Ook op vakantie hebben goddeaurecensenten hun zesde zinstuig mee om nieuwe muziek te ontdekken. Zo bleven wij al eens langer staan bij een straatmuzikant in de Berlijnse U-bahn, maar toch spaarden wij onze centen liever uit om het Duitse muziekmagazine Rolling Stone te kopen. Een investering die rendeerde, want deze editie bleek lovend te zijn over de nieuwe van The Dead Trees. Eens thuisgekomen besloten wij meteen de groep te checken, want zeg nu zelf, wanneer hadden de Duitsers voor de laatste keer ongelijk?
Meet The Dead Trees, vier jongens uit Boston die naar het zonnige L.A. zijn getrokken om er hun tweede langspeelplaat op te nemen. Om de productie van WHATWAVE te helpen financieren, werd een beroep gedaan op giften van fans via de site kickstarter.com; het nogal typisch Amerikaanse systeem van fondsverwerving beperkt zich niet alleen tot die vermaledijde presidentscampagnes. Met aanlokkelijke aanbiedingen als covers, een plaatsje op de guestlist en ettelijke privéoptredens zamelden ze uiteindelijk genoeg geld in om hun album volledig zelf uit te brengen.
Vooral charmant aan deze plaat is de traditionele aanpak. Op dit album hoor je geen elektronische bliepjes of breed uitgesmeerde arrangementen; de meest prominente plaats is voorbehouden voor de gitaar. Heel vaak is dat gitaargeluid een simpele tokkel, eerder dan een drammerig aanslaan van de snaren. The Dead Trees doen dan ook vaak denken aan groepen als The Strokes en Vampire Weekend, zoals te horen valt in de ritmische uitwerking van twee van de meest catchy nummers op de plaat: “My Time Has Just Begun” (inclusief handgeklap) en “World Gone Global” (inclusief Marriaanse gitaardeun). Dat laatste nummer is overigens, getrouw aan hun groepsnaam, ook het enig nummer dat ons expliciet een ecologisch geweten aansmeert: “How did the world become your ashtray?”.
Er zit verder ook een soort herkenbare jeugdigheid in deze plaat, zoals in de speelsheid van het openingsduo “Slow Faze” en “Slow Faze Fast”, maar evengoed in de aangesneden thema’s. Het rustige “Comfortable Kids” vertelt over de waarneming van vervreemding van jeugdvrienden terwijl “Older” de oorzaak ervan blootlegt. Mocht deze plaat een moelleux zijn, dan vormden deze nummers het vloeibare, zachte binnenstuk. De tweede helft brengt opnieuw meer ritme in de plaat. Opvallend is dat het sterke trio “Arrows”, “Play Your Hand” en “Mexican Politics” zo het zwakkere “Punch For Punch” en afsluiter “Mid Faze” een onbeholpen plaatsje geven op deze plaat.
Uiteindelijk is WHATWAVE een vrij toegankelijke plaat die de luisteraar vlotjes meeneemt op een traditionele golf van rock-’n-roll. Honderd procent origineel zijn The Dead Trees niet — je kan je de vraag stellen of dat na fenomenen als ABBA en The Beatles in de muziekgeschiedenis überhaupt nog een issue kan zijn — want daarvoor doen ze te veel denken aan generatiegenoten als Spoon en The Kills. Toch is deze plaat het ontdekken waard, al was het maar als tussendoortje in afwachting van de beloofde nieuwe releases van uw grote favorieten in het najaar.
The Dead Trees spelen op 17 september op LeffingeLeuren.
