België heeft zijn eigen Metronomy, maar dat wist u niet. België heeft zijn eigen Phoenix, maar ook dat was u ontglipt. Great Mountain Fire is de ruwe parel van de Brusselse muziekscène, het lekkerste popsnoepje dat zijn neus over de taalgrens steekt.
Ze vielen al langer op podia allerhande te bewonderen als Nestor!, maar verzopen in de overbeviste vijver die ons muzieklandschap is. Onkruid vergaat echter niet, en de Brusselaars krabbelden opnieuw recht als Great Mountain Fire dat vorig jaar met Canopy één van de betere Belgische popplaten van de afgelopen jaren maakte.
Zanger Thomas de Hemptinne is nauwelijks gaan zitten of hij overvalt mij met een eerste vraag. “Ken je onze situatie?”, vraagt hij ernstig. Dat doen we. Toen Canopy in de lente van 2011 werd uitgebracht haalde die de Vlaamse platenboeren niet. Bijna twaalf maanden na de release overschreed het schijfje dan toch de taalgrens. “Belachelijk, toch? En ik ben zeker dat zulke toestanden dagelijks terugkomen in België. Maar we blijven vechten”, klinkt het overtuigd. De toon is gezet. De Hemptinne is de ambitie zelve: Great Mountain Fire moet en zal iedereen overdonderen op de zomerfestivals.
enola: Frustreert de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië jullie?
de Hemptinne: “Natuurlijk, ik woon in Brussel en heb Vlaamse vrienden. Het klopt toch niet dat Canopy vorig jaar enkel in Wallonië verkrijgbaar was? Er zijn heel wat Nederlandstalige mensen die de band al langer kennen, maar ze hadden de mogelijkheid niet om onze cd binnen te halen. We kwamen met de foute contactpersonen in aanraking, maar verder wil ik niemand beschuldigen. Ik merk overigens wel degelijk een groot verschil tussen onze twee landsdelen. De inwoners van Vlaanderen en Wallonië stellen andere eisen, en we hebben beiden een verschillende culturele achtergrond.”
enola: Ondertussen had er een tweede album in de winkels kunnen liggen.
de Hemptinne: “Nee, zo bekijken we de zaken niet. Voorlopig willen we Canopy met kracht verdedigen. We schrijven in de tussentijd nieuwe songs, maar die blijven op de achtergrond. Vorig jaar was de opwarming voor het grote werk. We beseffen al te goed dat een album tijd nodig heeft om te rijpen, om naambekendheid op te bouwen. Als we plots beslissen om een nieuw album te maken omdat het moét, schieten we een kogel door ons hoofd. We mogen niet overhaast reageren. Alles op zijn tijd.”
enola: Hoeveel tijd kroop er in jullie debuut?
Vigilante: “Iets meer dan een jaar. Ongeveer één vierde van het album hebben we vooraf geschreven. Vroeger, toen we onder de naam Nestor! opereerden, legden we de basis voor enkele nieuwe songs.”
de Hemptinne: “Destijds veranderden er overigens heel wat dingen. Zo haalden we de inspiratie om nummers te schrijven bij onszelf. We weten nu wat we met onze muziek willen aanvangen en hoe we het resultaat kunnen bereiken. Elk nummer is in onze ogen perfect, terwijl dat magische gevoel vroeger zelden binnen handbereik was. Ik vind het schrijfproces van het album trouwens ontzettend interessant. We maakten de plaat van A tot Z, zonder te veel extra songs te schrijven. Dat is de eerlijkheid die in Canopy zit, we zijn blij dat het album geen product is geworden.”
enola: Probeerden jullie een strak plan te volgen?
de Hemptinne: “Het verschilde steeds, elk nummer kwam anders tot stand. Ik herinner mij één liedje dat we op een kwartier hebben geschreven. Soms verzamelden we echter verschillende refreinen en strofes die we in de studio aan elkaar plakten. Eigenlijk kwam Canopy pas helemaal tot zijn recht toen we de nummers inspeelden in de studio. Maar er ontbrak steeds iets. “It’s Alright” en “A Gipsy Father” bijvoorbeeld hebben we op het laatste moment aangepast. We doorgingen vreemde creatieve fases. Maar geloof mij, dat maakte het enorm intens.”
enola: Die beschrijving omvat één woord: perfectie.
Vigilante: “Ja, we zijn best perfectionistisch. Ik vraag mij echter af waarom we zo zijn. We zijn met z’n vijven en het duurt lang vooraleer iedereen zich neerlegt bij een nummer. Het is de bedoeling dat iedereen akkoord gaat met de keuzes, geen enkel bandlid mag verweesd achterblijven.”
de Hemptinne: “We hebben met Great Mountain Fire een monster gecreëerd. We moeten hem regelmatig voeden, maar soms vreet hij ons op. Zo zit de band in elkaar.”
enola: Hoe kijken jullie terug naar het verleden, toen jullie nog Nestor! heetten?
de Hemptinne: “We hebben progressie geboekt, dat is vanzelfsprekend. Op persoonlijk vlak zijn we echter nog steeds dezelfde band. De naamverandering was een statement: “Kijk, hier is onze debuutplaat.” Muzikaal zijn we door elkaar geschud, ondanks dat we in dezelfde bezetting spelen. Het geluid werd meer volwassen doordat onze manier van denken veranderde.”
