Top 10
1. Black
Swan
Friedrich Nietzsches idee van de ultieme kunstvorm, waarbij het
totaal irrationele Dionysische aspect op de perfecte manier wordt
versmolten met de naar ordende zoekende ratio van het Apollinische,
wordt door Darren Aronofsky bewaarheid in ‘ Black Swan’: Natalie
Portman incorporeerde in haar tour de force-prestatie zowel de
gracieuze Witte als de sensuele Zwarte Zwaan. Aronofsky’s beste tot
dusver.
2. Drive
Het was moeilijk naast Ryan Gosling kijken dit jaar, maar u hoort
mij niet klagen: alleen al voor zijn rol in ‘Drive’ verdient hij de
status van klasbak. Een briljante heist movie met enkele,
voor een keer geheel op hun plaats zijnde, postmoderne knipogen
naar Eastwoods Man with no Name, de plot van Taxi
Driver en de semiotiek van de klassieke Western.
3. La Piel Que
Habito
Vele filmfans zullen het mij waarschijnlijk wel kwalijk nemen, maar
ik ben altijd meer fan geweest van de ingetogen Almodóvar – die van
‘Hable Con Ella’ en ‘Los Abrazos Rotos’ – dan van de uitbundige
jaren ’80-Almodóvar – die van ‘Mujeres al Borde de un Ataque de
Nervios’. Ik was dan ook uiterst te vinden voor ‘La Piel que
Habito’, een weloverwogen mix van melodrama, horror en
suspense.
4. Blue
Valentine
Ben ik de enige bij wie ‘Blue Valentine’ herinneringen aan ‘Eternal
Sunshine of the Spotless Mind’ oproept? In ieder geval mikt deze
film over twee geliefden die elkaar niet meer liefhebben recht op
de hartstreek, en reken maar dat het pijn doet. Wederom een
geweldige, ingetogen prestatie van Ryan Gosling, die niet moet
onderdoen voor de Oscargenomineerde Michelle Williams.
5. Carnage
Na even alle middelmatige thrillertjes van de afgelopen jaren in
hun hemd te zetten met het suspensemeesterwerk ‘The Ghost
Writer’, werpt Roman Polanski nog een toppertje in de zalen met
deze geweldige bewerking van het toneelstuk ‘Le dieu du carnage’.
Hoewel Polanksi’s regie doeltreffend en bijzonder to the
point is, is het de geweldige cast, met een schitterende Jodie
Foster en Christoph Waltz op kop, die ‘Carnage’ mijn top vijf
injaagt.
6. Rabbit
Hole
Opnieuw een bewerking van een toneelstuk. De nieuwste van David
Cameron ‘Shortbus’ Mitchell is klein maar krachtig, en voelt
bijzonder authentiek aan. Zijn less is more-regie maakt
van deze film over twee ouders die de dood van hun zoontje
verwerken naar een van de toppers van het jaar, maar de film zal
vooral herinnerd worden om de al even subtiele en krachtige
prestatie van Nicole Kidman.
7. Rundskop
Aanvankelijk had ik het nogal moeilijk met de (over)hype die rond
deze film werd gecreëerd, maar eerlijk is eerlijk: ‘Rundskop’ is de
beste Vlaamse film in jaren, en één van de weinige films (of de
enige?) van eigen bodem die zonder blozen tussen grote,
buitenlandse kwaliteitsfilms kan staan. Eigenzinnig en gedurfd,
maar vooral met verve ingeblikt en geacteerd: Matthias Schoenaerts’
prestatie heeft al liters inkt doen vloeien.
8. Melancholia
Het is ietwat jammer, om niet te zeggen: dom, dat Lars von Trier –
filmmaker van beroep, aandachtshoer van levenswijze – enkele al dan
niet ludiek bedoelde nazistische uitspraken moest gaan doen, want
er ontstond zoveel consternatie over dat iedereen vergat dat hij
ook een film had gemaakt. Een mooie film bovendien, die het gratuit
choquerende ‘Antichrist’ (gemaakt door de aandachtshoer in plaats
van de cineast) rustig kan doen vergeten.
9. The
Artist
Het was misschien gewoon voer voor cinefielen, maar voor iedereen
die ietwat vertrouwd is met stille film en de cruciale periode die
de cinema eind jaren ’20 doormaakte, moet ‘The Artist’ een
verademing geweest zijn. Geen special effects, geen 3D, geen kleur,
geen geluid, geen breedbeeld, geen bekende acteurs of actrices,
‘just me and my camera’, moet Michel Hazanavicius gedacht
hebben. Geef hem eens ongelijk.
10. Beginners
Er zijn een paar gouden regels waaraan een cineast zich moet
houden, en wat ondergetekende betreft, mag de verplichte casting
van Mélanie Laurent daar meteen aan toegevoegd worden. ‘Beginners’
was echter ook een eerlijke, mooie en met liefde gemaakte
tragikomedie over een bejaarde man (Christopher Plummer) zich out
als homo en sterft aan kanker, en hoe zijn zoon (Ewan McGregor)
daarmee omgaat.
Zouden ook wel een plaatsje in de top 10
verdienen: ‘Le Gamin au Vélo’, ‘The Invader’, ‘Winter’s Bone’, ‘The
King’s Speech’, ‘Restless’, ‘Les Géants’, ‘Balada Triste de
Trompeta’, ’50/50′.
