Het risico dat je als concertzaal loopt door te springen op alles wat op het internet gehypet wordt, is dat die internethype vaak erg snel voorbij kan zijn en het enthousiasme van de bloggers zich niet noodzakelijk zal vertalen in een grote publieksopkomst. You win some, you lose some denk je dan wellicht als programmator. Het concert van Islet, een band die nochtans terecht wat buzz genereerde in de blogosfeer de afgelopen maanden, lag helaas eerder in het you lose some idioom.
Niet dat er geen kat was, maar met nog geen veertig toeschouwers kan evenmin van een succesvolle publiekstrekker gesproken worden, laat staan van een echte hype. Gelukkig dan dat de Welshe jongelingen van Islet zich niet veel aantrokken van opkomstcijfers (dit in tegenstelling tot voorprogramma 120 Days) en van hun eerste concert op Belgische bodem een energieke adrenalinebom maakten die veeleer aan een punkimago dan aan dat van een creatieve indierockband deed denken.
Al blijft eigenzinnig ook live een goede omschrijving om de muziek van Islet te omschrijven. Opkomen deden ze met een soort gestemde bellen in de handen, waarmee ze een atmosferische ambient-laag maakten die terugkaatsende geluidsgolven genereerde onder de bakstenen gewelven van de Witloofbar, en die de zaal wist in te palmen met diepe resonanties. Eenmaal op het podium werd meteen een vurig “Libra Man” ingezet, op plaat een opener die goed weergeeft wat er verwacht kan worden van deze band: nummers die allerminst rechtlijnig verlopen, met allerlei valse wendingen, stijlverschuivingen en vooral een geluid dat niet meteen aan een andere band doet denken.
Het is dan ook des te spijtiger dat Islet live vooral een bijzonder rommelige boel was. Constante instrumentwissels, bandleden die regelmatig de zaal introkken om tussen het publiek te gaan spelen, een nonchalant attitude ten opzichte van hun partijen (vooral dan de vocals) en een weinig subtiele geluidsbrij (tja, de Witloofbar…) zorgden ervoor dat veel van de melodieën die de band voortbracht nergens zo sterk naar voor kwamen als op plaat, maar vooral door dreunende bassen en rommelende drums overstemd werden.
Dat gemis aan subtiliteit werd gecompenseerd door te spelen met een goesting en energie die we nog niet veel bands zagen opbrengen. Alsof het een bende punkers was, maar dan met muziek waarvoor punkers hun neus sowieso zouden ophalen; het toont tegelijkertijd mooi hoe eclectisch de attitude van deze muzikanten ten opzichte van genres en stijlen is. Ook visueel was dit optreden visueel bepaald geen saaie bedoening, met altijd wel een van de muzikanten die een of andere toer uithaalde op of naast het podium, en het aanstekelijk enthousiasme van de hele band.
Nadenken over een setlist is duidelijk ook totaal onnodig in de wereld van Islet, want er was nauwelijks lijn of opbouw te bespeuren in de set. Nochtans heeft de band een verzameling songs uit hun debuutplaat Illuminated People en hun verschillende EP’s ter beschikking die in de juiste volgorde een indrukwekkende trip zouden kunnen teweegbrengen (de bijpassende psychedelische kledij was alvast aanwezig). Niets daarvan dus, na de epische opener “Libra Man” werd meteen het makke “We Bow” ingezet, een nummer dat vooral op sfeer mikt en dat live dan ook vrij onelegant in elkaar zakte.
Gelukkig toch enkele hoogtepuntjes: single “This Fortune” scheerde ook hier hoge toppen met haar scheurende orgelpartij en ijle vocals, net als “What We Done Wrong” dat een catchy brok energie werd. De springerige afsluiter (tevens laatste nummer op Illuminated People) “A Bear On His Own” wist ook hier kundig te laveren tussen het naar de vroege Pink Floyd neigende begin en het meer post-hardcore overkomende einde.
Geen gebrek aan adrenaline en punch dus vanavond, maar slechts weinig muzikale hoogstandjes om volledig te overtuigen. Islet is op plaat al aardig op weg om een blijver te worden, maar live heeft de band nog wel een hele weg af te leggen alvorens een evenwicht zal worden gevonden tussen muzikale kwaliteit en een opwindende présence.
