De erfenis van beroemde papa’s is niet altijd even makkelijk af te schudden. Wie al op zijn vijfde op een platenhoes van zijn vader staat, heeft nog wat meer achterstand in te halen. Baxter Dury had dan ook drie platen nodig om méér te zijn dan de zoon van Ian, maar sinds zijn laatste, Happy Soup, lijkt het aardig te lukken.
Het is een pretentieloos plaatje geworden en hetzelfde geldt voor Dury’s doortocht op Dour. Van kop tot teen in Britishness gehuld, staan Dury en zijn bandleden met een lichtjes onderkoelde attitude op het podium. Allemaal schijn zal al snel blijken, want Dury is niet de koele kikker die hij lijkt. Met de woorden: “This one is for you, my little babies, because it’s always summer somewhere”, kondigt hij “Afternoon” aan, en later zal hij ook nog uitgebreid zijn liefde voor België betuigen (“Fuck the rain! Fuck England! Hello Belgium!”). Dat “Afternoon” is overigens een van de hoogtepunten van de set, met zijn handclaps, vette baslijnen en pah-pah-paahs: doodsimpel maar ook dodelijk efficiënt.
Die simpelheid primeert ook wel bij Dury: noch zijn nummers, noch zijn zangstijl (cockney parlando met ietwat valse melodie erbovenop) zijn bijzonder gecompliceerd, maar niemand die daarom maalt. De druilerige, Engelse vertelsels (“the highs and lows of my emotional endaevour”) van Dury in “Claire” en “Leak At The Disco” (inclusief dierengeluidenimitaties) hebben bijzonder veel baat bij deze understated aanpak, waarin vooral toetseniste Madeleine Hart erg goed is. Het duurt toch een nummer of drie voor we haar voor het eerst echt zien bewegen en voor een lachje zijn er zeker vijf nummers nodig, maar als ze het woord neemt in het wondermooie “Hotel In Brixton”, waarin de band een zeldzame keer loos mag gaan, is haar dat allemaal vergeven.
Een geluk bij een ongeluk dus dat Finley Quaye, die eigenlijk op ons to do-lijstje stond, last minute afzegde en we op zoek moesten naar een alternatief. Deze Baxter Dury zette allesbehalve een grootse spektakelshow op poten, maar wist zich met zijn Britsheid-verpakt-in-popsongs probleemloos op te werken tot de verrassing van de dag.
