‘The world has changed,’ klinkt het in “Isn’t It Time”, een van de eerste nummers op That’s Why God Made The Radio, de plaat waarmee The Beach Boys hun gouden jubileum vieren. Dat is het minste dat je kan zeggen. De hamvraag is dan ook: past deze band nog in 2012?
Die vraag is alles behalve makkelijk te beantwoorden. Want minder dan een jaar geleden was er immers Smile, het in 1966 gestarte project. Hoe vreemd on-hedendaags die plaat ook klonk in 2011, het kon niet ontkend worden dat een fantastische band aan het werk was.
Diezelfde band, of eerder de overlevers van deze band, staan er vandaag opnieuw. Om hun vijftigste verjaardag te vieren heeft Brian Wilson zich opnieuw herenigd met Mike Love, Bruce Johnston, Al Jardine en David Marks.
Weg zijn de advocaten en de vetes, de waas van waanzin veroorzaakt door een te veel aan hallucinogenen. The Beach Boys presenteren zich als een volwaardige band, met alles erop en eraan: een nieuwe plaat en een tournee, als waren ze jonkies die nog alles te bewijzen hebben.
Terwijl The Beach Boys uiteindelijk meer te verliezen dan te winnen hebben. Want wat moet je in godsnaam met een plaat van een stel gepensioneerde Californiërs die in de jaren zestig muziekgeschiedenis schreven maar sindsdien, in steeds wisselende bezettingen, verwerden tot een schim van zichzelf?
Goed, That’s Why God Made The Radio is vast niet het dieptepunt uit het oeuvre van The Beach Boys, wie daar naar op zoek gaat, kan zich best verdiepen in enkele van de fascinerende platen die de band in de jaren tachtig uitbracht.
Wat dit album tot een lichtelijke vreemde release maakt, is niet zozeer het feit dat de jongens die hier in harmonie zon, strand en popmuziek staan te bezingen volgens hun geboortedatum tot de categorie van dirty old men behoren, maar het — op het eerste gezicht logische — feit dat ze een Beach Boys-plaat gemaakt hebben.
Alsof de heren hun betere albums vakkundig onder de loep genomen hebben, de sterktes en zwaktes opgelijst hebben en op basis van dat lijstje aan de slag gegaan zijn. Resultaat? De muziek die komt aanwaaien, klinkt van ver als The Beach Boys, maar bij nadere beluistering is That’s Why God Made The Radio niet meer dan een halfslachtige imitatie. Wat best gênant is, gezien het hier wel degelijk gaat om het origineel.
Wat dat betreft is “Spring Vacation” hét tenenkrullende voorbeeld van wat mis is met dit album. Hoor hoe het instructielijstje vakkundig gevolgd wordt: harmonies, check. Thema: ‘vakantie en cruisin’? Check.
Hoor helaas ook hoe een zielloze bierbuikbluesrif de song op gang trekt. En hoe de drums klinken alsof ze ingespeeld zijn voor een commercial uit de jaren tachtig.
Tijdens de rat race die de popmuziek in de sixties was, kon de minste misstap fatale gevolgen hebben voor een band. Een plaat als deze zou toen The Beach Boys zowat de kop gekost hebben. Vandaag echter komt de band ermee weg. Ook al klinkt dit, zelfs in tijden waarin retro hipper dan ooit is, totaal gedateerd, komen The Beach Boys met hun huidige staat van genade overal mee weg. Aan de andere kant: dit is de band die de wereld “Good Vibrations” geschonken heeft. Dat op zich geeft hen eigenlijk het recht te doen en laten waar ze zin in hebben.
Op 7 augustus staan The Beach Boys, samen met De Mens, The Australian Pink Floyd Show en Dirk Stoops op de Lokerse Feesten.
