Warp, 2012
Normaal zijn we niet echt voorstanders van geestesverruimend
spul, maar toch even dit: als u al eens van een trip houdt, rol dan
maar een dikke blunt wanneer u de nieuwe Gonjasufi voor
het eerst beluistert. Het kan niet anders of u gaat dingen zien die
u zelfs in dergelijke toestand niet voor mogelijk had geacht. Dat
hoeft overigens niet te verbazen – of dacht u dat Sumach Ecks
toevállig een combinatie van wiet en oosterse wijsheid als
artiestennaam had gekozen?
Dat Ecks zelf jarenlang met een zware verslaving slag leverde,
was al duidelijk bij zijn debuut als Gonjasufi, ‘A Sufi and a Killer‘,
uitgebracht op het legendarische Warp. Dweepte die plaat nog
geregeld met vuige lo-fi rock en vunzige soul, ‘MU.ZZ.LE’ gaat
resoluut voor de bezwering. Ecks ijle stem krijst en huilt minder,
er wordt spaarzamer omgesprongen met drums en beats, maar op de
achtergrond trekken atmossferische soundscapes een uniek universum
op, al is dat ook allemaal relatief. Nergens verzandt Gonjasufi in
oeverloos experiment, maar af en toe is het worstelen om de man te
volgen.
Het verdient dan ook aanbeveling om echt tijd te nemen voor
‘MU.ZZ.LE’. De tien tracks laten zich niet zomaar uitpuren als
singles, maar sleuren u steeds dieper mee naar de krochten in het
hoofd van de Gonjasufi – want zo mag u hem gerust benaderen: als
een medium, een ziener. Maar niet vergeten: deze ziener heeft ze
niet alle vijf op een rij. “To do what I always do/Hear me when I
call for you/To do, to think it’s all for you/ Cause they don’t all
trust in you”, gaat het in (het overigens aardige) ‘Rubberband’: de
Gonjasufi moet niet te serieus genomen worden, wil u nog van de
vreemde reis terugkeren.
Net daar ligt de zwakte van de plaat: op geen enkel moment voel
je de behoefte om die reis volledig te maken. Voor elke goeie track
bevat ‘MU.ZZ.LE’ ook een kleine stinker, en laat ‘MU.ZZ.LE’ nu net
een plaat zijn die enkel in zijn kaarten laat kijken wanneer iemand
er echt de tijd voor neemt. Ofwel pleur je de hele zwik op je iPod,
ofwel niks. Het enige nummer dat zich daaraan weet te onttrekken is
het broeierige ‘Blame’, waarin de muren op Messiasfiguur Sumach
lijken af te komen.
Zulks wil natuurlijk niet zeggen dat het voor de rest zoeken is
naar goeie tracks. ‘Blaksuit’ en ‘Time Out’ zijn meer dan
verdienstelijk: het één verslavend en bezwerend, het ander gestoord
en ijlend. Maar op hetzelfde moment leggen ze ook ‘MU.ZZ.LE”s
pijnpunten bloot: in beide nummers zit Sumach eigenlijk gewoon een
eind te trippen op de top van Mt. Zion, en als luisteraar werkt dat
al snel vermoeiend. Dat de rest van de plaat daar weinig van
afwijkt, zegt het eigenlijk allemaal.
Als ‘MU.ZZ.LE’ een ding bewijst, is het dat Gonjasufi een
eigenwijs alter ego is. Op ‘A Sufi And A Killer’ wist de productie
van Flying
Lotus en Gaslamp Killer de man nog enigszins in toom te houden,
maar anno 2012 is Sumach Ecks heel wat moeilijker te volgen. Of het
allemaal mooi is, is eigenlijk van geen tel. MU.ZZ.LE. is een
mantra. Soms boeiend, maar voor velen waarschijnlijk te vaak een
hoop gezeik. En laten we wel wezen: daar valt wat voor te
zeggen.
