Ergens in de darmen van Hollywood lijkt iemand de beslissing te hebben genomen om zowat de volledige back catalogue van Paul Verhoeven van een remake te voorzien. Deze Total Recall (Verhoeven maakte het origineel in 1990) is de eerste die een bisnummer krijgt, maar ook Robocop en Starship Troopers staan al op de rooster. Niet om onze helderziende kwaliteiten te overschatten, maar we weten nu al wat al die verfilmingen met elkaar gemeen gaan hebben: minder geweld, een minder ziekelijk gevoel voor humor, minder kitsch. Ze gaan de Verhoeven-factor er vakkundig uit wegsnijden, laat ons het zo zeggen. Het wachten is alleen nog op een remake van Basic Instinct waarin geen tepel, laat staan een opzettelijk aan wildvreemden onthulde flamoes, te zien is.
Nu goed, laat ons beginnen bij wat we zeker weten: Total Recall anno 2012, geregisseerd door Len Wiseman (hij van de Underworld-reeks), is een brave, vaagweg onderhoudende actiefilm, die binnen de 48 uur na het bekijken alweer wegsmelt in de massa brave, vaagweg onderhoudende actiefilms die je de voorbije jaren al hebt gezien.
Het einde van de 21ste eeuw. Na een stuk of wat apocalyptische oorlogen is het grootste deel van de aarde onbewoonbaar geworden, behalve twee stukken land aan tegenovergestelde kanten van de wereldbol. Om het reizen tussen die twee gebieden makkelijker te maken, werd “the fall” ontworpen, een soort gigantische lift die dwars door de kern van de aarde sjeest. Douglas Quaid (Colin Farrell neemt het over van Arnold Schwarzenegger), is één van de vele arbeiders die elke dag met “the fall” naar zijn werk als fabrieksarbeider gaat. Quaid is dan wel getrouwd met Kate Beckinsale, maar droomt toch van meer in het leven. Daarom brengt hij een bezoekje aan Rekall, een bedrijf dat nep-herinneringen verkoopt. Hij wil zich een avontuur als spion laten implanteren, maar tijdens de procedure gaat er iets mis: Quaid blijkt écht een spion te zijn die al de hele tijd een vals leven leidt. Of niet, misschien gaat hij gewoon erg op in zijn droom. Wie zal het zeggen?
Eerlijk is eerlijk: er waren manieren om een zinvolle Total Recall-remake te maken. Philip K. Dicks kortverhaal We Can Remember it for You Wholesale was een somber science fictionverhaal, zonder veel fysieke actie, maar wel met een aantal intrigerende concepten. Da’s ver verwijderd van Ahnuld die zijn eigen vrouw neerschiet en zegt: “Conzidah dat a deevorz.” Een interessante vraag die nooit bij de makers van deze remake is opgekomen, was dan ook: “Moét het een actiefilm zijn?” Waarom geen sfeervol thriller-drama? Daarmee hadden ze de schaduw van Verhoevens versie veel makkelijker kunnen afschudden en een eigen identiteit creëren. Zoals het nu is, blijft Total Recall 2012 steken in de banaliteit van een (letterlijk) bloedloze knap-pang-film.
Het begint nochtans redelijk sterk: het eerste half uur levert een intrigerende set-up en het design van de film mag er zijn. De visie op een toekomst vol vliegende auto’s, waarin mensen, wegens plaatsgebrek, in eindeloze flatgebouwen boven én onder de grond wonen, en de Aziatische cultuur erg dominant is, is dan wel gepikt van Blade Runner en The Fifth Element, maar ziet er knap uit. Heel even is er ook reden om te geloven dat deze nieuwe Total Recall, bovenop de actie, een beetje moeite zal doen om de onderliggende ideeën van Philip K. Dick uit te werken. Het idee van twee tegengestelde maatschappijen – één waar de arbeiders in armoede wonen en één waar ze allemaal mogen gaan werken, om het dan weer af te trappen – is best wel fascinerend. Maar dat alles duurt exact tot het moment waarop Colin Farrell zich in die beruchte stoel laat vastbinden om zijn herinneringen te laten bewerken. En dan is het gedaan, want op dat moment verandert Total Recall in een non-stop opeenvolging van actiescènes, waarin er geen plaats is voor personageontwikkeling of thematische ideeën. Net zoals de meeste actiefilms van de laatste jaren, is ook Total Recall er één die meteen van zijn eerste akte naar zijn derde akte gaat, zonder tijd vrij te maken voor een fatsoenlijk middenstuk, waarin de plot, de personages en de thema’s die alles onderbouwen, een beetje ademruimte krijgen. Wie heeft er ademruimte nodig als je ook vanalles kunt laten ontploffen?
Het probleem met die non-stop actie, is dat Len Wiseman het anarchistisch gevoel voor humor van een Paul Verhoeven niet heeft. Verhoeven ging bewust over de top en stak zijn film vol met sick jokes – Wiseman lijkt niet echt een gevoel voor humor te hebben, en moet zijn actie altijd binnen de beperkingen van zijn PG-13 leeftijdsklassering houden. Met als gevolg dat we Farrell veel zien rennen en springen, dat de kogels in het rond fluiten zonder echt veel schade te berokkenen, en dat de explosies alleen maar dat blijven: vuurwerk, zonder al te veel voelbare fysieke impact. Er is constant beweging op dat scherm, maar het is niet witty, het is niet goed bedacht. Tegen de tijd dat de prent een uur bezig is, heb je het allemaal al wel gezien. Het uur daarna is simpele overkill – nog eens een achtervolging, nog eens een vuurgevecht, nog eens iets dat ontploft. Geeuw.
Colin Farrell trekt zich bewonderenswaardig uit de slag met een personage waarvan het uiteindelijk nooit helemaal duidelijk wordt wie hij is of wat zijn rol werkelijk is. Hij laat zijn charisma het grootste deel van het werk doen, maar dat is net genoeg om dit soort prent mee te dragen. Kate Beckinsale en Jessica Biel zijn de dames van dienst. Beckinsale kan Sharon Stone nooit doen vergeten, voornamelijk omdat Stone in de 1990-versie nog toelating had om sexy te zijn; haar vrouwelijkheid was één van haar wapens. De vrouwen in deze nieuwe versie zijn op een eigenaardige manier ont-sekst – het zijn mannen met borsten. Farrels relatie met hen beiden is dan ook grotendeels theoretisch, iets dat wordt vermeld en dat we dan maar moeten geloven omdat hij een man is en zij een vrouw. Maar elke vorm van seksuele energie is hier al evenzeer afwezig als lef in de actie. In de bijrollen worden Bryan “Breaking Bad” Cranston en Bill Nighy compleet verspild aan betekenisloze clichés.
Nee, als dit de toon zet, dan houden we ons hart vast voor die remakes van Robocop en Starship Troopers. Als we niet beter wisten, dan zouden we zeggen dat de filmgeschiedenis wordt herschreven, maar dan braver, properder, zonder bloed, zonder seks, zonder inventiviteit, zonder levenskracht. Oké, wel nog net met die beruchte vrouw met drie borsten, dat wel, maar voor de rest…
