Dark Shadows

Doorgaans zijn wij een zeer gezellige filmredactie die zich absoluut niet geneert om de gitaar en ‘vrolijke, vrolijke vrienden’ boven te halen. Er is al veel nodig om verdeeldheid onder de troepen te brengen en wanneer heerschap Van Peer tien dagen na de release van ‘The Avengers’ nog steeds in complete extase over de vloer ligt te rollen, dan proberen we gewoon te genieten van zulke nostalgische momentjes in spe. Maar net zoals de buren van muziek het er maar niet over eens geraken of Rihanna wel of niet okĆ© is, zo stijgt ook de spanning tot een pijnlijke hoogte wanneer het onderwerp ‘heeft Tim Burton het nog?’ in de groep wordt gegooid. Het enige wat de doodse stilte dan nog doorbreekt is het binnensmonds kirren van Van Peer die nog steeds over de vloer ligt te schuren.

Want laat ons eerlijk zijn, de Tim Burton die verantwoordelijk was voor ‘Alice in Wonderland’ en ‘Charlie and the Chocolate Factory’ is niet dezelfde Tim Burton die ‘Beetlejuice’, ‘Edward Scissorhands’ en ‘Ed Wood’ op de wereld losliet. Sure, zijn recente blockbusters blijven zijn stempel dragen, ook al zit die verdomd goed verborgen onder de gepolijste mainstreamverpakking en crappy CGI. En toegegeven, Johnny Depp is zijn perfecte onscreen alter ego, maar na acht films begint er toch wel enige vermoeidheid in de samenwerking te sluipen. Om maar te zeggen dat het toch al van ‘Big Fish’ in 2003 geleden is dat we nog eens de echte Burtonmagie op het scherm zagen knetteren. Veel te lang geleden is dat.

Maar nu is er dus ‘Dark Shadows’, een horrorkomedie (zeg maar halve parodie) gebaseerd op de gelijknamige cultserie uit de jaren 60. Johnny Depp kruipt in de huid van Barnabas Collins, een tot vampier vervloekte man die na 200 jaar ontsnapt uit zijn doodskist. Het jaar is 1972 en een verwarde Barnabas trekt naar Collinwood, het landhuis van zijn familie. Daar ontmoet hij de rest van zijn disfunctionele geslacht, dat blijkbaar nog steeds kampt met de vloek die hem tot creature of the night veroordeelde. Barnabas moet zich niet alleen aanpassen aan de groovy seventies, maar ook de strijd aangaan met Angelique (Eva Green), een hitsige heks die verantwoordelijk is voor het onfortuinlijke lot van de familie.

‘Dark Shadows’ mag sowieso zijn bonuspunten komen ophalen omdat we eindelijk nog eens het gekunstelde adjectief ‘burtonesk’ mogen bovenhalen. Want ook al kampt ‘Dark Shadows’ met wat narratieve en identiteitsproblemen, het ademt wĆ©l dat heerlijke burtoneske sfeertje uit. Check maar eens die moody proloog die doet vermoeden dat we een noodlotstragedie Ć  la ‘Sweeney Todd’ op ons bord gaan krijgen. Gooi daar nog een lekker elfmaneske soundtrack bovenop en wij snoeren het slabbetje enthousiast rond de hals. Visueel (van de decors over de kostuums tot de fotografie) is ‘Dark Shadows’ even indrukwekkend als het gotische landhuis waarin de weirdo familie van Barnabas rondhangt. Maar dat Burton visuele flair op overschot heeft, dat wisten we al.

