Ik ben zelf ooit nog eens wakker geworden in de
filosofie dat ik die namiddag examen godsdienst had. Dat bleek
gelukkig ook te kloppen, maar eveneens bleek dat ik over een
kwartier werd verwacht voor een door mij niet ingecalculeerd examen
Latijn. Hoe dat allemaal is afgelopen, ga ik hier niet uit de
doeken doen (u mag uw pronostiek voor het uiteindelijke resultaat
altijd achterlaten), maar dat ik toen behoorlijk stevig ben
verschoten, is een understatement van het kaliber ”Apocalypse Now’
is geen kwaad filmpje’. Om maar even te zeggen: het ochtendritueel
kan wel eens tegenvallen, als er niet aan je verwachtingspatroon
wordt voldaan. De Franse actrice en nu ook regisseuse Sylvie Testud
(u zou ze misschien kunnen herkennen uit ‘La vie en rose’) probeert
in haar debuutfilm dat gevoel naar een tragikomisch niveau te
tillen, maar het resultaat valt nog een stuk zwaarder tegen dan dat
examen Latijn. En dat is een nog zwaarder understatement.
Marie Speranski (Juliette Binoche wordt nog eens
vanonder het stof gehaald) wordt wakker in de veronderstelling dat
ze net 26 geworden is en een stomende nacht heeft beleefd met
voorwerp van haar verlangens Paul (Mathieu Kassovitz). Ze is er dan
ook even niet goed van als ze wakker wordt en recht op de
Eiffeltoren uitkijkt (ik zou niet klagen, maar soit) en ze
begroet wordt door een ventje dat haar ‘maman’ noemt (toegegeven,
daarvan zou ik ook wel even moeten bekomen). Haar man, diezelfde
Paul, en zijzelf blijken in een echtscheiding verwikkeld te zijn en
het bedrijf waarvan zij CEO is heeft het ook behoorlijk druk met
een overname. Marie komt er al snel achter dat zij vijftien jaar
van haar leven is vergeten – ach, het overkomt ons allemaal wel
eens – en probeert dan ook haar leven met de moed der wanhoop op de
rails te krijgen, en als het even kan, ook haar huwelijk te redden,
aangezien zij in haar perceptie nog maar net op Paul verliefd is
geworden.
Franse cineasten hebben doorheen de geschiedenis
van de cinema altijd een belangrijke en zelfs innovatieve rol
gespeeld, van de Lumièrebroers en Georges Meliès in het prille
begin over het Franse impressionisme (Abel Gance en co.) in de
vroege jaren ’20 tot de Nouvelle Vague (Jean-Luc Godard, François
Truffaut, …) rond het begin van de jaren ’60, waarbij meteen het
concept ‘auteursfilm’ werd geïntroduceerd. Voor films van onze
zuiderburen willen wij dus altijd onze nek wel uitsteken, temeer
omdat er ook de afgelopen jaren een aantal sterke films van daar
kwamen – wij denken aan ‘Entre Les Murs’, ‘Un Prophète’, ‘Des
Hommes et des Dieux’ en ander sterk werk – maar voor een film als
deze ‘La vie d’une autre’ valt werkelijk geen greintje appreciatie
op te brengen. Zelden was een film zo saai, zo dom, zo voorgekauwd
en zo… zielloos. Probeer daar maar eens een recensie over te
schrijven!
Enfin, een van de voornaamste – maar zeker niet de
enige – bronnen van ergernis is de complete wanprestatie van
Juliette Binoche. De Française, die in het verleden nochtans al
heeft laten zien dat ze kan acteren (herinner de dialogen met
Daniel Auteuil in ‘Caché’) is anderhalf uur lang op zoek naar een
antwoord op de vraag of ze dan wel een tragische of komische rol
aan het spelen is, gokt in elke afzonderlijke scène verkeerd, zet
haar geld dan maar in op een ergerlijke portie overacting en kan
slechts in haar allerlaatste dialoog heel eventjes de titel van
actrice eer aandoen. Binoche, toch ook al bijna 50, is ook compleet
ongeloofwaardig als de twintiger die ze in de proloog moet
neerzetten, waardoor de prent wel een bijzonder valse start neemt.
In de bijrol loopt Mathieu Kassovitz (‘Le Fabuleux Destin d’Amélie
Poulain’, ‘Munich’) er bij voor spek en bonen, waardoor wij durven
vrezen dat hij weer gaat regisseren en nog een film als ‘Gothika’
of ‘Babylon A.D.’ zal maken.
Over de onwaarschijnlijkheid van de premisse – van
de ene dag op de andere vijftien jaar van je leven vergeten, je
moet er toch enigszins aanleg voor hebben, lijkt ons – gaan we niet
uitweiden, maar we kunnen wel zeggen dat het Testud en coscenariste
Claire Lemaréchal niet tot een intelligent of zelfs maar leuk
scenario heeft kunnen inspireren. Er wordt van de ene
pseudokomische scène naar de andere gehopt, de
onwaarschijnlijkheden stapelen zich op aan een tempo waaraan zelfs
de scenaristen van ‘Thuis’ niet kunnen tippen en zo nu en dan wordt
er eens een scène ingelast om te tonen hoe moeilijk Binoches
personage het wel niet heeft. Want hey, het is nog altijd een
tragikomedie, en je mag zeker niet verwachten dat je
publiek slim genoeg is om dat zelf te ontdekken, dus alle emoties
inlepelen is de boodschap!
De regie solliciteert ook stevig naar de benaming
van amateurisme. Het onvermogen van Testud om bepaalde situaties in
beelden uit te leggen is frappant: Binoche moet heel de tijd luidop
aan zichzelf en zo ook aan het publiek uitleggen wat er gebeurt,
waarover ze zich verwondert. Ben je dan nog wel een film aan het
bekijken? Toegegeven, de vraag of het scenario wel de moeite van
het verfilmen was, spookt de hele tijd door je hoofd, en het
antwoord lijkt ons behoorlijk voor de hand liggend, maar de regie
van Testud mist eigenheid, visie, ervaring en vakmanschap. Het
camerawerk is flauw, en Testud en haar crew slagen er zelfs in om
het in alle andere films er betoverend uitziende Parijs als een
saaie stad te tonen. Need we say more?
Het gebrek aan kwaliteit in ‘La vie d’une autre’
tart werkelijk alle verbeelding. Er wordt veel rommel in de
bioscoop losgelaten, maar films waarbij je na één uur en
zevenendertig minuten moet zoeken naar iets positiefs, zodat je
recensie geen opeenstapeling van zinnen die allemaal ‘dit is
ongelooflijke shit‘ wordt, vormen toch (gelukkig) een
minderheid. Helaas, ze bestaan weldegelijk, zo bewijst ‘La vie
d’une autre’ nog maar eens. Dit is immers ongelooflijke
shit. Mijden als de pest is het enige wat we u kunnen
aanraden.
