Met een titeltrack die opent met “England is ill and it is not alone” lijkt Maxïmo Park op zijn vierde plaat de politieke tour op te gaan. Niets is minder waar. Ook The National Health draait weer om het eeuwige gedoe tussen man en vrouw. Vertrouwd terrein dus, al zoekt de groep het muzikaal al eens in een nieuw hoekje.
Na drie platen was het tijd voor Maxïmo Park om eens grondig stil te staan bij de dingen. Balansen werden opgemaakt, sterktes en zwaktes afgewogen. “Bon,” werd er geconcludeerd, “we maken dus eigenlijk popmuziek. Misschien moeten we dat dan ook maar blijven doen, en dat zo goed mogelijk.” En dus ging de groep opnieuw in zee met producer Gil Norton (Pixies, Triffids) die ook van Our Earthly Pleasures zo’n hookfestijn maakte.
Niets nieuws onder de zon, dus? Toch wel. Ondanks die besluiten, wordt het penseel in een uitgebreider palet gedoopt, en verkent The National Health met wisselend succes nieuwe geluiden. Dat is helaas geen goed idee als het gaat om naar Coldplay zwemende piano’s als in “This Is What Becomes Of The Brokenhearted”. Dan liever het aan de laatste furieuze stuiptrekkingen van R.E.M. anno Accelerate referende “Waves Of Fear”: een atypische afsluiter, maar eentje die live straks ongetwijfeld weer zal knallen.
Want laat daar geen twijfel over bestaan: Maxïmo Park is nog steeds op zijn best in de nummers die van bij de eerste akkoorden met gierende moteren komen binnengevlamd. De woeste titeltrack, bijvoorbeeld, die verschroeiender klinkt dan de groep ooit deed, of het al even jachtige “Until The Earth Would Open”. Nog beter zelfs — en ongetwijfeld een toekomstige livefavoriet — is “Wolf Among Men”, een harde zelfkritiek die het ‘homo homini lupus’-gezegde nog eens samenvat.
Zo stevig als die nummers klinken, zo ingehouden mag het als er gas wordt teruggenomen. “Unfamiliar Places” moet zowat het rustigste zijn dat de groep ooit heeft opgenomen, en blijft een wankel evenwicht. Het staat in scherp contrast met de mechanische geilheid van “Hips And Lips”. Want net als op de vorige plaat, is het bij Smith alweer van moetens. “Take Me Home”, gaat het zelfs ergens rechtuit.
Aldoor bewijst Smith ondertussen dat hij nog steeds een van de sharpest lyricists van zijn generatie is. De manier waarop hij een dolgedraaide fan annex lief op haar plaats zet in “Write This Down” is van het betere haatproza, en in “This Is What Becomes Of The Brokenhearted” is hij een briljant observator van zijn eigen hartenpijn: “I never tried to be over-familiar / Formality strikes when we talk of the future.”
En toch wordt The National Health nergens een Plaat; het is een grabbelton van middelmatige tot puike tracks, die in de productie van Norton elk een sterke identiteit krijgen. Dat is goed, maar het zorgt er ook voor dat deze plaat bij momenten aan elkaar hangt als los zand. Minder interessante nummers worden zo snel een drempel om verder te luisteren; ze verdwijnen niet in de flow van de plaat. En dus is ook deze Maxïmo Park weer niet de plaat die we hadden gehoopt te horen. Maar dat het live straks nog een stuk leuker kan worden? Dat dan weer wel.
