Na twee mokerslagen, een splitsing van R.E.M. hier en een onzekere toekomst voor Sonic Youth daar, mag er weleens gezalfd worden ook. The Stone Roses maken met twee reünieoptredens in Manchester de omgekeerde beweging, en dat is puik nieuws voor de liefhebbers van alternatieve rock, dance-rock of goede muziek tout court. En er is meer.
“This is a live resurrection, and you’re invited, so you’d better be there.” Alsof er nauwelijks een dag verstreken is sinds de split, vijftien jaar geleden, het toontje van frontman Ian Brown nog altijd even arrogant. En geef hem maar eens ongelijk. De optredens in Manchester begin volgende zomer (een thuismatch zonder meer) maken immers deel uit van een wereldtournee: en óf dat u er snel bij gaat moeten zijn, zoveel jaar na datum.
Voor die tournee kunnen ze nochtans niet op een uitgebreid oeuvre rekenen. The Stone Roses blijven voor een groot stuk hun ongetitelde debuutplaat uit 1989, een zeldzaam stukje studiomagie dat het viertal tot de vaandeldragers van de Madchester-beweging kroonde. Die beweging, die de kiemen van de britpop in zich droeg, bracht vanaf eind de jaren 80 alternatieve rock met dance-invloeden en wordt overigens ook wel eens in één adem met New Order genoemd. Net omdat ze zo weinig studiowerk verricht hebben heet het bewonderswaardig dat ze net nu beloven nieuw materiaal te brengen. Niet in het minst omdat een persoonlijke vete tussen frontman Brown en gitarist John Squire moest worden bijgelegd. Dat gebeurde, en de rest is … toekomst?
