtclub zijn broek moet afsteken en een bende hitsige milfs aan zijn lijf moet laten prutsen, so be it.
Soderbergh – die zich liet inspireren door Tatums echte ervaringen als stripper – heeft echter de slimme keuze gemaakt om het niet allemaal te zwaarwichtig te maken. Naar het einde toe moet het allemaal wat dramatischer (en voorspelbaarder) worden, maar Magic Mike is op z’n best wanneer mentor Mike groentje Adam laat kennismaken met de wereld achter de schermen van het stripmilieu. Dit zijn geen getormenteerde mannen die elke avond hun ziel verkopen voor een paar natte dollars, dit zijn mannen die hun werk doen en er zich ook niet voor schamen dat ze op die manier geld verdienen. De oppervlakkige cameraderie is aanstekelijk, de shows zijn campy plezant (en met schwung in beeld gebracht) en net zoals Adam genieten we van de dolle rit in het neonverlichte nachtleven. Maar ook buiten de sleazy nachtclub is Magic Mike een sympathieke underdog. Kijk maar eens naar die kleine, maar fijne momentjes tussen Tatum en nieuwkomer Cody Horn als de afkeurende love interest die het eigenlijk wel aangenaam vindt in de buurt van Mike.
Wordt zomerbriesje Magic Mike hierdoor niet onvermijdelijk oppervlakkig? Een Coyote Ugly met de buikspieren van Tatum en Pettyfer in de hoofdrol? Ja en neen. Magic Mike gaat nooit all the way om de donkere kant te verkennen zoals bijvoorbeeld een Boogie Nights of een Saturday Night Fever dat wel deden. Zelfs wanneer de neerwaartse spiraal van Adam (drugs! druugs! druuuugs!) er dan toch komt, wordt die opvallend snel afgehandeld zodat het allemaal zeker niet te lang in de kleren blijft hangen. Maar het personage van Magic Mike krijgt net genoeg diepgang en evolutie mee om anderhalf uur geboeid te blijven. Het helpt natuurlijk dat Soderbergh alweer een unieke visuele stijl aan z’n film geeft. Het is nooit showy, maar met een combinatie van een strakke montage, originele mise-en-scène en geelgekleurde filters om dat plakkerige zomergevoel te verhogen, krijg je wel een film die steeds interessant is om naar te kijken.
Maar waarom zou je in godsnaam meeleven met een dertigjarige stripper die al vanaf z’n eerste kennismaking met twee grieten in bed ligt? We vroegen het ons ook af, maar de vertolking van Tatum is er boenk op. Let maar eens op het moment waarop hij – deftig gekleed en met brilletje – voor de zoveelste keer naar de bank trekt om toch maar een lening vast te krijgen om zijn meubelzaakje op te starten. Kom hier dat we je een knuffel geven, kerel! Met de stripscènes laat hij zien dat hij een aardig potje kan dansen en ophitsen (Step Up was niet voor niks z’n doorbraak), maar het zijn de scènes die niet eindigen met een thong in z’n gat waarmee hij bewijst dat hij eigenlijk al tien jaar in de verkeerde films zit. Ook graag een vermelding voor een sterke Matthew McConaughy als de even charismatische als gluiperige manager die z’n prijsbeest Mike aan het lijntje houdt.
Magic Mike is meer dan zomaar een Showgirls met mannelijk vlees in de hoofdrol. Het mocht allemaal iets dieper en origineler uitgewerkt zijn en de derde akte is een beetje een afknapper, maar met dank aan de regie van Soderbergh en de subtieler dan verwachte acteerprestatie van Channing Tatum krijg je een verrassend aangenaam zomerfilmpje met zowel brawn als brains. Dames, laat die Fifty Shades of Grey dus maar een avond dicht en zoek het zwoele gezelschap van Magic Mike en zijn schaarsgeklede buddies op. Big Dick Richie en zijn penispompje wachten op u.