Het is inhoudelijk dat ‘Dark Shadows’ rammelt en kreunt (net zoals het landhuis van… laat maar zitten). Wie de trailer heeft gezien verwacht wellicht een gothic komedie die doet denken aan ‘The Addams Family’ en ergens zit die spirit er wel in, maar het komt er toch niet helemaal overtuigend uit. De confrontatie van de 18e eeuwse Barnabas met de jaren zeventig zorgt voor geinige – hoewel niet altijd originele – situaties, maar Burton injecteert ook een gemener en volwassener laagje in ‘Dark Shadows’. Iets dat we alleen maar aanmoedigen, maar het botst wel een beetje met de meer silly momenten. Lachen met Barnabas die denkt dat er een kleine tovenares in het televisietoestel verborgen zit, maar ook gruwelen omdat hij net een half dozijn mensen heeft vermoord. De Tim Burton uit de jaren tachtig zou er een geslaagde creepy komedie van gemaakt hebben, Burton 2.0 doet net iets minder moeite. Hij had beter ofwel volledig voor komedie ofwel volledig voor horror gekozen – nu blijft ‘Dark Shadows’ een schizofreen filmpje dat op beide vlakken teleurstelt.

Burton weigert ook om het potentieel van een disfunctionele ensemblekomedie in te zien. Buiten Johnny Depp en Eva Green loopt de viersterrencast (Michelle Pfeiffer als moederkloek! Helena Bonham Carter als drankorgel! ChloĆ« Grace Moretz als geĆÆrriteerde puber! Jackie Earle Haley als lelijke mens!) er namelijk verloren bij. Ze worden geĆÆntroduceerd, lopen altijd wel in de buurt, maar krijgen niks om handen, behalve dan wat routineuze reacties op het excentrieke gedrag van Barnabas. Daar zat zoveel meer in en het lijkt wel alsof Tim Burton dit tijdens de finale ook een klein beetje begon door te hebben. De regisseur zit al lang met een Depp-fetisj, maar het is de eerste keer dat de onemanshow van Depp zo’n nefast effect heeft op de rest van de cast en film. En ocharme Christopher Lee, die mens op zijn leeftijd naar de set laten sjokken voor een compleet overbodig rolletje. Om van het ietwat vreemde cameo-optreden van Alice Cooper nog maar te zwijgen.

Wat blijft er dan nog over? Een goed begin, een belabberd middenstuk dat ter plaatse blijft trappelen en een bij de haren gesleurde finale. Maar ook een heerlijk succulente Eva Green die de show mag stelen als geile heks die Barnabas even hard wil vervloeken als binnendoen. Ze ziet er verrukkelijk uit, amuseert zich zichtbaar en zorgt voor geestig weerwerk met Johnny Depp die uiteraard ook zeer genietbaar is als zwartwitvampier die in de pastelkleuren van de jaren 70 is terechtgekomen (hoor hem citeren uit ‘Love Story’!). Ons favoriet moment? De scĆØne waarin Barnabas en Angelique al rampetampend een volledige inboedel vernielen. Kinky!

Maar om dan toch terug te keren naar de hamvraag ‘heeft Tim Burton het nog?’. We twijfelen nog. ‘Dark Shadows’ is in ieder geval een kleine stap terug in de goeie richting. Donker, iets verder verwijderd van veilig blockbusterland en een gezonde dosis zieke humor. Burton regisseert te gemakzuchtig op automatische piloot, maar de GPS is ondertussen wel al juist ingesteld richting vintage Burtonland. Laat ons hopen dat we later dit jaar met ‘Frankenweenie’ toch nog op onze favoriete eindbestemming mogen arriveren. Fingers crossed!

6
Met:
Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Eva Green, Chloƫ Grace Moretz, Jackie Early Haley
Regie:
Tim Burton
Duur:
113 min.
2012
VS
Scenario:
Seth-Grahame Smith en John August

verwant

Jeanne du Barry

De Franse actrice en filmmaakster MaĆÆwenn Le Besco is...

Wednesday

The Addams Family is al decennialang algemeen cultureel erfgoed....

Dumbo (2019)

Tim Burtons nieuwe versie van de Disney-klassieker uit 1941...

Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald

Voor wie niets van Harry Potter kent, moet Fantastic...

Mother

Het is een ongeschreven wet...

aanraders

La BĆŖte

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

ā€œHoe ga je met dementerende mensen om?ā€ moet plaats...

Dream Scenario

ā€˜Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Ā„$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carriĆØre zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp ā€“ de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past StƩphane BrizƩ binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in