De laatste keer dat we ze zagen waren The Walkabouts boos. Héél. Erg. Boos. Gelukkig is ondertussen Obama verkozen en kan de groep terug naar de orde van de dag. Travels In The Dustland is een terugkeer naar het bekende rootsige geluid waarmee Chris Eckman en de zijnen midden jaren negentig van onder de slagschaduw van de grunge wegraakten.
enola: Acetylene, jullie boze anti-Bushplaat is ondertussen zes jaar oud. Jullie moesten even bekomen?
Eckman: "We belden er al lang heen en weer over. We zijn al ergens in 2007 beginnen te praten over Travels In The Dustland, maar het heeft dan inderdaad nog even geduurd. Hoe gaat dat ook: het leven wordt ingewikkelder naarmate je ouder wordt. Het werd moeilijker om de tijd te vinden om ons allemaal samen te krijgen. We hebben drie of vier jaar enkel gepraat, en om allerlei redenen werd dat maar niet concreter. Het vroeg wat tijd om de relaties in de band in de plooi te krijgen, en een antwoord te vinden op de vraag wat we precies moesten doen. "
"We wisten lang niet wat voor plaat we wilden maken. Dat zal uiteindelijk misschien nog het grootste probleem zijn geweest. Tuurlijk we konden sowieso nog een plaat maken, maar hoe die moest klinken en wat voor songs er op moesten? Pfoe, daar is stevig over gepraat. Uiteindelijk voelt het helemaal niet alsof het zo lang heeft geduurd, omdat we er eigenlijk voortdurend over bezig waren. Het lukte alleen nog niet om het ook te doen."
enola: Je omschrijft die periode in de promotekst bij de plaat dan ook als "a long process of self-discovery". Was er na zoveel jaren, en al die platen nog altijd een soort zelftwijfel?
Eckman: "We twijfelden niet zozeer aan onszelf, maar vroegen ons wel af waaróm we in godsnaam nog een plaat zouden maken. Ik weet het, ’t is gek om daar na zoveel jaar plots over te beginnen dubben: we hebben al die tijd veel domme dingen gedaan zonder nadenken, en nu hadden we ’t punt bereikt waarop we onszelf vragen stelden. De belangrijkste was: maken we een plaat omdat we op tour willen gaan, de platenfirma er één wil of de fans dat verwachtten, of omdat we een geweldige plaat willen maken? En willen we er dan onze tijd voor nemen om het echt goed te doen? Er waren stemmen in de groep die gewoon een plaat wilden maken, zonder veel gedoe. De vorige was fun, dus waarom nu ook niet weer? Anderen vonden dat niet genoeg, en wilden de lat hoger leggen. Dit moest het beste zijn wat we konden."
enola: Er is ook een personeelswissel geweest ondertussen. Dat was nodig?
Eckman: "We hebben er met Paul Austin inderdaad een nieuwe gitarist bij gehaald. Niet omdat we meer gitaren nodig hadden, maar omdat we een frisse kijk konden gebruiken. Hij is een goeie muzikant en songschrijver. Hij was al lang bevriend met de band — hij is getrouwd met onze drumster Terri Moeller — en het was een kans om de hele groep eens door zijn ogen te bekijken. We hoopten dat hij onze gewoontes wat zou opschudden, een beetje ongemakkelijkheid zou brengen waar we in onze vertrouwde routines zouden vallen. En dat was het: een frisse wind. Het heeft echt goed gewerkt. Zo heb ik andere gitaarlijnen gespeeld dan normaal. Het was fijn om iets nieuws te doen. "
enola: Met Travels In The Dustland keren jullie terug naar het geluid van platen als Nighttown en Devil’s Road. Dat rockende Acetylene was een beetje een vreemd uitstapje?
Eckman: "Ik denk niet dat we dat donkere geluid echt lang zagen zitten, neen. Maar veel langetermijnvisie hebben we nooit gehad; we zijn altijd een beetje van de ene plaat in de andere gesukkeld zonder veel plan. Je kunt Acetylene echter niet loskoppelen van de heel specifieke tijd en emoties waarin ze gemaakt is: het dieptepunt van de Bushregering, de oorlogen in Irak en Afghanistan. We hadden toen heel hard het gevoel dat we iets moesten zeggen. Voor onszelf, niet zozeer voor de buitenwereld. We waren bitter en kwaad. We moesten dat kwijt, maar ik ben nooit van plan geweest om lang door te gaan op die emoties. Het was het tegengestelde van Travels In The Dustland; snel geschreven en spontaan."
"Op een bepaalde manier is het een terugkeer naar ons vertrouwde geluid, dat is zo. Niet dat het een bewuste keus was, maar ik had wel het gevoel dat deze songs een groter geluid nodig hadden, met een meer open textuur. Uiteindelijk eindigde het als een vrij divers album: je hebt rockers net zo goed als melancholische soundscapes."
enola: Hoe kijk je nu terug op de Bushjaren?
enola: "Ik wilde dat ik kon zeggen dat de voedingsbodem voor Acetylene weg is, maar we zijn er nog niet uit. De wereld is er nog altijd niet veel beter aan toe, en Obama is zeker niet de messias geworden die mensen in hem zagen. Mensen hebben er veel te hard op vertrouwd dat één persoon de boel kon veranderen. Zeker omdat heel wat problemen in de wereld, en vooral in de Verenigde Staten veel meer structureel zijn. Dat zet je niet zomaar recht."
enola: Je geloofde niet in Obama?
