Geike :: For The Beauty Of Confusion

Bertus, 2011

Bijna vier jaar nadat Geike Arnaert vriend en vijand met
verstomming sloeg door uit één van de succesvolste Vlaamse bands te
stappen, staat ze terug in het middelpunt van de belangstelling. Na
omzwervingen waarvan vooral Dorléac, het project met Spinvis,
indruk maakte, heeft Geike – zoals ze nu kortweg wil genoemd worden
– haar solodebuut op Vlaanderen losgelaten. En dat is nog maar een
begin. Voorgenoemde vriend en vijand zullen alweer een grote kluif
hebben aan deze stap in een reeds goedgevulde carrière.

Opener ‘In Gold’ begint met zweverige electronica
en strakke drums. Geike waait er overheen met een ‘woehee’, tot ze
daadwerkelijk begint te zingen: sterk, huilend, smekend. Het is
geen vreemd geluid, het klinkt zelfs vertrouwd in de oren. Doorheen
het nummer wordt Geike’s krachtige stem goed in de verf gezet. Het
geheel eindigt op een discobeat die aan de vroege Eurythmics doet
denken. En vergelijkingen zullen zich nog opwerpen. ‘107 Windows’
kon zo op een Tori Amos-album
gestaan hebben. Het titelnummer kreeg een serieuze schep Peter Gabriel met
zich mee, terwijl ‘U Don’t Have To’ van Madonna zou geleend
kunnen zijn. Er zijn al bij al slechtere vergelijkingen
mogelijk.

Maar het zijn niet al vergelijkingen die de klok
slaan. ‘Icy’ heeft alles in huis om een Geike-klassieker te worden,
van dat soort waarmee ze vroeger met Hooverphonic menig hart
sneller deed slaan. Het nummer begint relatief stil en bouwt zich
naar een crescendo terwijl Geike alles uit die geweldige stem
haalt, zij het een snik, een lach of een uitroep van
contentement. Het nummer bevat ook de niet mis te verstane
boutade ‘Everybody’s blind here and I’m the queen of moods’. Het
werpt alvast een licht op hoe Geike zich tegenover de wereld
verhoudt.

Ook ‘Blinded’ kent diezelfde opbouw die snakt naar
meer. Een onheilspellende wind waait door de eerste minuut van het
nummer tot Geike volledig losbarst in het refrein. ‘Smile’ rolt
lekker z’n bijna vijf minuten uit, waarbij je als luisteraar
moeilijk stil kan blijven zitten ook al ontpopt het nummer zich
niet tot een dansnummer. Het is de passie waarmee Geike het nummer
brengt waardoor je als toeschouwer volledig in het gebeuren wordt
gesleurd.

‘Strange Disorder’ begint vrij kalm, maar ook dat nummer ontpopt
zich tot een clubnummer dat menige fuif draaiende zal kunnen
houden. En het is niet alleen de orkestratie die het hem doet, dit
is het soloalbum van Geike, en dat wordt op elk nummer duidelijk.
De zangeres staat er en zal voor niemand wijken. Je hebt haar te
nemen zoals ze zich aanbiedt en daarmee uit. Geen plaats voor
misplaatste toegevingen, zo lief en innemend als Geike zich kan
voordoen, zo omgekeerd evenredig is de zangeres. En dat is net de
sterkte van de plaat, ongenuanceerde pop die over je heen walst als
een pletwals in neutrale versnelling, traag maar zeker.

Drie nummers steken er met kop en schouder bovenuit. Eerst
passeert ‘Unlock’ de revue. Als een diva zingt Geike haar weg
doorheen deze break-up-tirade. Nergens wordt het melig, nergens
verliest ze zichzelf in pathetiek. Het nummer deint voorbij en
mocht gerust wat langer uitgesponnen worden, maar hier blijft het
in de ideale vier-minuten-vorm verpakt. Het blijft uiteraard een
kunst om te weten wanneer te stoppen. Hetzelfde geldt voor sluiter
‘This Page’. Met z’n drie en halve minuut perfect van duur. Het
nummer rockt gewoon het einde van de plaat in. Als dit een voorbode
is van wat Geike’s tweede wordt dan staan er ons alleen maar
spannende tijden te wachten.

Het absolute hoogtepunt is echter ‘Night Time Round Here’. Als
Geike één popsong op ‘For The Beauty Of Confession’ gezet heeft dan
is het deze wel. Het nummer start zacht met een Geike die breekbaar
klinkt. Eens het refrein ingezet klinkt het al wat vrolijker, en
dat gaat mooi verder om uiteindelijk te zegevieren in een
uitgebreide dans op hoge hakken rond het vreugdevuur. Er zit een
zweem Cyndi
Lauper
in dit nummer en daar kan niemand rouwig om zijn. Het is
het perfecte popnummer op een solodebuut waar de zangeres alleen
maar trots op kan zijn.

De single ‘Rope Dancer’ wordt al gretig op de radio gedraaid. We
mogen hopen dat er nog een aantal, en we zien of horen er zelf zo’n
vier à vijf, singles uit deze pure popplaat mogen gekatapulteerd
worden. ‘For The Beauty Of Confusion’ is een eersteling van een
zangeres die al meer dan een decennium weet waar de klepel hangt.
Het solodebuut van een artieste waar we erg trots op mogen zijn. En
nu allen naar de dichtsbijzijnde platenwinkel om dit juweeltje in
huis te halen!

http://geike.be

9
Release:
2011
Bertus

verwant

Hooverphonic :: ”De magie is terug”

En toen was Geike plots terug. Met het Eurovisie...

Geike en Novastar

9 maart 2020Cultuurcentrum, Hasselt

Twee absolute klasbakken van Belgische musici op één affiche;...

Gent Jazz 2019

3 juli 2019 Je moet het maar durven: het kruim...

Geike

4 juli 2019Gent Jazz

Geike Arnaert :: 12 december 2012, Handelsbeurs

Anno 2012 vult Alex Callier met gemak een Sportpaleis,...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Brihang

28 maart 2024De Roma, Borgerhout

REWATCH: Battlestar Galactica (2004-2009)

Tijd om na vijfentwintig jaar ‘Golden Age Of Television’...

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in