Flop 5
1. The
Smurfs
Ik heb hier al eens 1072 woorden aan vuilgemaakt, en dat was meer
dan genoeg.
2. Johnny
English Reborn
In een rechtvaardige wereld was ‘Johnny English Reborn’ niet alleen
de slechtste film van het jaar, maar nu al die van het hele komende
decennium. Die twijfelachtige eer gaat echter, naar ik vermoed,
naar ‘The Smurfs’.
3. The Roommate
Kreeg niet eens een review hier op enola, en geef ons eens
ongelijk. Saai, flets, voorspelbaar, oppervlakkig, clichématig en
ronduit filmonwaardig, dit teenage-horrorfilmpje over een
psychopathische kotgenote.
4. Don’t
Be Afraid of the Dark
Waar gaat het naartoe met leuke, ouderwetse horror? Gelaaik nen
drenkeling z’n eigen vastklampt aan een boei, zoals Clement
Peerens zou zeggen, zo klampte het debuut van Troy Nixey zich vast
aan flauwe clichés. We willen horror nog niet dood verklaren, maar
het genre kreeg toch wat klappen te incasseren, naast ‘Don’t Be
Afraid of the Dark’ ook door ‘The Roommate’ en
door…
5. Dream
House
Grote namen, slechte film, om niet te zeggen dat dit gewoon een
slechte vorm van amateurisme is. Regisseur Jim Sheridan ijvert
inmiddels om zijn naam van de rol verwijderd te zien, en ook Daniel
Craig en Rachel Weisz – die na de film aan hun eigen droomhuis zijn
begonnen – distantiëren zich van elke verantwoordelijkheid.
Zouden de flop 10 volledig maken: ‘Apollo 18’, ‘Quichote’s
Eiland’ , ‘Code 37 – De film’, ‘Red Riding Hood’, ‘Captain America:
The First Avenger’.
En dan ook nog…
Films die helaas aan mijn blijkbaar niet zo alziende oog
ontsnapt zijn: ‘Never Let Me Go’, ‘A Separation’, ‘X-Men:
First Class’, ‘Biutiful’.
Films die gelukkig aan mijn blijkbaar niet zo alziende oog ontsnapt
zijn: ‘Twilight: Breaking Dawn, Part 1’, ‘Abduction’,
‘Little Fockers’, ‘The Green Lantern’, ‘Bad Teacher’, ‘Conan’,
‘World Invasion: Battle Los Angeles’, ‘The Three Musketeers’, ‘Kung
Fu Panda 2’, ‘Transformers 3’, ‘The Hangover: Part II’ en nog een
hoop andere rommel.
Meest overschatte film van het jaar: ‘The Tree of Life’.
De superlatieven die soms werden bovengehaald (‘de mooiste beelden
die ik ooit op het witte doek zag’, dixit FilmTotaal) waren er
zover over dat ik me ongemakkelijk begon te voelen.
Teleurstelling van het jaar: ‘We Need To Talk About
Kevin’. Slecht was die zeker niet, maar na alle positieve kritieken
waren mijn verwachtingen hooggespannen, en uiteindelijk was de
prent zo afstandelijk dat ik er warm noch koud van
werd.
Mooiste begingeneriek van het jaar: een ex aequo tussen
het postmodernisme van ‘Balada Triste de Trompeta’ en de ode aan de
strip van ‘The Adventures of Tintin’.
Hoogste ‘Ik heb hier geen goesting in’-gehalte: Anthony
Hopkins in ‘Thor’. De man stond er zo flets en automatisch te
acteren dat ik er moe van werd.
Meest voorspelbare bedoening van het jaar: De
Oscaruitreiking. Geeuw.
Meest memorabele quote van het jaar: ‘Everything was
threedimensional this year. Except the characters of ‘The Tourist’.
Ricky Gervais was vorig jaar scherper dan ooit, en mag – praise
the Lord! – dit jaar opnieuw de Golden Globe-uitreiking
presenteren.
Grootste inwendige lach: ‘Me? That doesn’t make any
sense. I don’t smoke, I don’t drink. I recycle.’ De immer
fantastische Joseph Gordon-Levitt kan niet geloven dat hij kanker
heeft. (’50/50′)
Grootste uitwendige lach: Kate Winslet die on
screen Jodie Fosters salontafel en kunstboeken onderkotst.
(‘Carnage’)
Ontdekking van het jaar: Kwalitatief gezien: het
acteertalent van Jennifer Lawrence in ‘Winter’s Bone’. Esthetisch
gezien: de lach van Bryce Dallas Howard in ’50/50′.
Guilty pleasure van het jaar: ‘The Troll Hunter’. Een
uiterst vermakelijke en compleet over-the-top Deense
komedie, die vrolijk de draak steekt met het concept van de
found-footage film.
Ik reserveer al een cinemastoeltje voor: ‘Shame’, van
Steve McQueen, met Michael Fassbender en Carey Mulligan in de
hoofdrol, ‘The Amazing Spider-Man’ (vooral uit nieuwsgierigheid
naar Marc Webb en Andrew Garfield) en vooral ‘The Great Gatsby’,
gebaseerd op het gelijknamige (en schitterende) boek van F. Scott
Fitzgerald, geregisseerd door Baz Luhrmann, en met Leonardo
DiCaprio en alweer Carey Mulligan.
Ik word al compleet suïcidaal bij de gedachte aan: de
3D-editie van ‘Star Wars: The Phantom Menace’.