PIAS, 2012
Ze verschenen uit het niets, bouwden gestaag aan
een knoertestevige reputatie als live band die je lange haren
achterover blaast in en rond het Antwerpse, wonnen Humo’s Rock
Rally, verdwenen van het toneel om hun eerste langspeler in elkaar
te blikken met de Heren van Das Pop, hielden deze
eerste nog enige tijd achter de hand tijdens hun zoektocht naar de
platendeal die aan hun eisen en wensen voldeed, maar dropten
uiteindelijk dan toch hun zelfgetitelde debuut op het Franse
Naïve. We schrijven 2009.
En verdorie nog aan toe, of dat debuut er even
mocht zijn?! Ruw als een ongepolijste diamant, met even scherpe
kantjes, en dezelfde oogverblindende pracht. Ranzige bas en
gitaren, woest gedrum, en een raspende, uithalende stem die door de
georganiseerde chaos schreeuwt als een eenzame wolf door de nacht.
Kortom: hét recept om eens goed je nekspieren op te trainen. Wat
dit album bovendien zo apart maakte, was het feit dat het Das
Pop-productiesausje ervoor zorgde dat het een klank had die wel de
woestheid uitstraalde waar de muziek om smeekte, en tóch anders
klonk dan de gemiddelde hard rock- of metalplaat.
Het was dan ook uitkijken geblazen naar de
moeilijke tweede. Zeggen dat The Hickey Underworld een nieuw genre
gecreëerd heeft is misschien wat teveel van het goede, maar een
uniek geluid hebben ze ontegensprekelijk, en het was dan ook de
spannende vraag in hoeverre dit geluid nog steeds te vinden zou
zijn op die beruchte opvolger. Wat dat betreft wordt het antwoord
snel duidelijk: dit klinkt nog steeds onmiskenbaar als The Hickey
Underworld, al zijn er wel degelijk kleine veranderingen te merken
ten opzichte van hun eerste boreling.
Achter de schermen vinden we nog steeds Das Pop als
producer, ook al is het album niet meer door hen gemixed, maar door
een notoire derde. Deze luistert naar de naam Dave Sardy, en heeft
een referentielijst waar hij zich hoegenaamd niet voor hoeft te
schamen. Citeren wij uit de lange lijst: Slayer, Marilyn Manson en
System of a
Down.
Ondanks deze uitbesteding, blijft de Das Popstempel
onmiskenbaar te horen. Het is een zeldzame gebeurtenis dat een
album zowel poppy als ruw klinkt, en de combinatie The Hickey
Underworld + Das Pop slaagt er voor de tweede keer op rij in om dat
waar te maken. Want maak u geen illusies, het met een chirurgische
precisie uitgevoerde, inventieve swingende slagwerk van Jimmy
Wouters doet niets teniet aan de trommelvlies doorsnijdende,
razende gitaren. Als dit kwartet wil blazen, dan doen ze
dat ook gewoon. Maar tegelijkertijd krijg je toch op een bizarre
manier verschrikkelijk veel zin om niet alleen je hoofd, maar ook
je heupen te bewegen.
Het album raast voorbij aan een snelheid die de
natte droom is van elke flitspaal. Maar in tegenstelling tot zijn
voorganger, worden we ditmaal toch getrakteerd op een kort
rustpuntje hier en daar. Noteren wij bijvoorbeeld de langzame,
atmosferische intro en outro van “Cold Embrace”, het rustig
voortkabbelende, psychedelische trippertje “Martian’s Cave”, en het
sfeervolle “Pure Hearts in Mud”, dat pas na 1min18 deftig op gang
getrokken wordt door het heerlijk funky getokkel van Wouters, en
pas naar het einde toe wat meer de ragtoer op begint te gaan.
De resterende nummers zijn voor het grootste deel
rechttoe rechtaan beukers. Notoire uitzondering op deze regel is
het bloedgeile “The Frog”. Er is iets vreemds aan dat nummer, alsof
het rechtstreeks afkomstig is uit de krochten van Satans
persoonlijke harem. Wat echter wel opvalt, is dat het geheel een
pak strakker en gestructureerder klinkt dan voorheen. Er is minder
chaos, minder “in het wilde weg” gebeuk. Het gerag lijkt ditmaal
meer ergens naartoe te (willen) gaan, zit strakker in zijn pak, en
voelt zich ook zelfzekerder. Het weet waar het voor staat, en het
staat als een huis.
Voegen wij daar tot slot nog het overlopende
enthousiasme waarmee dit ingespeeld is aan toe, en u begrijpt dat
dit plaatje absoluut niet mag ontbreken op uw boodschappenlijstje.
En als we dan toch bezig zijn, ga ze vooral ook live zien wanneer u
de kans krijgt!
