SunnO))) :: 15 juni, Fort 8, Hoboken

Heel, heel lang geleden, toen de beschaving nog maar net de neus aan het venster stak, werd muziek gebruikt als een vorm van ritueel. Mensen produceerden primitieve ritmes en melodieën voor het versterken van emoties en het opwekken van trance. In de wonderlijke omgeving van een Hobokens fort,deden de dronemeesters van SunnO))) iets gelijkaardigs, maar dan wel héél, héél luid.

Dat het gitaarduo Greg Anderson en Stephen O’Malley een voorkeur heeft voor aparte locaties voor de optredens, is al eerder gebleken. In 2009 stond SunnO))) in de Leuvense Predikherenkerk, waar de band bewees dat spelen op niet voor de hand liggende locaties méér is dan een gimmick, en zelfs een optreden naar een hoger niveau kan tillen. Deze keer was het de beurt aan een 19de-eeuws fort aan de rand van Antwerpen. De setting was alvast veelbelovend: een klein overdekt podium op het centrale middenplein, omringd door metershoge en -dikke muren, alsof de toeschouwers niet mochten ontsnappen.

Na het puike voorprogramma Aluk Todolo werd het donker in Fort 8. Niet alleen van de ondergaande zon, maar ook door de massa’s en massa’s rook die het middenplein ondertussen vulden. SunnO))) betrad het podium in schaars tegenlicht, gehuld in de ondertussen legendarische zwarte monnikspijen. Omgeven door een immens rookgordijn en omringd door twaalf (jawel: 12!) versterkers werden de eerste donderende akkoorden aangeslagen.

En donderen deed het. Het maakt niet uit hoeveel concerten van SunnO))) je al hebt meegemaakt, het massieve, kolossale volume dat wordt voortgebracht, blijft overweldigend. Vooral de fysieke aanwezigheid van het geluid dat je doorheen je hele lichaam ervaart, is een ervaring die je bij geen enkele andere band meemaakt. Je voelt je hele lichaam trillen door de geluidsgolven, bij de diepste tonen voel je je haar lichtjes wapperen en wordt je buis van Eustachius stevig onder druk gezet. Je moest ook een complete masochist zijn om dit optreden zonder oordoppen te volgen.

Het eerste half uur kregen we vintage SunnO))) voorgeschoteld; schaarse gitaaraanslagen die ultralage tonen aan een ultrahoog volume voortbrachten. Anderson en O’Malley, voor de gelegenheid bijgestaan door de Nederlander Tos Nieuwenhuizen (Beaver, 35007) op Moog, stonden er zo goed als roerloos bij en bespeelden traag, stoïcijns, maar met veel gevoel hun gitaren. En hoewel er geen enkele vorm van ritme aanwezig was, voelde je jezelf traag meedeinen op de geluidsgolven.

Voor het tweede deel van het optreden doemde occasioneel gelegenheidsvocalist en black metallegende Attila Csihar op van achter de muur van versterkers. Csihar zoemde, gromde, fluisterde, jammerde, bad en schreeuwde, terwijl de geluidsstorm wat in kracht afnam, en plaatsmaakte voor meer subtiliteit en textuur. De excentrieke Hongaar staat steeds garant voor een stevige injectie theatraliteit in de optredens van SunnO))): hij nam plaats net voor een rookmachine, waardoor het leek alsof er een smeulende vuurgeest van de zwarte monnikspij had bezit genomen. De theatrale poses, het bezwerende gezang, het lage, pulserende geluid van de gitaren: het begon stilaan iets van een duister sjamanistisch ritueel te krijgen. Het mocht dan ook niet verwonderen dat ergens vooraan in het publiek, overweldigd door een geïntoxiceerde extase, iemand in volle euforie tegen de stenen kwakte, en met een gelukzalige glimlach om zijn lippen werd afgevoerd.

Plots stak het sonische onweer opnieuw op, zwollen de gitaren aan en zorgde de moog voor een dwingend, pulserend ritme dat versnelde tot een oorverdovend gezoem. Anderson en O’Malley hieven hun gitaar hemelwaarts, terwijl Atilla Csihars mysterieuze gebed een hoogtepunt bereikte. En wanneer er in een ultieme buiging een laatste apocalyptisch akkoord werd aangeheven, bereikt deze anderhalf uur durende, oorverdovende trip zijn uiterste climax.

En dan was het voorbij. Het fort had het bombardement van geluidsgolven overleefd, en het publiek kon eindelijk op adem komen na een machtig en overweldigend optreden. Wat SunnO))) bewijst, is dat de grootmeesters van de drone nog steeds uniek zijn in hun soort. Dit was niet zomaar een concert, dit was een beleving, die nog eens extra versterkt werd door de prachtige omgeving. Als het van ons afhing, speelt deze band enkel nog op dit soort locaties. Suggesties zijn altijd welkom.

http://www.southernlord.com/band_SUN.php
Konkurrent
Southern Lord
Beeld:
Koen Jacobs

aanraders

verwant

Sunn O ))) :: Life Metal

Nooit gedacht dat een metalband die uit twee gitaren...

Freakscene’s Summer Bummer (10 augustus) :: Duik in de avant-garde

Al vijfentwintig jaar lang staat Radio Centraals programma Freakscene...

Aethenor :: En Form for Blå

Na alle onzin die rond de voorbije twee platen...

Aethenor :: 30 januari 2009, Beursschouwburg

Voor groepen die in het meer experimentele spectrum...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in