Redenen waarom Soen nu al één van de favorieten van 2012 belooft
te worden:
Omdat iedere Tool-fan enkel kan watertanden bij het horen van de
klanken op ‘Cognitive’. Omdat iedere niet-Tool-fan zal merken dat
Soen ondanks de duidelijke invloed geen ripp-off is.
Martin Lopez en Steve DiGiorgio zijn klinkende namen die kwaliteit
doen vermoeden.
Soen getuigt als bandnaam binnen metal van meer klasse dan de
zoveelste variant op bloed, ingewanden, vuil en spuug. Een album
met zo’n prachtig artwork verleidt ook de oppervlakkige massa hem
uit de rekken te vissen. En terecht. Bovenal omdat
feel-good volgens de grote media gelijk staat met
uitlachtelevisie, racistische moppen of naaktfoto’s van Lesley-Ann
Poppe in de Playboy. Wij hebben er dus niks op tegen dat Soen in
plaats daarvan de kaart van de melancholie en intelligente muziek
trekt. Het is eens iets anders.
Moest het ondertussen nog niet duidelijk zijn: ‘Cognitive’ is
een sterk plaatje. Het helpt uiteraard dat Martin Lopez eerder zijn
strepen heeft verdiend bij Amon Amarth en Opeth.
En Steve DiGiorgio de vier snaren beroerde bij Testament, Sadus,
Iced Earth en
Death. Vooral Martin Lopez hebben wij gemist na zijn noodgedwongen
exit uit Opeth in 2006. Nu zijn gezondheidsperikelen achter de rug
zijn, komt hij met deze nieuwe volwaardige band op de proppen.
Uiteraard met wat invloeden van Opeth – negen jaar staat van dienst
gaat niet in je koude kleren zitten – maar vooral met een vette
knipoog naar Tool. De vergelijking gaat op voor de hakkende gitaar-
en drumritmes en de zang van nieuwbakken talent Joe Ekelöf. Zowel
de warmte van zijn stem als het typische zingen in lettergrepen
lijken op die van Maynard James Keenan. Soms afgekapt, soms
klaaglijk langgerekt.
En toch willen wij niets aan de kwaliteiten van Soen afdoen door
te zeggen dat ze de mosterd ergens anders gehaald hebben. Hun
manier om bekende ideeën met eigen inslagen te vermengen is
behoorlijk uniek. Zo laveert hun muziek binnen de uiterste grenzen
van de progressieve metal, af en toe aanschurkend tegen de
postrock. Ook mogen vele bands hen het talent om met een
minimalistische aanpak toch complexe songs te schrijven benijden.
Het is een verfrissing tegenover alle metalformaties die zich met
de heersende war on loudness inlaten.
Een ingetogen aanpak hoeft uiteraard niet te betekenen dat er
geen ruimte is voor zwaardere passages of experiment. Martin heeft
zich volledig uitgeleefd met probeersels op percussie en ritmisch
atypische drumschema’s. Mooie voorbeelden daarvan zijn
‘Oscillation’ en de intrieste afsluiter ‘Savia’. Het effect van die
experimenteerdrang zijn nummers die een onderliggende spanning en
wrangheid opbouwen. Een echte climax komt er nooit, net daardoor
dat het album je als een emotioneel zwaarbeladen geheel
bijblijft.
Zelf noemt Soen hun muziek “Thinking man’s metal”. Begrijpelijk,
want als luisteraar ga je er immers best even voor zitten om de
verschillende lagen te ontdekken. Intelligente muziek vraagt om
intelligente teksten en daaraan is evenmin gebrek. Gelukkig wordt
het nooit zo ingewikkeld dat geen enkele zinsnede blijft hangen,
integendeel. Wij scanderen al heel de dag met een uitzonderlijk
sappige ‘s’: “You’re the one the parasssite isss ssssucking on.” En
al is het geen erg smakelijke vergelijking: ‘Cognitive’ lijkt wel
een beetje op een parasiet die zich hardnekkig onder je huid
vastzuigt. Moeilijk om van je af te krijgen. Zo verslavend hebben
we ze al een tijdje niet meer gehad.
