Journalist DIRK STEENHAUT snijdt zich tweewekelijks aan de scherpste kantjes van de rockmuziek.
Vóór Kurt Vile door het hippe volkje werd omarmd, maakte hij deel uit van The War on Drugs, een band uit Philadelphia die in 2008 debuteerde met de cd Wagonwheel Blues. Drie jaar later heeft zanger-gitarist Adam Granduciel, ook lid van The Violators, de leiding van de groep volledig overgenomen en dat leidt met Slave Ambient meteen tot een bescheiden meesterwerk. Een van Granduciels all time favourites is Bob Dylans Blonde on Blonde, een plaat waarop bewust ruimte is gelaten voor foutjes en imperfecties, en die spontane esthetiek vinden we ook terug bij The War on Drugs. De meeste songs die op de nieuwe cd prijken, werden in één of twee takes ingeblikt, zodat het gevoel te allen tijde primeert op de techniek.
Hoewel de muzikale wortels van The War on Drugs bij klassieke songwriters als Dylan en Tom Petty liggen, gebuikt Adam Granduciel een veel ruimer palet aan invloeden. Als gevolg daarvan duiken in nummers als “Your Love Is Calling My Name” en “It’s Your Destiny” soms onverwachte klanken op: vocoderstemmetjes, motorik beats en flarden ambient in het eerste, dik aangezette synthmotiefjes in het tweede. De groep bedient zich op gezette tijden zelfs van Spaceman 3-achtige drones en echo’s uit psychedelische pop, maar in al haar gelaagdheid klinkt de muziek van The War on Drugs opvallend helder en toegankelijk. Opener “Best Night” en de knappe afsluiter “Black Water Falls” (een oude song die, speciaal voor Slave Ambient, van zijn spinrag werd ontdaan) zijn vrij traditionele folkrocknummers die een beetje doen denken aan die van de van Drivin’N’Cryin (en sinds kort The Golden Palominos) bekende Kevn Kinney. Het even epische als sfeerrijke “Come to the City” wordt gekenmerkt door een veelheid aan details en de gedreven single “Baby Missiles”, dat vorig jaar al in een andere versie te horen was op de ep Future Weather, klinkt als eighties Springsteen, maar dan wel versierd met een bluesy harmonica.
Met Slave Ambient heeft The War on Drugs een enorme stap voorwaarts gezet. De groep blaakt van het zelfvertrouwen en de nieuwe cd bevat uitsluitend sterke songs. Allemaal goede redenen om op 17 september naar de Brusselse ABClub af te zakken en daar vast te stellen dat Adam Granduciel ook op eigen vleugels kan vliegen.
Een ander Amerikaans gezelschap dat terecht aanspraak maakt op uw gespitste oren is Other Lives, een kwintet uit Stillwater, Oklahoma dat met zijn tweede cd Tamer Animals wel eens tot één van de ontdekkingen van dit jaar zou kunnen uitgroeien. De door zanger Jesse Tabish aangevoerde groep maakt fraai vormgegeven, orkestrale pop die door zijn filmische karakter raakpunten vertoont met het werk van Sigur Rós en Godspeed You! Black Emperor. Other Lives bestaat uitsluitend uit multi-instrumentalisten. Zij omzwachtelen melodieuze songs als “As I Lay My Head Down” en “For 12” met viool, cello, basklarinet, fagot, trompetten, piano’s en akoestische gitaren, maar houden er tegelijk een heel arsenaal percussie-instrumenten op na en zijn niet bang zijn om ze te gebruiken.
Other Lives maken muziek die om de haverklap van kleur verandert, beelden oproept en de luisteraar mee op reis neemt. Tamer Animals werkt dan ook het best wanneer je de plaat in haar geheel beluistert. De songs zijn met zorg opgebouwd, klinken warm en gracieus en worden af en toe beademd door Ennio Morricones soundtracks voor spaghettiwesterns. Nu eens verwijzen ze naar grimmige sprookjes (“Woodwind”), dan weer naar donkere hymnen (“Weather”). Other Lives verkennen het niemandsland tussen folk, indiepop en klassiek en dat laatste is vooral manifest in de instrumentale afsluiter “Heading East”. De groep is morgen (zaterdag) te zien op Pukkelpop, al is 11u.20 voor deze muziek wel ontieglijk vroeg. Mocht u op dat moment echter al uit de veren zijn, laat uw inwendige gps u dan zeker naar de clubtent leiden.
