Het Japanse Sigh draait al meer dan twintig jaar mee en heeft al
veel gefronste wenkbrauwen permanent op het voorhoofd gebeiteld.
Oorspronkelijk klonken ze als een niet uitzonderlijk goede black
metalband. Doorheen hun geschiedenis kwamen daar invloeden bij uit
eender welke stroming die hen op dat moment beviel. Met een
behoorlijk eclectisch resultaat. ‘In Somniphobia’ is ondertussen de
negende worp en het kind is nogal misvormd ter wereld gekomen. Het
klinkt avant-garde, jazzy, psychedelisch, klassiek, oriëntaals en
vooral compleet gestoord.
De vijf groepsleden doen geen enkele moeite hun vreemde
reputatie teniet te doen. Dr. Mikannibal, de enige vrouw van het
gezelschap en lievelingetje van het publiek, verorbert volgens de
geruchten met veel smaak kakkerlakken en zingt haar partijen in de
studio volledig naakt in. Bovendien staat haar schoonheid haaks op
haar beestachtige gekrijs en losgeslagen saxofoonspel. De
bandleider van het eerste uur is echter Mirai Kawashima, die met
zijn gitaarriedels, klassieke piano-opleiding, zijn voorliefde voor
heavy metal en zijn levendige nachtmerries de grootste duit in het
zakje doet. Het verhaal achter ‘In Somniphobia’ zijn immers de
realistische dromen van Kawashima die hem telkens opnieuw met angst
overweldigen. Vooral op de momenten wanneer je het verschil niet
meer weet tussen werkelijkheid en fantasie, tussen waken of
slapen.
Enkel de eerste en laatste twee nummers vallen buiten dit thema.
De openers klinken daardoor veel minder horrorachtig en meer als de
gebruikelijke gang van zaken in metal. ‘Purgatorium’ bevat
bijvoorbeeld stevige heavy metalgitaren en de bijbehorende
keyboardpartijen. Enkel het niet erg ritmevaste pianogetokkel op de
achtergrond licht een klein puntje van het doek dat nog moet
vallen. ‘The Transfiguration Fear’ klinkt al iets meer geflipt,
maar is nog niets vergeleken bij de naar uitgedraaide drugstrip die
volgt.
Pas vanaf ‘Somniphobia’ barst de hel letterlijk los. Het
titelnummer is een gedrocht van een compositie die meer dan zeven
minuten de grenzen aftast van wat mogelijk is met stemvervormingen
en waanzinnig gelach. Allemaal om de verschillende creaturen een
stem te bezorgen. Het benutte koor klinkt eerder als een bende
dolende geesten. De bliepjes die weergalmen linken wij aan het
geluid van een elektrocardiogram dat een met angst vervulde
hartslag registreert. Het geheel vormt een soort Alice in
Wonderland gone bad. Maar terwijl Alice zich opgelucht
uitrekt en de droombeelden aan de hartenkoningin van zich afschudt,
krijgen wij te maken met ‘Amnesia’. Een compositie die opeens een
enorme groove bezit, tegelijk een jazzy feeling heeft en zelfs
ronduit sexy klinkt. Dr. Mikannibal zingt hier waarachtig met een
zwoele stem en hijgt er op los.
De betrekkelijke rust – voor de ontvankelijke mannen eerder
opwinding – is echter van korte duur. ‘Far Beneath the In-between’
is opnieuw bijzonder door het gebruik/misbruik van oriëntaalse
instrumenten die de dapperste cobra nog niet uit zijn mand lokken.
Kawashima heeft zijn muzikale interesse voor de nieuwe release
namelijk nóg uitgebreid door zich met geduldige zelfstudie de sitar
en tablas eigen te maken. Oorspronkelijk Indische instrumenten,
maar landsgrenzen kunnen de man niet deren. Enkel voor optredens
misschien, aangezien Sigh alweer niet live te aanschouwen zal zijn
in Europa. Vijf man plus instrumenten laten overvliegen komt hun
bankrekening net iets te slecht uit. Of eerder die van de fans als
de kosten doorgerekend worden in de ticketprijzen.
Gelukkig hebben de Japanners een overeenkomst gestrikt met het
Europese Candlelight Records, dat hun album bij de gespecialiseerde
platenboer doet belanden. Een geluk omdat ‘In Somniphobia’ een
kunstwerk is om als een Deense dog het hele huis bij onder te
kwijlen. Een ongeluk ook, omdat tere zieltjes hiervan groen
uitslaan en last krijgen van een driehonderdzestig graden draaiend
hoofd. Voor hen zal het een verademing zijn dat afsluiter ‘Equale’
uitdooft met de gefluisterde woorden: “I’m sorry but I have to go
now”. Wij vinden het echter telkens moeilijk afscheid te nemen van
de vleesgeworden nachtmerrie waar wij bizar genoeg niet uit gewekt
wensen te worden. Verknipt en geniaal zijn in het woordenboek van
Sigh duidelijk synoniemen.
