Journalist DIRK STEENHAUT snijdt zich tweewekelijks aan de scherpste kantjes van de rockmuziek.
Wie onlangs op ontdekkingstocht ging tijdens de eerste editie van het GLIMPS-festival in Gent, kon er kennis maken met Lilies on Mars, een trio dat dezer dagen vanuit Londen opereert, maar eigenlijk voor tweederde uit Sardinië afkomstig is. Centraal staan de gitaarspelende zangeressen Lisa Masia en Marina Cristofalo, die in 2008 begonnen als duo en de doe-het-zelf-ethiek hoog in het vaandel schrijven. Op hun titelloze debuut hielden ze alle touwtjes strak in eigen handen: ze bouwden een huisstudio, stonden zelf in voor hun opnamen en productie en richtten zelfs een eigen platenlabel op om de optimale controle over hun muziek te kunnen behouden. Ze trokken de aandacht van Fennesz via een spectaculaire remix van één van diens tracks, werden vervoegd door de Britse drummer Matthew Parker en bouwden sindsdien aan een stevige livereputatie die we intussen ook in ons land bevestigd zagen.
In stilistisch opzicht staan Lilies on Mars voor een prikkelende combinatie van shoegaze, postgrunge en psychedelische pop. De muziek op Wish You Were A Pony, hun tweede langspeler, klinkt vaak introspectief, dromerig en etherisch en drijft op melodieën die zich schaamteloos in je onderbewustzijn nestelen. De sound van het drietal steunt op hypnotische samenzang, nu eens transparante, dan weer in reverb gedrenkte gitaren en goed gedoseerde lagen elektronica, waardoor de vergelijking met bands als Blonde Redhead en My Bloody Valentine snel is gemaakt. Zelf vermelden de Lilies ook Broadcast en Pink Floyd als essentiële invloeden, maar welke bouwstenen ze ook gebruiken, ze volgen altijd hun eigen architectuur.
In agressief klauwende nummers als “Crabs” en “A Lost Cause” tonen Masia en Cristofalo hun donkere kant, maar wanneer ze wat meer zelfbeheersing aan de dag leggen, zoals in “Aquarium’s Key” en het op fluisterstemmen en fijnmazige keyboards dobberende “Coming Slowly Undone”, merk je pas echt hoe knap hun songs in elkaar zitten. Het ietwat folky, door akoestische fingerpicking aangedreven “I’m Confused, It’s Ok!” en “Hiding Under Water” klinken zelfs verrassend broos en fragiel, terwijl “Angry Lullaby” evolueert van verstild tot kolkend en doet denken aan metershoge golven die tegen een rotswand te pletter slaan.
Ondanks hun experimentele karakter worden de nummers nooit ontoegankelijk. Je hoort ons niet beweren dat Lilies on Mars met Wish You Were A Pony het wiel hebben uitgevonden, maar ze slagen er wel in versleten genres op een boeiende manier nieuw leven in te blazen. Ons hebben ze alvast overtuigd.
Nog meer girl power treffen we aan bij het Deense duo Darkness Falls, dat onder de hoge bescherming staat van Anders Trentemøller. Zangeres/toetsenspeelster Josephine Philip en gitariste/bassiste Ina Lindgreen speelden in een vroeger leven ska, maar daar valt tegenwoordig niets meer van te merken. Vorig jaar lieten de dames zich al in gunstige zin opmerken met een titelloze ep en drie van de vier tracks die daarop te beluisteren vielen worden nu hernomen op Alive in Us, hun volwaardige langspeeldebuut. Darkness Falls serveert hier vooral bitterzoete indiepop met een mysterieus randje. Twangy sixtiesgitaren gaan in de clinch met eighties-synths, zodat je tijdens het luisteren zowel herinnerd wordt aan het eveneens uit Kopenhagen afkomstige Giana Factory als aan Beach House.
Philip en Lindgreen schrikken er niet voor terug allerlei muziekjes door elkaar te klutsen en komen zo tot verrassende nieuwe cocktails. Het broeierige “Josephine” houdt bijvoorbeeld het midden tussen een ijle pianoballad en door een groovy bas voortgestuwde neohouse, terwijl “Timeline” knipoogt naar de elektropop van Fad Gadget en “Hey!” de castagnetten uit de vroege klassiekers van Phil Spector opdelft. In het spookachtige “Paradise Trilogy II” en “III” schemeren de soundtracks van Ennio Morricone door, maar de meeste andere liedjes zouden in geen enkele film noir misstaan.
Tot onze favorieten behoren het met akoestische gitaren, rudimentaire percussie en xylofoontjes versierde “Noise on the Line”, de zacht stuiterende sci-fipopsingle “The Void” en het even rauwe als gruizige “Before The Light Takes Us”, waarin de dames behoorlijk venijnig uithalen op de snaren. Alive in Us is een gevarieerde maar consistente plaat: iedere track heeft zijn eigen karakter en daar zullen de productietechnieken van dancemaster Trentemøller beslist niet vreemd aan zijn. Jammer dus dat Darkness Falls het afgelopen najaar niet werd uitgenodigd om in Brussel Spot on DK op te luisteren. Het niveau van de avond zou er zeker bij gebaat zijn geweest.
