Tijdens het lezen van Vrees de jagers waren we voortdurend sterk onder de indruk van Robert Kirkmans vermogen om een verhaal terug op de rails te krijgen. De laatste drie delen hadden wat moeite om in de buurt te komen van de gruwel en de slachtingen van de eerdere delen. Maar in dit deel brengt Kirkman ons terug naar de gore en doodslag die je bij deze reeks verwacht.
Zoals in het vorige deel al duidelijk werd, wordt er in Vrees de jagers in eerste instantie een hoofdrol weggelegd voor de tweeling, die zorgen voor een serieus dilemma. Als de ene broer de andere vermoordt, wat is dan de beste volgende zet? Hou je hem gevangen, bedek je het met de mantel der liefde of maak je hem af? En als je daaruit bent geraakt: wie neemt de verantwoordelijkheid op zich? Het zoeken naar antwoorden brengt de nodige psychologische spanning in het verhaal. Als je daaraan de paranoia voor de dwalende zombies en het nieuwe gevaar — menselijke kannibalen — toevoegt, weet je dat je gebeiteld zit.
Ook de oude Dale krijgt een niet zo prettige hoofdrol in dit verhaal, waarbij menselijk drama en psychologische oorlogsvoering deze soap het nodige elan geven. Maar zijn we nu vertrokken voor een beangstigende tweede cyclus? Snel deel 12 erbij nemen…
In Leven met anderen komen de overblijvers terecht in een leefgemeenschap vlakbij Washington DC. De rust lijkt weergekeerd in deze vreedzame commune. Samen met hoofdrolspeler Rick blijven we echter argwanend tegenover elke nieuwkomer die hun pad kruist. En terecht, want ook nu blijken ze terecht te zijn gekomen in een gemeenschap met heel wat verborgen kanten. Hun oorspronkelijke tocht naar redding in Washington DC blijft een Odyssee. Het is in elk geval duidelijk dat dit twaalfde deel een opwarmer is voor de volgende twee delen.
Kirkman blijft de meesterlijke verhalenverteller die we nu al geruime tijd kennen. Hij draait er ook zijn hand niet voor om om zijn hoofdrolspelers te laten sterven. Een gegeven dat de spanning alleen maar verhoogt. Alles is immers mogelijk. Als je enkel uit bent op kitscherige zombieverhalen, ben je hier duidelijk aan het verkeerde adres. De menselijke psyche wordt hier erg op de rooster gelegd.
Het tekenwerk van Adlard blijft sterk in zijn soberheid. Het is in elk geval een goede vondst geweest om het verhaal zwart-wit te houden. Enkel in de covers vinden we soms wat ‘Sin City’-kleur. Dit dankzij de Nederlandstalige uitgaven, want de Amerikaanse zijn heel wat schreeuweriger en — naar mijn gevoel — lelijker.
Als je geen fan van het eerste uur bent, ben je een beetje de pineut. Het is een onmogelijke zaak om met alle plotwendingen het verhaal als een apart geheel te zien. Je hebt echt alle informatie nodig om het verhaal te kunnen blijven volgen. Zoals ik vroeger al vermeldde, wordt het nog moeilijker om de tv-reeks naast de stripreeks te zetten. De plots verschuiven waardoor echt alles té verwarrend wordt. Maar wie kijkt nu televisie als er zulke strips te lezen zijn? Wij weten in elk geval wat kiezen.
