Relapse Records, 2011
Het is vier jaar geleden dat Rwakes album ‘Voices of Omens‘ uitkwam
bij Relapse Records – het eerste bij dat label. In tussentijd heeft
het zestal uit Arkansas echter niet stilgezeten, integendeel: ze
toerden als gekken door de States maar waren ook enkele keren te
zien aan onze kant van de plas, ondermeer op het recentste Roadburnfestival. Waar die
vrede en rust uit de titel dan wel naar verwijzen is me dus een
raadsel.
Op de muziek zelf zal ‘Rest’ zeker geen betrekking hebben: de
vier lange sludge-epen stralen veel paranoia en
richtingloze (of net op alles tegelijk gerichte) woede uit, of
maken die gevoelens sterk los bij de luisteraar. Tenminste, dat
geldt toch voor een Rwake op zijn sterkst, want voor mij heeft dit
album twee gezichten.
‘It Was Beautiful, But Now It’s Sour’, het eerste nummer, slaagt
er na de overbodige intro gedurende twaalf minuten echt geen moment
in om me bij de kladden te grijpen op de manier die de band zelf
voor ogen heeft. De song meandert, bouwt op en af zonder naar een
catharsis toe te werken, en weigert pertinent om de luisteraar wat
houvast te geven. In mijn oren klinkt het als een bizarre
sludgemutant van een postrocknummer à la Explosions in The Sky of
zo.
En daar moet je dan ook nog de dubbele schreeuw- en roepvocalen
bijtellen. Frontman CJ blaft zich hardcoregewijs door zijn
lyrics heen, zonder zich veel van het ritme aan te
trekken. Frontvrouw B(rittany) doet me dan weer versteld staan met
haar evocatie van een gekooide wijfjespanter, die haar gebroed
verdedigt tegen een malafide veearts. In mijn oren klinkt het
echter even misplaatst in dit nummer als op, pak ‘m beet, ‘Mylo Xyloto‘. Het
lijkt alsof in dit nummer de som van de delen – intrigerend
gitaarwerk, complexe dynamiek, geladen tekst en brutale zang – op
papier meer is dan op plaat.
Ik weid er nogal over uit omdat dit nummer toch bijna een kwart
van de speelduur vertegenwoordigt. Hopelijk hebt u dan ook wat
respect voor deze professionele volharding. Ook track 3, ‘An
Invisible Thread’, is immers niet erg overtuigend. Toch is het
nummer wel wat gebalder en agressiever, onder andere door een paar
gespierde riffs die er altijd ingaan. De vocalen lijken me deze
keer ook wat beter afgestemd op de muziek, maar erg meeslepend of
uitnodigend om opnieuw te beluisteren is dit toch niet.
Op dit moment is de plaat bijna halfweg en heb ik me dus vooral
geërgerd en afgevraagd wat nu toch de bedoeling en de
aantrekkingskracht van Rwake zou zijn. Al die overpeinzingen
sterven echter een stille dood als ‘The Culling’ zich gezapig op
gang trekt, het 16 minuten durende centrale nummer van ‘Rest’. Een
erg lange instrumentale en dromerige intro vindt pas zijn einde
tegen de zevende minuut, maar verveelt eigenlijk geen seconde. De
subtiele wendingen en opgebouwde spanning geven de luisteraar de
kans om zich klaar te maken voor een stevig potje oormarteling en
zielenknijperij.
De eerste desperate schreeuwen van CJ komen al bij al nog vrij
onverwacht en kondigen slechts het begin aan van de neergang naar
de hel. Tijdens ‘The Culling’ slaat Rwake er immers plots wél in om
een verdoemde sfeer op te roepen en de luisteraar gewetenloos tegen
de muur te drukken met een sonische overdaad aan trage, loodzware
riffs en suïcidaal klinkende leads. De afwisselende vocalen werken
deze keer de sfeer van algehele ontreddering wel in de hand. Mijn
advies voor de luisteraar is dan ook simpel: sla de nummers 1 tot
en met 3 over en beluister de rest gewoon twee keer.
‘Was Only A Dream’ is qua toon vergelijkbaar met ‘The Culling’,
maar is eerder cyclisch opgebouwd in plaats van als één langgerekte
ontlading. Meerdere agressieve uitbarstingen wisselen af met
bezadigder gedeeltes, maar we horen hier al eens een lekkere,
vettige Southern gitaarsolo. Halverwege het nummer worden we zelfs
even getrakteerd op een akoestisch begeleide, quasi poëtische
voordracht. Het is een sterk nummer dat tot op het einde boeit.
Ik ben deze recensie begonnen met te zeggen dat ‘Rest’ mij
aanstaart met twee gezichten en heb getracht uit te leggen waarom.
Een eindoordeel vellen is niet simpel, bovendien durf ik over zo
een eigenzinnig, veelzijdig en emotioneel geladen werk niet
voorspellen wat een ander ervan zou kunnen vinden. Wat je mening
ook zal zijn, het valt niet te ontkennen dat Rwake een gedurfd
album heeft geproduceerd dat je zeker wat tijd moet gunnen
vooraleer het te omarmen dan wel af te danken.
