Het sleept zich tergend traag vooruit en kan toch drie kwartier verbazen? Dat kan niets anders dan het nieuwe album van Earth zijn.
Earth wordt sinds jaar en dag geleid door Dylan Carlson, wellicht het meest bekend als een dichte vriend van wijlen Kurt Cobain en berucht als de schenker van de shotgun waarmee het grunge-icoon zich in 1994 van het leven beroofde. Minder berucht is Carlsons al even opmerkelijke artistieke geschiedenis. Met Earth grossierde hij eerst in destructieve doom om vervolgens na een dito drugsverslaving langgerekte, filmische en (ja, zelfs) relaxte muziek te maken. Vooral doorbraakplaat The Beest Made Honey In The Lion’s Skull blijft een meesterwerkje. Voor de een blijft obscure drone rock slaapverwekkend, voor de ander is het een geniale en wondermooie muziekvariant. Earth roept live dan ook dezelfde gemengde reacties op.
Vorig jaar verscheen het sublieme Angels Of Darkness I dat een eerder sombere stemming uitstraalde. Deel twee lijkt te zweven tussen de humeurwisselingen van de norse frontman, maar Carlson blijft overduidelijk sereniteit hoog in het vaandel dragen. Een kurkdroge gitaar, weemoedige cello, ondersteunde bastonen en een minimum aan subtiele drums: meer heeft een devote band als Earth niet nodig om zijn aanhangers tot innerlijke rust te brengen.
Dat Earth anno 2012 geen zuivere drone speelt, bewijst opener “Sigil Of Brass” al heel vroeg. Drumster Adrienne Davies, met wie Carlson sinds de geboorte van Earth 2.0 een meer dan harmonieuze samenwerking heeft, raakt enkel haar cimbalen. Daarnaast springt ook het repetitieve en psychedelische gitaargetingel in het gehoor. Of neem nu “His Teeth Old Brightly Shine” waarin Earth zowaar speels en dromerig klinkt. Wie had zich dit geluid twintig jaar geleden kunnen inbeelden?
Ook in andere nummers wordt gegoocheld met uiteenlopende invloeden. In “The Corascene Dog” horen we een americana-gitaar. “The Rakehell” is donker en lekker bluesy. Maar Earth zou Earth niet zijn als elk nummer niet overheerst wordt door een ijzingwekkende en haast eindeloze traagheid.
Op het hypnotiserende tempo van de immer terugkerende bastonen van multi-instrumentalist Karl Blau beweegt ook hoogtepunt “A Multiplicity Of Doors” zich voort. Er lijkt aan het filmische en dreigende nummer geen einde te komen. Davies lijkt haar snare drum te strelen en zelfs de basdrum is te horen. In dit nummer zou je gemakkelijk een veertje horen vallen. Wat er echt bovenuit torent, is het prachtige cellowerk van Lori Goldston. Het resultaat is een van de knapste Earth-nummers.
Angels Of Darkness, Demons Of Light II is een gelaagd kunstwerk waarin de broze klankpaletten extreem evenwichtig zijn aangebracht. Het album is allerminst loeihard, maar komt toch loodzwaar over en eist alle aandacht op. Muziek zoals muziek (soms) moet zijn. Bij deze hebben we de ideale luisterplaat te pakken om op een rustige avond het hoofd volledig leeg te maken. Bedankt, Carl!
