We wisten het al na voorgangers Vampires With Dreaming Kids en Color Your Life: Twin Sister maakt geen instant overrompelende platen. Uit de wazige brij die beide EP’s aanvankelijk leken, groeiden slechts na geduldig luisteren twee ruwe, ietwat onaffe pareltjes. Twin Sister schopte het tot een van onze Tips voor 2011, en ondanks enkele maanden radiostilte, is er nu In Heaven om te bewijzen dat goddeau er niet naast zat.
Het is met deze In Heaven echter niet anders dan met de EP’s; de eerste paar luisterbeurten zijn zelfs ronduit teleurstellend. Omdat we ons niet snel gewonnen geven, gaat het album zowat overal mee naartoe, en plots klikt het alsnog. In de auto, vreemd genoeg, waar het zachte discoritme dat de eerste helft van de plaat beheerst, de ideale metgezel blijkt voor spaarzaam verlichte autostrades.
Hoewel Twin Sister op zijn eerste EP immers nog voor een ingetogen geluid opteerde, doken op Color Your Life al onverwachte discotoetsen op. In Heaven verkent dat pad nog wat verder: “Daniel” krijgt een softe intro mee, maar van zodra de drumcomputer en de fonkelende synths invallen, is de toon gezet. De ijle stem van Andrea Estella voert je, aanvankelijk nog enigszins schuchter, mee naar een dansvloer waar wij heel wat liever een avond zouden doorbrengen dan op het gemiddelde dubstepfeest.
Het trio dat daarop volgt — “Stop”, “Badstreet” en “Space Babe” — is behoorlijk funky (weliswaar op een vingerknippende, niet al te extatische manier): in het eerste neemt gitarist Eric Cardona de zang voor zijn rekening, met een falsetklank die vaagweg aan Of Montreal doet denken, maar dan zonder de hysterische homotrekjes die daar doorgaans bijhoren. “Bad Street” en “Space Babe” zijn opnieuw voor Estella, die als een lichtjes krolse kat door de nummers glijdt (“I want it bad / I want it bad” — het laat weinig aan de verbeelding over), maar net zo goed een tikje zweverigheid toevoegt.
Na het ietwat griezelige “Kimmi In A Rice Field” (veel jaren tachtig-galm, onheilspellende drums en een verhaal over een meisje dat in een donker rijstveld haar gestorven zus tegenkomt ), waarin Estella’s stem ongekende hoogtes opzoekt boven een repetitieve synthriedel, is het beste van In Heaven helaas zo goed als gepasseerd. Nummers als “Luna’s Theme” en “Eastern Green” doen de balans te veel richting nevelig geluidsbehang uitslaan, en ook het filmische “Spain” is — ondanks het gitaartje dat zéér goed bij de titel past — weinig meer dan een vingeroefening in verleidelijk retro klinken.
Dat zo’n gimmick ook geweldig kan uitpakken, bewijst het gebalde “Gene Ciampi” (niet veel meer dan twee minuten lang), dat voor de laatste helft van de plaat de meubelen moet redden: op het kruispunt van Ennio Morricone, Franse kitsch en cowboyklanken (inclusief houtblok om paardenhoeven te verbeelden) verzint Estella een verhaaltje over de (volgens Google onbestaande) acteur Gene Ciampi (“He’s the legend, the man, the hero / He will be in everybody’s dreams”) dat onmogelijk uit het hoofd te krijgen is. Het is allemaal flinterdun, zonder ook maar enige diepgang, maar het is vooral ook compleet onweerstaanbaar.
Met In Heaven heeft Twin Sister allesbehalve de plaat gemaakt waar we vorig jaar naar uitkeken. Maar of dat erg is? Hoewel het niveau van dit album lang niet overal even hoog ligt, slaagt Twin Sister er in zijn beste momenten steeds meer in een heel eigen richting uit te gaan, ergens tussen de zachte lo-fi waar ze vandaan komen en de disco-zonder-platte-beats waar ze naartoe lijken te gaan. En dat is lang geen onaangename plek om even te vertoeven.
Twin Sister speelt op dinsdag 15 november in de Botanique in Brussel.
