Johnny English Reborn

Het is gemakkelijk, maar daarom niet noodzakelijk minder terecht, om de meeste filmcritici van cultuursnobisme en voorspelbaarheid te beschuldigen. Aan de andere kant van de oceaan werd het debat in mei weer helemaal opengetrokken, nadat Dan Kois, filmrecensent van The New York Times, een cynisch essay schreef over het verplichte eten van zijn ‘cultural vegetables‘ (zie ook Dennis’ recensie over ‘Meek’s Cutoff’). En ja, vaak valt het te voorspellen dat de reviews van de nieuwe Almodóvar positief of zelfs lyrisch zullen zijn, daar waar films als ‘Horrible Bosses’ of ‘Rise of the Planet of the Apes’ het met minder positieve tot ronduit vernietigende kritieken moeten stellen. En natuurlijk heeft de doorsnee kijker gelijk wanneer hij zegt dat ‘2001: A Space Odyssey’ veel geduld en goede wil van je vraagt, en dat ‘Fast Five’ een stuk makkelijker wegkijkt. Maar, als u het mij vraagt, krijg je voor de moeite die Antonioni of Tarkovsky van je vraagt, ontzettend veel terug, daar waar je van ‘Captain America’ achteraf het ongemakkelijke gevoel hebt dat je twee uur van je leven hebt verspeeld aan hersenloos vertier (in het beste geval). Of erger nog, dat je getuige bent geweest van een 100 minutenlange provocatie van het publieksintellect, een belediging aan het adres van het concept ‘niveau’, een verspilling van tijd, geld en talent. Zo’n film is ‘Johnny English Reborn’.

U kent de domste agent van de MI-7 nog wel van de inmiddels al weer acht jaar oude voorganger ‘Johnny English’, waarin Rowan Atkinson met weinig gevoel voor subtiliteit zijn bankrekening en autocollectie stevig liet aandikken in ruil voor het weggeven van het grootste deel van zijn status van Britain’s Best Comedian, vergaard in topseries als ‘Blackadder’ en in zijn onemanshows. Op het einde van die eerste film nog tot ridder gekroond voor het heldhaftig redden van zijn vaderland, is hij acht jaar later die titel en zijn job kwijt na een desastreus verlopen veiligheidsactie in Mozambique, en vinden we onze held terug in het Verre Oosten, alwaar hij zich laat inwijden in de technieken van de oosterse vechtkunst (lees: een paar ferme trappen in zijn kruis leert doorstaan). Om de één of andere net iets te makkelijk verklaarde reden wordt hij terug aangenomen door MI-7-hoofd Pegasus (Gillian Anderson) opdat onze topagent een aanslag op de Chinese premier zou voorkomen. Wat dan resulteert in een hoop zogenaamd grappige scènes.

We read people.‘ – ‘Well, we should meet up some time. You’ll find me quite a pageturner.’ Voilà, daar hebt u het enige moment – het duurt een seconde of 10, geniet ervan! – uit de hele film waar het niveau een tikkeltje boven het vriespunt uitstijgt. We zouden zelfs durven zeggen dat zulke frase, op één van zijn minder witty dagen, uit de mond van ‘Edmund, Lord of Adders Black!’ zou durven komen. Voor de rest biedt deze wedergeboorte geen greintje meer dan zijn voorganger: we krijgen enkel flauwe grappen, nog dommere, plattere en volstrekt van humor gespeende flauwe grappen, en een snellere opeenvolging van flauwe grappen. En dan heb ik het nog niet eens over het ontzettend flauwe ‘cleaner-killer’-personage. Ik weet het, het komt allemaal wat op hetzelfde neer, maar probeert u hier maar eens een recensie over te schrijven.

