Het Britse label Touch heeft er dertig jaar op zitten. Het parcours van het Britse experimentele huis van vertrouwen verliep doorheen die decennia nogal grillig. Experimenteren is immers altijd dansen op een slap koord: wat gisteren avantgarde was, is vandaag al weer achterhaald. Releases van Touch ontlokten ons soms een geeuw, soms extatische vreugdekreten. Gelukkig zijn er Christian Fennesz en Oren Ambarchi, twee sterkhouders van het label. Ambarchi heeft net een nieuwe uit. Van Fennesz wordt dit jaar nieuw werk verwacht.
De Australische gitarist Oren Ambarchi is de ongekroonde keizer van de suspended guitar notes. Zijn techniek bestaat erin om gitaarklanken, die nauwelijks beroerd worden, via allerlei effectpedalen eindeloos te laten nazinderen. Dat creëert een bijzonder dromerig en etherisch gevoel voor de luisteraar, alsof de gitaarnoten versmelten met hete luchtspiegelingen. Het onvolprezen Suspension uit 2001 is na 10 jaar nog altijd een meesterwerk, waarmee Ambarchi zelfs een nieuw genre schiep. De timide Ambarchi werkte met iedereen in het experimentele veld. Van gitaarambient tot pure noise met zijn band Sun.
Zijn nieuwste op Touch Audience Of One is een ander beest. Audience of one? Ja. We zagen de verlegen Aussie ooit met een vertraging van 2 uur optreden in Kortrijk voor slechts een handvol liefhebbers. Maar Ambarchi speelt op dit album niet alleen. Op de vier tracks wordt zijn kenmerkende gitaarspel mooi aangevuld door een pak goed experimenteel volk als Paul Duncan, avantgarde violist Eyvind Kang, Joe Talia, Crys Cole, Jessica Kenney. Hun namen klinken misschien niet veel mensen bekend in de oren, maar het zijn vaste waarden in het experiment.
Salt wordt gezongen door Paul Duncan van Warm Ghost, een Australisch gothic gezelschap dat zeker meer aandacht verdient dan het krijgt. Knots is een ander paar mouwen, een freakout free improv tripvan 33 minuten, die herinnert aan de Nieuw Zeelandse improvisatie van de jaren ’90 en doet denken aan grote marineschepen, die met veel oproer en rumoer de haven van Auckland binnenvaren. De grootste verrassing wordt echter gehouden voor het laatst. Fractured Mirror is een nummer van Ace Frehley van Kiss godbetert, dat door Ambarchi smaakvol en stijlvol onder handen genomen wordt. Audience Of One is zo een album dat uit verschillende vaatjes tapt. Underground superster Ambarchi houdt het boeiend. Het jaar begon pas en hier ligt al een meesterwerk.
Die andere sterkhouder van het experiment Christian Fennesz is al een tijdje niet meer vernieuwend. Sinds hij samenwerkte met Sparklehorse, David Sylvian en Ryuichi Sakamoto is hij eveneens een soort superster en gaat zijn traject meer mainstream. De vinylrelease Seven Stars van vorig jaar was naar alle normen een esthetisch verantwoord plaatje, zowel qua hoes als door het incorperen van drums van Steven Hess. Prachtig, maar… Het is alsof Fennesz dit ook aanvoelt. De tijd die verstrijkt tussen zijn soloreleases wordt almaar langer. Zijn laatste worp Black Sea dateert alweer van 2008.
De samenwerkingen daarentegen blijven komen… Onlangs weer ééntje met de eeuwige mister Sakamoto, die zich blijkbaar definitief tot het experimentele bekeerde. Sakamoto werkte vorig jaar samen met Alva Noto op het vrije knappe Summvs (Raster-Noton). De pianoklanken van de Japanner werden mooi geïntegreerd in de elektronische klanklandschappen van Carsten Nicolai met enkele prachtige ambient uitschieters. Flumina, Latijns voor stromen, met Fennesz, is zowaar een dubbelaar.
Het album bevat 24 sobere en titelloze stukken van ongeveer 4 minuten elk. Dat betekent je 2 uur lang onderdompelen in spaarzame pianoklanken en nog schaarsere elektronica. Jammer dat we de indruk kregen dat de bijdragen van Fennesz hier stelselmatig naar de achtergrond gedrukt werden. Zijn interventies zijn nauwelijks hoorbaar. De aandacht wordt gelegd op de Satie-eske études van de Japanner maar die helaas niet boeiend genoeg zijn om de volledig op te eisen. En al komt de naam van Fennesz op het album op de eerste plaats, toch eist hij hier nooit de volledige aandacht op en blijft hij te veel op de achtergrond. Misschien ligt het aan de klankbalans van de cd. De verstilde schoonheid van de videoclips van het album op YouTube bieden een beter klankbeeld. Daar komt Fennesz wel beter tot zijn recht.
Flumina is een album dat je volledige aandacht vergt. We hoorden enkele interessante momenten op het tweede schijfje, zoals track 8, waarop de ruis van Fennesz de toetsen van Sakamoto even overstemmen, maar het blijft allemaal te vaag en het kon ons nauwelijks beroeren. We hebben moeite gedaan om de volledige 2 uur van de cd uit te zitten, maar het leek ons even boeiend als het kijken naar het groeien van de planten of het luisteren naar kabbelend water. Op den duur wordt een mens wat kregelig van al dat drippen en ruisen… Na Sala Santa Cecilia en Cendre is dit voorlopig het laatste deel van de Fennesz + Sakamoto trilogie. Misschien maar beter ook. We kijken liever uit naar de nieuwe van Fennesz later dit jaar.