Vigilante: “Vroeger waren we ontzettend impulsief. Alle ideeën verzamelden zich in één song, waardoor die overdreven complex werd. Er waren altijd te veel tierelantijntjes aanwezig.”
enola: Jullie beseften dat een goed nummer evengoed simpel kan zijn?
de Hemptinne: “Inderdaad. Daarbovenop leerden we om de juiste keuzes te maken. We schreven overigens simpele nummers omdat we dat fijn vonden, niet omdat het makkelijker is. Er zitten nog steeds naïeve trekjes in sommige nummers. Een speelse kant is naar mijn mening nodig. We hoeven niet over de hele lijn volwassen te klinken, laat dat jeugdig enthousiasme ons maar verder drijven.”
enola: Vroeger liet de pers regelmatig Arctic Monkeys vallen in jullie recensies. Die invloeden zijn schijnbaar verdwenen.
de Hemptinne: “Er zijn verschillende bands waar we de mosterd halen. De meeste muzikanten zullen het ontkennen, maar je wordt geïnspireerd door alles wat je beluistert. We zullen echter nooit iemand na-apen omdat een bepaalde klank zo goed klinkt. Op het moment dat onze onwetendheid en invloeden samenkomen op een kruispunt, ontstaan er songs. We gaan als band op zoek naar muzikanten die iets nieuws creëren. Het liefst van al maken we iets ´nders dan de rest, we willen dat mensen op onze concerten binnenstappen en denken dat we marsmannetjes zijn.”
Ik hoor op Canopy veel elektronica. De gelijkenissen met Phoenix of Daft Punk zijn nooit ver weg.
Vigilante: “Klopt, maar we hebben niet bepaald veel naar zulke elektronica geluisterd. Vanaf het begin hebben we een toetsenist in de band, toen kenden we die bands niet eens goed. In een latere fase zijn we meer elektronische muziek beginnen beluisteren.”
de Hemptinne: “Er zijn in de eindfase veel synthesizers aan de nummers toegevoegd. Ik ben met keyboards beginnen klooien waardoor onze liedjes plots electropop werden. Ratatat en Metronomy zijn twee bands die ons naïeve melodieën leerden kennen. Dat heeft mij persoonlijk geraakt. Ik geef overigens grif toe dat ik andere muziek nodig heb om inspiratie uit te putten.”
Wat verkiezen jullie: een originele sound of elf uitstekende popsongs?
de Hemptinne: “Ik ben ervan overtuigd dat we méér te bieden hebben dan enkel goede popnummers. Ik vind dat we in bepaalde songs origineel klinken. Weet je, het kan ons niet schelen wat er over ons wordt geschreven. Het is een keuze geweest om simpele nummers te schrijven, dat hoorde in onze ogen zo. Anderzijds tonen we lef door bijvoorbeeld een akoestische song te maken met één ukelele, een melodica en gefluit.”
Er staan enkele rustige nummers op het albums zoals “It’s Alright” en “Swans”. Hebben jullie die ademruimte nodig?
Vigilante: “Ja, we zeiden daarnet dat het vroeger, ten tijde van Nestor!, soms té energiek was. Ik zou niet kunnen leven met een album dat uitsluitend uit dansbare nummers bestaat. Als ik na twee maanden onze plaat beu ben gehoord, is dat een slecht teken. Daarom zijn er meerdere schema’s nodig tijdens een schrijfproces.”
de Hemptinne: “De rustige nummers die je opnoemt, schreeuwden naar intensiteit. Het hoort zo te zijn. Dit album is als eens bos met veel lichtinval, maar waar evenveel schaduw is. We mogen af en toe versnellen en gas terugnemen. Ik wilde een plaat maken die ik kan herbeluisteren, en daar was vrijheid voor nodig.”
Hoe hebben jullie de studiotijd ervaren?
de Hemptinne: “Ik vergelijk de studio met een onderzeeër. We zaten opgesloten in een kleine ruimte en keken voortdurend naar de radar. Soms liep die helemaal tilt, zo werd een vis een walvis, en omgekeerd. Die gekke momenten werken echter motiverend. Daarnaast was de studio één grote werkplaats. We hebben bijvoorbeeld lang gesukkeld met “Late Nights” omdat er iets ontbrak. Terwijl de zang werd opgenomen, bedacht de rest nieuwe elementen om het geheel te verbeteren. We zaten nooit stil, maar achteraf bekeken waren die slapeloze nachten de moeite.”
Hebben jullie graag alles in eigen handen?
de Hemptinne: “Ja, maar voor Canopy hadden we hulp nodig. We werkten samen met Jean Waterlot van Montevideo. We zochten een kapitein die ons door het proces kon loodsen, iemand met de juiste visie. Wanneer een bandlid een nummer niet apprecieerde, ging Waterlot die persoon in kwestie moed inspreken. Hij wist ons steeds te overtuigen. Tegelijkertijd zorgde hij ervoor dat het proces overzichtelijk bleef aangezien de studiotijd beperkt is wegens de hoge huurprijzen. Het was nodig om mensen die buiten de band staan bij het project te betrekken.”
Wat ervaren jullie als het sterkste punt van Great Mountain Fire?
de Hemptinne en Vigilante: (In koor) “Onze vriendschap.”
En jullie pijnpunt?
Vigilante: “Ik.”
de Hemptinne: “Goh, dat is moeilijk. (Na vijf minuten stilte) Mijn Nederlands beperkt zich tot enkele woorden.”
Vigilante: (in het Nederlands) “De taal is moeilijk, hè. Zeker jullie woordenschat. Wacht, wil je nog een antwoord op de vraag? De stiptheid van bepaalde bandleden is een werkpunt. Ik weet nu al wie zich aangesproken gaat voelen na dit interview.”
Great Mountain Fire speelt op vrijdag 11 mei op Les Nuits Botanique.