Voor wie zich tijdens deze donkere winterdagen afvraagt of er tegenwoordig in IJsland nog wat nieuws te rapen valt: welzeker. Eén van de bandjes die kans maken binnen afzienbare tijd internationaal iets te gaan betekenen is Hellvar.
Aanvankelijk vormden zangeres Ragnheidur Eiriksdóttir en gitarist Elvar Geir Saevarsson, tijdens hun studentenjaren in Berlijn, een duo dat zich op het podium noodgedwongen behielp met een laptop en een drummachine. Bijna vijf jaar na het tongue-in-cheek getitelde Bat Out of Hellvar is het stel ondergedoken in een goed geöliede vijfkoppige band, zodat zijn nieuwe cd Stop That Noise aanzienlijk potiger en dynamischer klinkt dan we tot dusver gewend waren, zonder dat de geprogrammeerde elektronica naar de vuilnisbak is verwezen.
Hellvar maakt in wezen catchy popsongs met een knipoog naar de punk en new wave uit de eighties. De ritmesectie staat als een menhir en in nummers als “I Should Be Cool” en het kort aangebonden “Too Late, Liar” klinken de gitaren zo explosief dat je het gevoel hebt dat de snaren met buskruit zijn bestrooid. Garbage is een voor de hand liggende referentie, al hoor je af en toe ook echo’s uit het werk van The Sugarcubes. Het stemtimbre van de chanteuse leunt nu eenmaal nauw aan bij dat van de jonge Björk. Hellvar valt echter niet voor één gat te vangen, want het potige gitaarwerk verwijst even goed naar seventies hardrock. Zo is het in zeer geloofwaardig Frans gezongen “Morceau de gaité” van een coda voorzien die, we kid you not, van Deep Purple had kunnen zijn.
“Ding an Sich” is het soort song waarmee je ieder radioprogramma tot iets aanvaardbaars kunt pimpen. Hellvar speelt strak en ‘to the point’ en bewijst met onze lievelingstrack “You Say I Know” dat de groep niet alleen kracht maar ook subtiliteit in huis heeft. Dat laatste zou ook moeten blijken uit het pas voltooide akoestische Noise That Stopped, dat weldra als bonus bij de reguliere editie van Stop That Noise zal worden gevoegd. Warm aanbevolen.
De Amerikaan Mike Doughty verwierf bekendheid tijdens de jaren negentig als frontman van het sampledelische Soul Coughing. Intussen heeft hij echter méér platen opgenomen als solo-artiest dan met zijn vroegere groep, al zijn de meeste ervan, jammer genoeg, aan het Europese publiek voorbijgegaan. Hopelijk vergaat het Yes and Also Yes beter dan zijn vijf voorgangers, want Doughty’s werk blijft uiterst beluisterenswaardig. In al hun grilligheid klinken zijn songs vandaag al iets rechtlijniger, maar ze steunen nog vaak op dezelfde aanstekelijke grooves als die van Soul Coughing. Bovendien toont de zanger zich nog steeds een gevatte tekstschrijver met de allures van een echte ‘beat poet’.
Van luiheid kun je de man alvast niet beschuldigen. Mike Doughty voert regelmatig comedy shows op in Manhattan en Brooklyn, eerstdaags verschijnt zijn autobiografie The Book About Drugs en samen met zijn nieuwe soloplaat bracht hij onlangs ook een cd uit onder het pseudoniem Dubious Luxury, een elektronisch cut-up project waarvoor hij vooral beroep deed op gastzangers. Ondanks zijn toegenomen maturiteit als songwriter cultiveert hij zijn speelse en anarchistische kantjes. Zo gebruikt Doughty, die al jaren antidepressiva slikt, in drie nummers een capsule met zestig milligram duloxetine als percussie-instrument (een farmaceutisch verantwoorde shaker, zeg maar) en zingt hij in “Makelloser Mann” voor het eerst in een absurdistisch Duits.
Op zijn nieuwe cd wisselt Mike Doughty solonummers op akoestische gitaar af met songs waarop hij zich laat bijstaan door een band, zodat er regelmatig een orgeltje, een synth of een viool door het klankbeeld breken. Yes and Also Yes is voor zijn normale doen een vrij opgewekte plaat, die enkele kort uitgevallen wegwerpdeuntjes herbergt. Gelukkig staan daar springerige prijsnummers tegenover, type “Na Na Nothing”, “Day By Day By”, “Rational Man” en “Vegetable”, die enkel Doughty uit zijn pen w”eet te persen. De man verrast dit keer zelfs met “Holiday”, waarin hij een fijne dialoog aangaat met Rosanne Cash. Maar zijn sombere kantjes zijn zeker niet verdwenen. Een van de hoogtepunten van de cd, “The Huffer and the Cutter”, is het liefdesverhaal van een jongen die lijm snuift en een meisje dat systematisch aan zelfverminking doet en geeft aan dat Mike Doughty nog altijd oog heeft voor beschadigde mensen.
Yes and Also Yes is een voortreffelijk folkhopwerkstuk dat, voor zover we weten, enkel via de betere importhandel of het internet verkrijgbaar is. Maar dingen die de moeite waard zijn mogen best een beetje moeite kosten, toch?