Eckman: "Zo wil ik het niet stellen. Ik had er meer vertrouwen in dan een pak van mijn vrienden, en ik denk nog altijd dat Obama zonder twijfel een stap vooruit is. Het probleem is dat hij omringd is door machten die zo hard ingegraven zitten in het systeem dat ze heel moeilijk te bewegen zijn. Ik denk niet zozeer dat hij zichzelf verkocht heeft, als wel dat hij gewoon geen mogelijkheid heeft om vooruitgang te boeken. Maar ik geloof dat hij een heer is —ik heb hem nog niet opgegeven —, maar hij vecht tegen dingen die hij niet kan controleren."
enola: En dus maak je een plaat waarop je de parallel met de crisis van de jaren dertig? Of waar verwijst het Dustland uit de titel naar?
Eckman: "Dat is een soort landschap dat je vindt in de MidWest. Ik gebruik het als achtergrond voor het soort songs dat ik schreef voor de plaat. Ik heb altijd gevonden dat een landschap op zich een sterk personage is, en deze keer schreef ik songs die helemaal daar rond draaien. Ze vertellen wel over mensen en hun dromen, maar het komt toch niet los van die streek waarin ze rondlopen, die droge woestenij."
"Het heeft inderdaad wel iets van de Dust Bowl uit de thirties, dat stuk Verenigde Staten dat in de jaren dertig werd vernietigd door die stofstormen. Er is één stemsample aan het begin van "Every River Will Burn" uit een getuigenis over die tijd. Het idee daarbij was om een link tussen dat verleden en het heden en de toekomst te leggen: we zijn daar opnieuw beland. We zitten opnieuw in een diepe economische crisis., en net als toen werd die gedreven door een soort ontkenning van de feiten. Kijk naar de Amerikaanse politiek: sommige van de Republikeinse presidentskandidaten ontkennen simpele wetenschappelijke feiten. Absurd! Ze zijn tegen nadenken. Het gaat niet eens meer om ideologie; het is een heel basaal verwerpen van alles wat gesteund is op onderzoek. Dat is meer dan gevaarlijk. Dat mensen die één van de machtigste landen ter wereld willen besturen zo denken is gewoonweg beangstigend."
enola: Kunnen we het een conceptalbum noemen?
Eckman: "Hmm, een conceptalbum is een nogal eng begrip. (lacht) Ik zie het eerder als een songcyclus met hetzelfde thema. Conceptalbums draaien rond één centraal idee, en dat is hier niet. Er zijn enkel wat elementen waarrond alle songs draaien. Eén ervan is dat landschap. Maar de songs zijn niet onderling verweven. Er zijn geen personages uit het ene nummer die opduiken in een ander. Zo’n soort plaat is het niet; eerder een collectie kortverhalen tegen dezelfde achtergrond."
enola: Ik heb het altijd bijzonder gevonden dat jullie veel populairder zijn in Europa dan in de Verenigde Staten hoewel jullie muziek toch nadrukkelijk Amerikaans is.
Eckman: "Dat komt omdat we begin jaren negentig in de zak van de grungegroepen werden gestoken, omdat we nu eenmaal uit Seattle afkomstig waren. Dat was zo overrompelend, dat het ons een beetje begroef in de Verenigde Staten. Niemand begreep hoe wij in het plaatje pasten, en dus vonden ze geen plaats voor ons. In Europa had men meer geduld met ons, en konden we ons apart zetten. Daardoor zijn we meer op jullie continent gaan focussen, en vergat men ons al eens in de Verenigde Staten. Als je daar twee of drie jaar niet speelt, dan besta je er niet meer."
enola: Zelf woon je al even in Slovenië.< br>
Eckman: "Klopt. Een prachtige vrouw heeft me daar gebracht, en ik ben dan maar met haar getrouwd. Ze kon negen jaar geleden niet weg door haar studies, dus ben ik daar gaan wonen. Ik dacht dat het maar tijdelijk zou zijn, maar dat draaide anders uit. Nu kan me niet meer voorstellen dat ik er snel weer wegtrek. ’t Is een fijn, vredig land. Het maakt het natuurlijk niet gemakkelijk om nog te repeteren of platen te maken, maar we vinden altijd wel een oplossing. We hebben platen gemaakt sindsdien, en we zullen dat blijven doen, al vraagt het creativiteit om dat te doen werken."
enola: Tot slot: jullie hebben regelmatig coveralbums opgenomen. Wat is de drijfveer daar achter, en komt er nog een vervolg op Satisfied Mind (1993) en Train Leaves At Eight (2000)?
Eckman: "Je leert daarvan. Op een heel egocentrisch niveau is het interessant om doen, omdat het je uit jezelf haalt. Je leert als schrijver ook andere songtypes leert kennen. En ook interessant: je wordt meer vertolker dan schrijver, en als je je genoeg openstelt om de song ook te durven anders aan te pakken, groei je er ook door. Je zingt andere woorden dan je gewoon bent, je zingt anders,… je mogelijkheden als muzikant breiden uit."
"En ja, we plannen een nieuw coveralbum één van de komende jaren. Ik wil het opnieuw thematisch aanpakken, zoals we vorige keer één deden met Europese songschrijvers, en één met Amerikaanse. Ik denk dat het volgende keer iets wordt met Britse folk en Australische songs. Toen ik jong was luisterde ik naar niets anders; alles behalve Amerikaanse muziek. Ik was een anglofiel. Het lijkt me mooi om daar nu eens mijn tanden in te zetten."
