Met frisse ideeën geniet een beginnende groep heel vaak het voordeel van het verrassingseffect. Dat effect kan echter even vlug wegebben en in het ergste geval kan een typische stijl na een poos zelfs vervelend worden. Dat gevaar hangt het Texaanse Strange Boys boven het hoofd. Live Music heeft nauwelijks nog meer te bieden dan de veelbelovende voorgangers And Girls Club en Be Brave.
Laat er geen twijfel over bestaan: wij waren een paar jaar geleden helemaal betoverd door het perfecte evenwicht tussen poëzie en rock-‘n’-roll dat Strange Boys met And Girls Club liet horen. Met het tweede plaatje Be Brave wist de groep dat succesverhaal gelukkig nog eens over te doen, maar het was toen al duidelijk dat het evenwicht heel breekbaar was. Strange Boys balanceerde namelijk altijd op het slappe koord tussen ruige rock-‘n’-roll en fluweelzachte poëzie. Als dat evenwicht ooit te veel in een bepaalde richting zou overhellen, kon dat grote gevolgen hebben.
Met Live Music is het helaas tot dat punt gekomen. Strange Boys begaf zich met Be Brave al op risicovol terrein door nu eens een heel poëtisch nummer en dan weer een heel ruig rock-‘n’-roll-nummer te brengen, maar omdat de dosering goed was, bleef het plaatje nog overeind. Op Live Music is dat evenwicht zoek doordat Strange Boys heel wat probeert, maar nergens weet te overtuigen, met het rampzalige gevolg dat het album te braaf klinkt.
Dat tamme karakter kondigt zich reeds aan met “Me And You”, dat met het pianodeuntje veel belooft maar uiteindelijk nauwelijks het niveau van een middelmatig nummer van de twee eerste platen haalt. “Walking Two By Two” is in hetzelfde bedje ziek: de mondharmonica was een goed idee, maar de melodie is helaas te belegen om in combinatie met Ryan Sambol’s troostende stem voor veel vuurwerk te zorgen.
Het lekker voortkabbelende “Doueh” is het onbetwiste hoogtepunt van Live Music, maar een echte eer is dat niet, omdat de melodie erg hard lijkt op die van “Sound & Vision” van David Bowie. Het is weliswaar een goed idee om er iets funkier tegenaan te gaan, maar hier mist de pijl helaas doel omdat het niet genoeg als een eigen idee van Strange Boys klinkt. Met “Punk’s Pajamas” doet het combo vervolgens nog een niet onverdienstelijke poging om Bob Dylan met punk te verzoenen, maar het zijn vijgen na Pasen want het niveau van de vorige twee platen behaalt Strange Boys nergens meer.
Het is bijgevolg moeilijk om lovend te zijn over de nieuwe plaat. Net als het overdreven rustige “You And Me” bewijzen de meeste nummers van Live Music immers dat Strange Boys altijd dieper in de buidel moet tasten om nog te kunnen overtuigen, terwijl de groep op And Girls Club en Be Brave nog een frisse en ongedwongen indruk maakte. Dat is geen positieve evolutie, hoewel wij Strange Boys bij een volgende release nog altijd het voordeel van de twijfel willen geven.
