Diepe bassen, zwellende synthwolken, ontwrichte drumbeats en verknipte samples op z’n Dilla’s. Jawel, wat daar uit de ABClub kwam vrijdagavond moet wel iets te maken gehad hebben met de Californische experimentele hiphopscene rond spilfiguur Flying Lotus.
Steven Ellison had inderdaad zijn zonen uitgezonden naar Europa en de AB had er maar meteen een Brainfeeder labelnight van gemaakt. In heel die wonkygolf vormt FlyLo’s Brainfeederlabel immers een kwaliteitsetiket, waarbij u er doorgaans prat op kan gaan dat wat erop uitgebracht wordt bij de crème van de scene kan worden gerekend (al doet u er goed aan om ook wat andere labels zoals bijvoorbeeld Friends of Friends in het oog te houden). Dat is zeker het geval met nieuwste aanwinst Lapalux, die de spits mocht afbijten en de lat meteen bijzonder hoog legde met een korte maar gevarieerde liveset. In tegenstelling tot Teebs en Samiyam die later de bühne zouden betreden, deed deze jonge Brit het met meer dan zijn laptop, en manipuleerde hij zijn beats ook door met pads en controllers in de weer te zijn, en zo nieuwe beatverschuivingen tevoorschijn te toveren.
In de set lag een lichte nadruk op zijn recent verschenen When You’re Gone ep, zijn eerste voor Brainfeeder, en ongetwijfeld een vroeg hoogtepunt voor de output ervan dit jaar. Net als op de ep zelf, was het diep zwellende “Gutter Glitter” ook hier een hoogtepunt met haar brede synthschetsen en verknipte, naar Burial neigende stemsamples. Een ander hoogtepunt was het ijle “There Are Monsters In This Bed” uit zijn vorige Many Faces Out Of Focus ep. Uit de hele set bleek dat Lapalux zich een bijzonder interessante, veeleer Britse take op de bekende wonky-sound heeft eigen gemaakt, waarbij veel invloeden uit de vroege Londense dubstep te horen zijn, met ook heel wat subtiele echo’s uit het werk van Burial. Dat zorgt voor een heel rijke, gelaagde sound en een set die nooit saai werd en een perfecte opwarmer was voor wat nog zou volgen.
Want in tegenstelling tot Lapalux, die pas heel recent wat hype aan het vergaren is (en terecht, zo blijkt), waren de twee volgende Brainfeeder-ambassadeurs al iets meer gevestigde waarden. Eerste daarvan Samiyam, als het ware de populist op het label, met een set die veel meer de nadruk legde op de stevige hiphoproots van de wonky-sound. De set bestond uit een selectie hoogtepunten uit zijn langspeler Sam Baker’s Album (waaronder het amusante “Kitties”, en het diep beukende “Cushion”, die allemaal op een golf van herkenningsgejuich konden rekenen), nieuw werk (waaronder een nieuwe FLYamSAM-track “stuff which we might even release one day”, dixit Samiyam), een rijkelijke selectie aan materiaal van bevriende producers zoals Teebs, Jeremiah Jae, Kutmah en Jonwayne, en zelfs een aantal hiphopklassiekers van Danny Brown (“Murder Gang”), Devin The Dude en zelfs M.O.P. (“G Building”, we voelden ons als het ware even opnieuw dertien jaar oud). Als kers op de taart mixte Samiyam er zelfs wat eighties-schmalz van Janet Jackson tussen, weliswaar na eerst de screw-behandeling van DJ Screw te hebben ondergaan.
Als afsluiter legde Teebs opnieuw veel meer de nadruk op eigen werk, en werk dat in de lijn lag van zijn eigen nummers. Dat betekent brede synthgolven, met weliswaar stevige beats die het ook hier komen opfleuren, maar tout court meer sfeervol en melodisch dan het voorgaande. Ook hier weer wat nieuw onuitgebracht materiaal, wat werk van bevriende producers zoals Knxledge en stukken uit zijn platen Ardour en Collections 01 (de overblijvertjes van Ardour). Hoogtepunt daarbij waren de langere nummers uit Ardour zoals “Arthur’s Birds” en “Humming Birds”, en enkele van de nieuwe nummers die meer de kaart van de bass ’n beats trokken. Hoewel Teebs’ set een stuk coherenter was dan die van Samiyam, bleek aan het einde van de rit toch wel wat moeheid op te treden, wat leidde tot een aantal kleine inzinkingen, maar gelukkig ook enkele torenhoge hoogtepunten.
Met deze bescheiden selectie van artiesten verbonden aan de Brainfeeder-stal werd eigenlijk meteen ook de breedte van klankkleuren binnen het label vrij goed weergegeven (veel meer dan mocht het een avond Samiyam en Jeremiah Jae geweest zijn). Lapalux met een aan dubstep en chillwave refererende stijl om in de gaten te houden, Samiyam met een bijna boombapaanpak en Teebs met zijn sfeervolle, breed vloeiende ambientbeats zorgden voor een bijzonder geslaagde labelnight.
