Of u het nu leuk vindt of niet, de eighties zijn helemaal terug. Lady Gaga aapt Madonna na, Kings of Leon en Coldplay lijken meer en meer doorslagjes van U2, Battles werkt samen met new wave-icoon Gary Numan en overal worden met enorm succes eightiesrevivalfestivals als Sinner’s Day georganiseerd.
Ook de leden van The Horrors en vooral hun muziek lijken zo uit het tijdperk van Thatcher, velcro, yuppies en foute synthesizermuziek te zijn overgevlogen. Waar Faris Badwan en de zijnen voor hun eerste plaat vooral leentjebuur leken te spelen bij The Cramps, The Birthday Party en Bauhaus, maakte de band op zijn tweede album Primary Colours een flinke ommezwaai. De psychedelische en duistere — en eerlijk gezegd wat monotone garagerock — ruimde plaats voor synthesizers, gelaagde gitaren, dikke pakken galm en bijna lugubere new wave en shoegaze. Een geslaagde carrièrezet, zo bleek: overal werd hun door Geoff Barrow van Portishead geproduceerde tweede plaat op bijval onthaald. Sommigen bestempelden Primary Colours zelfs als het beste Britse album van 2009. De ervaring leerde ons echter ook dat het bij platgehypete Britse bands vaak bang afwachten is of ze het hoge niveau lang zullen kunnen aanhouden.
Maar wat blijkt? Die angst was in het geval van The Horrors grotendeels onterecht. Op zijn derde worp gaat de Britse band uit Southend on Sea, een badstad aan de monding van de Thames, immers vooral lustig verder op de ingeslagen weg. De productie en de arrangementen op Skying klinken iets ruwer en rommeliger dan die van zijn voorganger, maar dat is dan ook bijna het enige waar je wat op kan aanmerken. De vakkundige hand van producer Geoff Barrow vervangen, die Primary Colours mee tot een klein meesterwerk boetseerde, is natuurlijk ook helemaal geen sinecure. Verder valt er echter weinig te klagen: The Horrors hebben alweer een erg fijne plaat gemaakt die enerzijds refereert aan shoegazebands als The Jesus and Mary Chain, Echo and The Bunnymen of My Bloody Valentine en anderzijds ook wel wat weg heeft van toegankelijker acts als U2, Simple Minds of The Cure.
Zo had het door vervormde strijkers gedragen "Changing The Rain" perfect van de hand van Ian McCulloch kunnen zijn. "You Said" is een mooi voorbeeld van de symbiose tussen de esotherische synthesizerklanken, de spacy fuzzgitaren en Faris Badwans nasale stem in de muziek van The Horrors. Muzikaal is dit een donkere versie van een Simple Minds- of Tears For Fearshit. "I Can See Through You" is het eerste hoogtepunt van de plaat: een nummer waarmee de band live elk publiek moeiteloos op zijn hand moet kunnen krijgen. De intro wordt gekleurd door een baslijn die ook wel uit de koker van Peter Hook of Carlos Dengler had kunnen voortspruiten en die het hele nummer lekker blijft voortjakkeren. Voor het eerst valt ook echt op dat zanger Faris Badwan over een hese en zwoel klinkende stem beschikt.
"Endless Blue" bouwt met behulp van een blazerssectie en een flink vervormd glockenspiel erg rustig op. Tot gitarist Joshua Third na één-en-driekwart minuut met een simpele doch hoogst effectieve gitaarriff de rust komt versturen en de song aan een tweede leven begint. In crescendo bouwen de mooi gearrangeerde lagen fuzz en noise op naar een magistraal hoogtepunt. Bij "Dive In" moesten we terugdenken aan bands als The Happy Mondays, The Stone Roses of Blur ten tijde van hun debuut. Die nonchalant gespeelde funkdrums, die psychedelische gitaarpatroontjes, dat arrogant aandoend geneuzel! Eerste single "Still Life" heeft iets van een slome, lichtjes dronken U2 met in plaats van Bono — we weten het, beste U2-fan, heiligschennis! — Jim Kerr als zanger, met ook een mooie hoofdrol voor de achterstevoren gedraaide gitaararpeggio’s in de achtergrond. In het mistig en ingetogen klinkende "Wild Eyed" komt de blazerssectie andermaal aan bod, vooral de outro van het lied is erg mooi opgebouwd.
Absoluut hoogtepunt "Moving Further Away" is met meer dan acht minuten het langste lied op Skying. Zoals het al even lange "Sea Within The Sea" op hun vorige album gebaseerd was op de groove van de Duitse krautrockers Can, met name "Mother Sky", lijkt het erop dat de band zich deze keer liet inspireren door Kraftwerks "Trans-Europe Express". Overigens kunnen de ornithologen onder ons tussen de gelaagde gitaar- en synthpartijen ook hun hart ophalen aan een gesamplede zwerm zeemeeuwen. "Monica Gems" deed ons dan weer even denken dat The Libertines een nieuwe single opgenomen hadden, zo hard lijkt de openingsriff van Carl Barats hand te komen. Het refrein doet dan weer denken aan Suede en de tekst aan The Kinks ten tijde van Village Green. Het erg rustige en door een stofzuigende fuzzgitaar gedragen "Oceans Burning" is een ideale afsluiter. Het begin ervan doet denken aan dromerige popsongs als "Yuko and Hiro", "He Thought Of Cars" of "Battery In Your Leg" van Blur — Pink Floyd in een dronken en weemoedige bui, zo zou je het ook kunnen omschrijven. Tot het nummer na vijf minuten in een weerbarstige coda uitbarst en meer naar de noise-uitspattingen van Sonic Youth begint te neigen.
Skying is een plaat om te draaien terwijl je tijdens een onverhoopt zonnige nazomer in een ietwat aftandse cabrio en met het volume op tien over de snelwegen sjeest. Zijdelings in beeld zoeven in allerlei sepiatinten verkleurde boomsoorten voorbij. Je geniet van het mooie weer maar je bent toch al wat melancholisch en een tikkeltje depressief omdat de winter er aan komt… Om maar te duidelijk te maken dat The Horrors poppy muziek maken, maar desondanks niet meteen vrolijke fransen zijn. Maar wat zou het? Een mens wordt al genoeg belaagd door allerhande vormen van opgelegde of geforceerde vrolijkheid. En af en toe wil iedereen zich daar toch al eens tegen afzetten om zich even in melancholie te wentelen? Voor zo’n momenten is de muziek van Badwan en co., die met Skying bewijzen dat ze blijvers zijn, ideaal.
