John Mayer is het Hollywoodcircus ontvlucht om mijlenver op een ranch in Montana te gaan wonen. Gevolg: een nieuwe hoed, een bijpassende poncho en een nieuwe plaat.
De titel doet al vermoeden dat het gaat om een soort therapieplaat. Dat klopt wel enigszins: gitaarwonderkind Mayer werd ooit opgehemeld als meisjesidool, versleet vervolgens zo’n drieënzestig fotomodellen/actrices alvorens van zijn sokkel te vallen door zich te profileren als Koning van de Onnozele Tweet. God straft onmiddellijk, weet elke goede tsjeef, en Mayer kreeg stemproblemen die hem dwongen tot radiostilte en wat serieuze zelfreflectie. De Twitteraccount werd ingeruild voor een ingetogener tumblr-blog, het tourleven voor reizen en zwart-witfotografie. Tegen de tijd dat de man eindelijk de studio weer in mocht, was hij niet meer dezelfde. Het lot kan echter hard zijn: kort nadat de plaat uitkwam en net voor de aftrap van de tour, begaf Mayers stem het opnieuw, wat zijn toekomst als zanger erg onzeker maakt.
Born and Raised is een specialleke in de ondertussen behoorlijke rij albums die John Mayer al uitbracht. De hoes — een stukje fijne kunst van de hand van de Britse artiest David A. Smith — ademt stetsonhoeden, pistoolduels en stoffige saloons. We zien al menig gitaarminnend Mayerfan fronsen van achter hun Stratocaster: je wil toch niet zeggen dat die gast een countryplaat heeft gemaakt? Maar jawel hoor: met een gezapig sjok-ritme, lijzig lapsteeltje en meesterlijke gitaarlickjes trekt “Queen of California” de boel op gang. “Goodbye cold/ Goodbye rain/ Goodbye sorrow/ And goodbye shame” — geef toe, als openingszin kan dat tellen, toch? Hier spreekt een man die beseft wat hij heeft, en hoe content hij daar wel niet mee mag zijn.
Op dit elan borduurt “The age of worry” verder: er klinkt nieuwe hoop, een positieve noot in dit trackje, dat eerder folk dan country aandoet. Het doet zelfs denken aan baardapen van over de plas, zoals The Chieftains of The Dubliners. Het is fijn dat Mayer af en toe al eens durft afstappen van zijn typische, veilige popdeuntjes en wat nieuwe horizonten gaat verkennen. En het wordt nog beter! Titelnummer “Born and raised” bijvoorbeeld: een countrynummer waarop Woodstock-relikwieën David Crosby en Graham Nash zelve de backings verzorgen, terwijl Chuck Leavell (drukte ooit zijn stempel op Eric Clapton’s Unplugged) aan de toetsen staat. Geen wonder dat hier een instant déjà vu-gevoel opborrelt! Dezelfde invloeden klinken door in “Walt Grace’s submarine test. January 1967”, een nummer met een ongehoord lange en vreemde titel maar een lekkere folk-popsfeer die hunkert naar seventiesiconen als Jackson Browne.
Het meest genoten wij van “Something like Olivia”, dat qua feel zelfs in de richting gaat van gospels à la Derek Trucks’ “Sweet inspiration”. Onbekend terrein voor Mayer, maar hij slaagt met vlag en wimpel. Het zit ook allemaal juist: hammondorgeltje, koortje en magistrale Mayer-solo in de brug, onweerstaanbaar meeklap-ritme en vele herhalingen in de tekst waardoor je al na twee keer meezingt met je ogen dicht. Enig minpunt: eens in uw kop, geraakt het er zeer moeilijk nog weer uit.
Als er zoveel moois te ontdekken valt op dit schijfje, rijst onvermijdelijk de vraag waarom Mayer in godsnaam kiest voor een single als “Shadow days”. Best te pruimen — vooral het Beatle-esque gitaarbruggetje middenin — maar o zo veilig als keuze om op het publiek los te laten. En zo staan er helaas nog enkele grijze muizen te blinken voor je aan de geestige afsluiter “Born and raised (reprise)” toekomt.
Mayer staat erom bekend een controlefreak te zijn die weinig risico’s neemt. Born and Raised is naar zijn normen een ware folie. Tussen de mooie, frisse songs zitten nog altijd een paar afgelikte ballades die evengoed twee platen terug konden geschreven zijn, maar enfin, een wild gamble zal er wel nooit inzitten voor deze man. En toch is er al iets meer diepgang: op sommige momenten schaaft Born and Raised net het bovenste velletje huid eraf. Wat ons betreft, mag er eigenlijk eens een goeie schel af.