Niet dat het ooit in iemand op zou komen, maar voor de plot hoeft u ook al niet te gaan kijken. Natuurlijk, in films als deze doet die plot er niet veel toe (zeg van ‘The Naked Gun’ wat je wil, maar zeg niet dat hij over een ingenieuze intrige beschikt), maar je hebt als scenarist ergens een geraamte nodig om je moppen aan op te hangen, en dat is in het geval van ‘Johnny English Reborn’ schromelijk mislukt. Ironisch genoeg werkt dat gebrek ook in de andere richting: door het lamentabele niveau van de gags komen de gebreken van het scenario niet alleen pijnlijk open te liggen, maar worden ze irritanter dan zou mogen, ook al gaat het over de zoveelste spionagepastiche. Een genre en concept dat na de derde Austin Powersfilm en aanverwanten trouwens ook ver over tijd is, maar dat moest ik u vast niet meer vertellen.

Voor diegene die toevallig om de een of andere vreemde (en sowieso verkeerde) reden op zoek is naar de beste manier om zijn liefde voor bepaalde tv-series te verliezen, niets dan goed nieuws, echter. Voor liefhebbers van ‘The X-Files’: Gillian ‘Scully’ Anderson speelt hier vlot haar charisma weg. Voor diggers van ‘The Wire’ (en daar mag u mij gerust bij rekenen) is er Dominic ‘McNulty’ West die zijn coolheid en eigenzinnigheid hier aan een duizelingwekkende snelheid verliest, en voor de fans van ‘Blackadder’ (Ik! Ik! Ik!) is er een cameo van Tim ‘Percy’ McInnerny en natuurlijk Rowan Atkinson, die weer maar eens met een voorhamer de metaforische sokkel die hij met zijn scherpe oneliners heeft opgebouwd, te lijf gaat. Op bepaalde momenten vond ik het moeilijk om te bepalen wie zich het meest diende te schamen: de makers van dit gruwelding, de cast of mezelf, omdat ik toch maar in de bioscoop zat. Ik heb mezelf vrijgesproken met de gedachte dat ik moest kiezen tussen ‘Johnny English’ en ‘The Three Musketeers’, en dat ik ‘verkeerd’ heb gekozen. (Niet dat een ‘juiste’ keuze mogelijk leek, maar soit.)

Ja, u had voor het aanklikken ervan deze recensie tot op de letter kunnen voorspellen. De vraag is echter in welke mate dat aan mij ligt, en in welke mate aan de bedenkers, scenaristen, producenten, regisseur en cast van een film als deze ‘Johnny English Reborn’. Want, eerlijk: ik denk dat ik dit artikel ook had kunnen schrijven zonder 101 minuten door te brengen in een cinemastoeltje om dit misbaksel te zien (en ik was in dat geval waarschijnlijk een gelukkiger mens geweest). Gunt u het mij en andere filmrecensenten dan ook even om onze pen in vitriool te doppen om een stuk te schrijven, dat diegenen die de film echt willen gaan zien naar alle waarschijnlijkheid niet eens zullen lezen. Het is ons laatste verzetje, onze beloning voor het doorstaan van deze kruistocht, die tegenwoordig vermomd gaat onder de naam ‘Johnny English Reborn’.

0.5
Met:
Rowan Atkinson, Gillian Anderson, Dominic West, Rosamund Pike, Daniel Kaluuya, Tim McInnerny
Regie:
Oliver Parker
Duur:
VS - Frankrijk - VK
2011
VS - Frankrijk - VK
Scenario:
William Davies, Hamish McColl, Neal Purvis en Robert Wade

verwant

The Wheel of Time – Seizoen 1

‘Trollocks’. ‘Tamarlin Seat’. ‘The Dragon Reborn’. Leert u maar...

Sex Education – Seizoen 3

Al twee seizoenen lang exploreert Sex Education wat het...

I Care a lot

Wat eerst leek op een foute remake van het...

Sex Education 2

Het tweede seizoen van Sex Education staat nog maar...

Colette

De Franse schrijfster Sidonie-Gabrielle Colette, publiceerde vanaf het begin...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in