Vijf jaar geleden is het dat Luke Jenner van The Rapture “It smells like a mixture of vinegar and shit here” uitkraamde van op de Last Arena tijdens een legendarisch vieze Dour. Ongetwijfeld denkt hij vandaag, bij zijn terugkeer op het festival, dat het hier altijd iets is. En dus doet de groep ook maar wat het de vorige keer deed: een geweldige set vol uiterst dansbare punk neerzetten.
Ze waren zo lang weggebleven, dat niemand nog had verwacht dat er ooit een nieuwe plaat zou komen. Maar daar was-ie dan, eind augustus vorig jaar. In The Grace Of Your Love, was de naam, en “middelmatig maar met een aantal topsongs” was het verdict. Genoeg puike songs om de set aan te dikken tot één waar nauwelijks iets op aan te merken was, that is.
De titeltrack van die nieuwe plaat, bijvoorbeeld. Huppelend loopje, gemoedelijk wiegende bas, en dan een gitaar die venijnige steekjes geeft en Jenners kenmerkende huilende jongensstem. Het is een voorzichtig begin voor een groep die uiteindelijk toch opwindende dansmuziek maakt. Even losschudden voor het echte werk.
Meteen daarna volgt met “Never Die Again” het startschot van een rijtje dansende knallers die de tent langzaam tot een kookpunt brengen. “Get Myself Into It”, bijvoorbeeld, dat al voor een eerste keer die typische koebel stevig laat weerklinken, of de machinale rubberen groove van “Whoo! Alright – Yeah…uh Huh”. En dan is er bijna meer koebel dan een mens kan verwerken met doorbraakhit “House Of Jealous Lovers”, een nummer dat zijn plaats in de geschiedenis als beste punkfunknummer van de noughties heeft veroverd.
Pandemonium vooraan, maar de groep verpest het nu wel even een beetje met een nieuwe versie van “Olio” die door een platte kermisbeat wordt doorboord. Helemaal goedkoop wordt het zelfs in de overgang naar “Come Back To Me”. Sterk is dan weer hoe saxofonist Gabriel Andruzzi op het einde “Miss You” helemaal richting freejazz toetert in een chaotische finale.
En dan is het nog eenmaal feest. “How Deep Is Your Love”, met zijn aanstekelijk housepianootje, en stevige stuwende bas, is een laatste hoogtepunt: een ideale manier om een punt achter Dour te zetten. Het is goed dat The Rapture terug is; deze groep kan het nog.
En don’t worry, Luke: de vier voorbije jaren was Dour een pak droger en aangenamer. Kom nog maar eens langs.
