Weinig platenfirma’s hebben zo’n eigen identiteit als het Britse 4AD in de jaren tachtig. Platen op het label herkende je blindelings aan hun geluid. Meer dan twee decennia jaar later blijft het een referentie; regelmatig hoor je dat ietwat etherische, die donkere baslijnen, en dat slepende en dreigende terug bij een nieuwe band.
Vijfentwintig jaar geleden was dat soort muziek nieuw; de ontbrekende schakel tussen de Britse new wave en wat later shoegaze en grunge zou worden. Nu is het een herkenbaar geluid, een stijl als een ander om te spelen, maar wel een die zijn impact niet verliest. Kijk maar naar het titelloze debuut van 2:54, zo genoemd naar het favoriete moment van de bandleden in een Melvinsnummer; een meeslepende trip door een groezelige koortsdroom.
Het regent, natuurlijk, en we bevinden ons in een grootstad. Welke? Maakt niet uit: ze lijken toch allemaal op elkaar. Maar het is nat. Rijden we? Ja, we bevinden ons in een wagen. Of toch niet. We haasten ons in de schaduw van de gebouwen. Naar waar? Geen idee. Ergens droog. De film vertraagt. Het droogt op. Nu dwalen we. Doelloos. Koortsdromen houden geen steek. En zijn onbehaaglijk.
Als “Scarlett”, bijvoorbeeld, dat vorig jaar als EP al een vroeg waarschuwingsschot was. Een eenvoudige gitaarmelodie wordt opzij geduwd door een pulserende bas, die binnen de kortste keren het pedaal intrapt: “if love love love, it’s all I hear in my head”, kreunen de zusjes Colette en Hannah Thurlow in een nauwelijks verstaanbare spookzang. Er spreekt verlangen uit, maar ook iets omineus. WÃl je wel hun liefde? Willen zij wel liefde? Of is het een sirenenzang die je recht het ongeluk in trekt?
“You’re Early” is er nog zo eentje. Een traag brandend vuurtje. Een onderhuids conflict. Jij bent te vroeg. En toch was ze al aan het wachten. “I just wanna be close”, zucht Colette tot besluit. De wat platte stampbeat waarmee “Easy Undercover” vervolgens de deur opentrapt voelt boertig. Een bruut die niet weet in wat voor wespennest hij zijn voet net heeft gezet, want daar is alweer die sirenenzang, die snel verwijtend wordt. In “Sugar” neemt de geest van de jonge Polly Jean Harvey van Colette bezit. Uitdagend klinkt ze. “I wanna see all of it”, teemt ze. Wees maar niet te zeker of je wel durft. En weer is er die al te beukende drum die niet verder komt dan een doodsaaie 4/4. Als deze plaat één zwak punt heeft, dan wel zijn drummer.
Toegegeven, 2:54 is ook niet rijk aan echt memorabele songs — vandaar dat we niet meer dan een 6,5 bovenhalen — maar dat maakt de groep goed door op spanning en atmosfeer te blijven spelen. Het is niet nieuw, maar het was lang geleden dat we het nog eens zo overtuigend gebracht wisten dat het ons bleef boeien tot het gaatje dat “Creepers” heet. 2:54 is wat Warpaint twee jaar geleden beloofde, maar slechts één song echt wist vol te houden: dreiging en verleiding. Met dat onafscheidelijke duo mag men ons altijd komen lastig vallen. Al sinds de jaren tachtig.
