In 2008 lieten twee piepjonge geweldenaren genaamd DZ Deathrays hun eerste clip op de wereld los. In de video van “The Mess Up” zagen we drummer Simon Ridley na één fles Jägermeister zijn lijf uitkotsen. Vier jaar na deze opvallende entree speelt het Australische duo met Bloodstreams in de broekzak niet langer huisfeestjes maar wel over de hele wereld concertclubs plat. Dan weet je dat je met fenomenaal kabaal te maken hebt.
De partypunkers uit Brisbane weten goed genoeg hoe de aandacht te trekken. De hilarische video van punk-‘n-rollbom “No Sleep” was een parodie op Paul Simons “You Can Call Me Al” waarin komiek Arj Barker gekke bekken kwam trekken. In de video voor “Dollar Chills” maakten ze dan weer zoals Trash Talk, hun labelgenoten bij Hassle Records, een zeer chaotische en destructieve indruk — en we waren er meteen weg van.
Zoals Trash Talk zijn DZ Deathrays ook één bom energie op een podium. Anders dan de Californiërs brengen ze geen hardcoreherrie maar wel op elektronische leest geschoeide garagepunk. Maar hun recept is eveneens simpel: gooi Death From Above 1979 en Sex Pistols in de blender en je krijgt licht ontvlambare schijven als “No Sleep”, “Play Dead Until You’re Dead” en “Gebbie Street”. Deze nummers zijn naast energiek en lekker rauw ook nog eens verdomd catchy: ideaal om een massa festivalgangers uit zijn dak te laten gaan. Euhm, Chokri, leest u mee?
In “Teenage Kickstarts” zijn de ingrediënten van de thrash-pop-punkcocktail het best herkenbaar: de gutterale kreten van Shane Parsons, een lawaaimuur van elektronische gitaarruis en Ridleys ophitsende drums.
Na Bass Drum Of Death hebben we dus weer te maken met een jong explosief duo dat vanaf de eerste gitaarnoten zeer opzwepend werkt, maar waarvan je geen interessante tekstuele boodschap of geniaal uitgewerkte songs moet verwachten. Dreigen ook DZ Deathrays, door te weinig muzikale afwisseling, in dezelfde val te trappen?
Akkoord, Bloodstreams is vooral een partyplaat. “Dinomight” en “Dollar Chills” staan of vallen met besmettelijke elektronische riffs met bijna de proporties van de vroegere Soulwax. “LA Lightning” is na al dat partygeweld gewoonweg een overbodig nummer. Maar voor de opstapeling van uitzinnige punksongs zou een EP’tje immers te klein zijn. Bovendien ondervinden we met de minder uitzinnige electro in “Dumb It Down” en “Trans Am” dat het ook anders kan.
Blijven de Australiërs bij hun vertrouwde o zo herkenbare stijl, dan hebben we in 2014 nog steeds de feestband. Als DZ Deathrays muzikaal kunnen evolueren, zien we ze binnen een paar jaar al in de grotere zalen en kunnen ze misschien The White Stripes … evenaren (?). Maar hey, laten we niet te vlug van stapel lopen. Dit is hoe dan ook een band om dit jaar, en liefst nog volgende zomer, naar uit te kijken. Noteer dus voorlopig maar in vette letters: “in het oog te houden”.
