Kreator is een klinkende naam in metalland. De Duitse band,afkomstig uit het Ruhrgebied, staat immers al drie decennia lang garant voor kwalitatieve razernij. Ondanks die status moeten ze zich nog met ieder album bewijzen, zeker nu de concurrentie in de thrashbiotoop weer gestegen is tot een jaren ’80-niveau. Het lijkt er zelfs op dat thrashmetal weer een zeer pertinent plaatsje heeft ingenomen in het weidse pantheon van metalsubgenres. De jonge honden die enkele jaren geleden door het toxische thrashvirus geïnfecteerd raakten, zijn ondertussen gerodeerde metalkrijgers geworden met een album of drie in hun rugzak.
Na een overbodige intro knalt het album genadeloos uit de speakers met de titeltrack. Wat dadelijk opvalt, nog voor je echt notie neemt van de muziek zelf, is hoe indrukwekkend goed alles klinkt. De band werkte samen met producer Jens Bogren, en die leverde weeral een pareltje af, zoals hij ook al deed voor bijvoorbeeld Devin Townsend,Katatonia of Opeth. Hij laat deze veteranen ‘modern’ klinken, dat wil zeggen sprankelend, een beetje ‘compressed’ misschien, maar vooral in your face. Bands met een erfenis als Kreator kunnen in principe nooit meer hun klassieke platen overtreffen, omdat die meer zijn dan muziek. Het zijn tijdsdocumenten, monumenten bijna, waar zo’n historische, nostalgische en emotionele lading aan vast hangt, dat mogelijke kritiek in de kiem wordt gesmoord. We gáán hier dan ook geen kritiek leveren op Endless Pain (’85) of Flag Of Hate (’86), maar het staat voor ons buiten kijf dat Phantom Antichrist niet alleen beter te beluisteren is voor de meeste mensen en op muzikaal gebied niet moet onderdoen voor zijn klassieke voorgangers. We wijken wat af, want wat valt er dan eigenlijk zoal te beleven op Phantom Antichrist? Eerst en vooral de riffs, natuurlijk. Net zoals op ieder ander Kreator-album klinknagelt bandleider Mille Petrozza voor ieder nummer enkele stalen riffconstructies in elkaar die je zullen dwingen tot headbangen en oncontroleerbare spasmen. Voor een openingsnummer en een enkele track hier of daar (“The Few, The Proud, The Broken” of “Victory Will Come”) kan dat volstaan, maar om een heel album interessant te blijven moeten ook instituten wat meer te bieden hebben. Of word je net daardoor een instituut? Wat opvalt is dat de melodieuze solo’s en bruggetjes van Sami Yli-Sarniö nog meer ruimte krijgen dan op het vorige album, Hordes Of Chaos. We zouden zelfs durven zeggen dat bijna 50% van dit album in zekere mate harmonisch en melodieus klinkt, terwijl dit toch agressieve thrashmetal blijft. In “From Flood To Fire” lijkt het misschien even alsof we een lange ex-cathedra uiteenzetting gaan krijgen met gitaren in plaats van TedX-causeurs, maar op het juiste moment weten ze dan toch weer de lont in het kruitvat te steken. “Civilization In Collapse” slaat een heel andere toon aan. Dit nummer klinkt dreigend en zelfs een tikkeltje wanhopig, maar laat die heroïnespuit toch maar in de lade liggen, dit blijft headbangbaar. Het meest gewaagde stukje is misschien wel dat tikkeltje groove en iets wat naar een embryonale breakdown neigt in “Death To This World”. Maar laat dat de diehards nu geen stuipen bezorgen, het nummer is een knaller. Op het einde gaan ze toch wel even bijna uit de bocht. Het anti-religielied “Your Heaven My Hell” bevat een paar clichés te veel, maar steunt gelukkig op enkele zeer potente riffs. De eerste maten van slotnummer “Untill Our Paths Cross Again” zijn op het randje van tenenkrommend. Mille Petrozza’s raspende stem is geschikt voor frenetieke brulpartijen en een parlando hier of daar, maar werkelijk zingen? Nee, dat probeert hij beter niet. Nu goed, het slot van dat nummer en van het album is weeral een woeste finale. Phantom Antichrist is een erg krachtig en gevarieerd metalalbum geworden. Het paart de oude thrashtraditie aan een meer moderne benadering van het genre. Hier en daar probeert de band wat dingetjes uit. Dat maakt dat de toch al goed gemaakte nummers een extra dimensie krijgen, en meestal werkt dat goed. Alles bij mekaar maakt dit dat deze cd een behoorlijk breed metalpubliek kan aanspreken. Net als in het geval van Prong eerder dit jaar horen we een band aan het werk die veel zelfvertrouwen heeft en — ondanks de leeftijd– ook nog veel ambitie.