Ten tijde van hun debuut, Monster Headroom uit 2009, pasten Ganglians nog in het lofi-psychfolkhoekje, maar op Still Living toont het kwartet uit Sacramento zich aanmerkelijk ambitieuzer. Met een speelduur van ruim een uur verkent de plaat de meest uiteenlopende stijlen en mogen de heren bewijzen dat ze inmiddels betere en coherentere songs schrijven. De groep weet dit keer aan de drang te weerstaan al haar nummers in overdadige reverb onder te dompelen en gebruikt de mogelijkheden van de studio nu als een extra instrument. Liedjes als “Sleep”, “Evil Weave”, “Jungle” of “California” hangen bovendien zo goed aan elkaar en liggen zo gemakkelijk in het gehoor dat je je afvraagt waarom deze Californiërs niet vaker op de radio te horen zijn.
Net als The Drums spelen Ganglians een vorm van indiesurf die zwaar schatplichtig is aan The Beach Boys. Zanger en songsmid Ryan Grubbs spiegelt zich, zowel in compositorisch als productioneel opzicht, aan Brian Wilson, maar zijn exploratiedrang zit hem vooral in het inventieve gebruik van klanken en sferen. Op Still Living duiken voortdurend verrassende geluidjes op (veel analoge keyboards, bijvoorbeeld) en wordt naar hartenlust met uitgekiende harmonieën gegoocheld. Maar net wanneer je Ganglians doorgrond denkt te hebben, slaan ze met “Things to Know” een onverwachte richting in, manifesteren ze zich in “Faster” plots als een grofkorrelige garageband en komt de Pink Floyd van “Lucifer Sam” om de hoek kijken.
De trucjes van de groten hebben Ganglians dus al onder de knie. Hopelijk vinden ze, na al die interessante stijloefeningen, tegen plaat nummer drie hun eigen sound. Maar in afwachting staat Still Living wèl garant voor enkele uren verantwoord luisterplezier.
Woods is een trio uit Brooklyn dat de jongste vijf jaar, met zijn ontwapenende combinatie van bucolische folkrock, alt.country en zonnige indiepop, zijn eigen niche heeft uitgehouwen. Ook Sun and Shade, de vijfde langspeler van het gezelschap, is er weer één om te koesteren en daar zijn verscheidene redenen voor. Zo is frontman Jeremy Earl uitgerust met een hoge, krakende falsetstem die de luisteraar in het ongewisse laat over de stemming waar de man in verkeert. Triest of vrolijk? Het blijft dubbelzinnig. Tegelijk verstaat Earl de kunst beknopte en supercatchy gitaarpopliedjes te schrijven, die al na enkele beluisteringen in je hoofd blijven rondspoken. De naar de sixties knipogende single “Pushing Onlys”, het akoestische “Be All Be Easy”, het elegante “Who Do I Think I Am” of het Byrds-achtige “Hand It Out” zitten vol onweerstaanbare hooks, die de vis in ons al beet heeft voor de laatste noten zijn uitgestorven.
Wie Woods een beetje kent, weet dat de soberste (en simpelste) momenten op hun platen vaak de memorabelste zijn. Dat is ook dit keer het geval met bloedmooie songs als “Wouldn’t Waste” en “Say Goodbye.” Maar de groep schuwt ook het experiment niet. Zo hoor je op Sun and Shade twee uitgesponnen, ietwat uit de toon vallende instrumentals, die een grote voorliefde voor krautrock verraden. “Out of the Eye” is bijvoorbeeld een hommage aan het oeuvre van NEU!, terwijl het meditatieve, in oriëntaalse sferen gedrenkte “Sol Y Sombra” naar het seventieswerk van Popol Vuh verwijst. Die twee tracks dreigen het evenwicht van de plaat enigszins de verstoren. Dat Sun and Shade ondanks alles toch overeind blijft, heeft alles te maken met de hoge kwaliteit van het songmateriaal. Warm aanbevolen.
- The War On Drugs:: Slave Ambient, Secretly Canadian. www.myspace.com/thewarondrugs
- Other Lives:: Tamer Animals, Play It Again Sam. www.myspace.com/otherlives
- Ganglians:: Still Living, Souterrain Transmissions. www.myspace.com/ganglian
- Woods:: Sun and Shade, Woodsist Music. www.myspace.com/woodsfamilyband
