TRIX, Antwerpen, 5 november 2011
De
Duitse concertpromotor Sound Of Liberation brengt nu reeds voor de
derde keer een avondvullend programma op de baan onder de naam ‘Up
In Smoke’. De vier groepen die werden samengebracht voor de derde
editie waren het Duitse Samsara Blues Experiment, het Noorse Lonely
Kamel, Het Nederlandse The Machine en hoofdact My Sleeping Karma
eveneens uit Duitsland. Voorwaar een zeer uitnodigend kransje
producenten van zware riffs en bedwelmende psychedelica!
De spits werd afgebeten door Samsara Blues
Experiment die openden met hun bezwerende nummer
‘Singata Mystic Queen’, ook het openingsnummer van hun debuutplaat.
45 minuten later stierf de set uit op de laatste fuzzy tonen van
een groovy gejamd ‘Double Freedom’. Daartussen nog enkele nummers
van hun recente (en voor mij nog onbekende) ‘Revelation and
Mystery’ en een versie van ‘For The Lost Souls’ die niet in de
koude kleren ging zitten.
Samsara Blues Experiment beheerst het kunstje om het publiek te
hypnotiseren met zijn fuzzy tonen en lange jams maar blijft steeds
behoorlijk heavy en strak. Je moet er de nogal typische
half-gedeclameerde / half-gezongen vocalen wel bij nemen. De band
zocht weinig contact met het publiek maar dat genoot van deze
sterke openingsronde. Na een aantal gemiste kansen was dit mijn
eerste livekennismaking met hen en hopelijk zie ik ze nog eens
terug voor een volledige set.
Lonely Kamel tapte daarna uit een ander vaatje, veel meer
blues en boogie, alsook simpeler songs bij deze viking
bikers. Nummers als ‘Spacerider’, ‘Evil Man’, ‘Don’t Piss On
The Lizzard’ of ‘Damn Your Hot’ hebben niet overdreven veel om het
lijf maar rockten wel lekker weg. Het constante gestook naar het
publiek toe om toch vooral heel erg bezopen te geraken pookte de
temperatuur nog wat op. Hoewel Lonely Kamel originaliteit niet als
een hoogste deugd beschouwt, houden ze wel van wat afwisseling.
Psychedelische blues, seventies hardrock of Fu Manchu-achtige
stonerrock met hoog testosterongehalte, het passeert allemaal de
revue. We slorpen het op met veel plezier maar zullen er
uiteindelijk weinig van meedragen na het einde van deze avond. Het
is wel vermakelijk en met voldoende bezieling en kunde
gebracht.
De instrumentale psychedelische rockers van My Sleeping
Karma zien hun naam in de vetste letters op de affiche
staan en krijgen het meeste speeltijd toebedeeld. Het is niet de
eerste keer dat ik ze aan het werk zie en de positieve evolutie ten
opzichte van de vorige optredens is opvallend. Om te beginnen
lijken ze me veel zelfbewuster. Via de bassist wordt tussen de
songs zelfs met het publiek gecommuniceerd. Zijn praatje dat ze
graag in België spelen lijkt oprecht want de kamerbrede glimlach
van de bandleden kan niet enkel het gevolg zijn van chemische
inductie. Niet alleen lijken ze goed gezind, er kunnen zelfs wat
speelse danspasjes vanaf. Muzikaal zat het al goed, nu is My
Sleeping Karma zelfs leuk om naar te kijken.
De set bestond uit nummers van de drie albums met als hoogtepunten
het geweldige, hypnotiserende ‘Tamas’, een groovy en heavy gespeeld
‘Hymn72’ en een erg overtuigend nieuw nummer, dat zal verschijnen
op de vierde lp in april voor hun nieuw label, Napalm Records. Na
een wat tragere opbouw barstte de set bijna halverwege dan toch
helemaal los op de tonen van ‘Glow 11’. Een flink gedeelte van het
publiek, waaronder ondergetekende, kon niet meer stil blijven
staan. Ik ken geen enkele andere (actief optredende) band die zo’n
positieve en losse atmosfeer kan overdragen met wat in essentie
toch vrij stevige en strakke muziek is, live zelfs nog wat steviger
dan op plaat. Met hun weelderige klanktapijten en zoete tonen
brengen ze je eerst in een trance om dan vervolgens via een
onderbewuste sluiproute rechtstreeks je lijf aan te sturen met
riffs die geen tegenspraak dulden. De rechtmatige hoofdact van deze
tour dus en een aanrader voor veel meer dan enkel het vaste
baardmuziekpubliek.
The Machine had als lichtjes ondankbare taak om de
avond af te ronden voor een ietwat verzadigd en reeds uitgedund
publiek. Nu ja deze (baardloze!) Rotterdammers zijn zo relaxed dat
het hen waarschijnlijk helemaal niets kon schelen. De groep begon
met een tweetal relatief korte, meer traditionele stoner songs om
daarna verder te gaan met twee erg lange composities en een
toemaatje. Zang neemt bij The Machine geen prominente plaats in en
dat is misschien maar goed ook, want de gitarist heeft immers niet
zo’n sterke stem. Zijn spel en het samenspel met de bassist en de
drummer zijn echter onberispelijk. Wat gespeel met een e-bow of
gegoochel met feedback brengt afwisseling in de lange jams en houdt
het vermoeide publiek bij de les. Hoewel ze zelfs na drie albums
nog steeds heel erg als Colour Haze klinken, is dit trio toch een
band geworden om in de gaten te blijven houden. Hun flow en
natuurlijke charme zijn niet te negeren.
Die Duitsers toch, als ze iets doen, doen ze het gründlich und
pünktlich. Dat geldt blijkbaar zelfs voor de stoners onder hen
want dit avondje was perfect georganiseerd. Geen enkele langdradige
ombouwpauze, maar enkel werkend materiaal en alles netjes op tijd.
Up In Smoke Vol. 4 zal allicht toch nog eventjes op zich laten
wachten want Sound Of Liberation is bezig met het op poten zetten
van een heus stoner-dubbel festival in Londen en Berlijn in april
en euhm is dat ook niet de maand van Roadburn?
