“Elke dag hetzelfde liedje, hetzelfde melodietje”. Of Senne Guns zichzelf (nog) herkent in de tekst van “De Dag Walst”, durven we sterk te betwijfelen. Het is immers een spannend jaar voor de jonge Gentenaar, een jaar van primeurs. Zijn eerste kindje komt eraan en z’n allereerste solo-album ligt al enkele maanden in de winkel. En ja, dat album mag dan wel Nederlandstalig zijn, met kleinkunst heeft het niets te maken.
enola: Proficiat met Hoera Voor De Eleboe, Senne. Hoe waren de reacties tot dusver?
Guns: “Heel goed eigenlijk, van de eerste tot de laatste bijna. De Morgen, Humo … onlangs zelfs nog in de Libelle, of was het nu Flair? En Radio 1 is ook mee. Als een Bart Steenhaut referenties geeft als Flaming Lips en Radiohead, dan doet dat deugd, want die groepen zijn grote voorbeelden voor me. Maar aan de andere kant is er dan ook die vergelijking met Clouseau, die maar blijft opduiken. (lacht) Iemand heeft eens geschreven dat de beat van “De Goudvis”, de eerste single, dezelfde is als die van “Daar Gaat Ze”. En dat is dan overal overgenomen. Intussen is het nummer zelfs al vergeleken met “Afscheid Van Een Vriend” en “De Nobelprijs”.”
enola: Vergeleken worden met de grootste band van Vlaanderen: dan weet je dat je goed bezig bent.
Guns: “Bah ja! Ik vind dat een schoon nummer, “De Nobelprijs”. Die andere wat minder. Maar na verloop van tijd wordt het gewoon grappig. “Daar zijn ze weer met die vergelijking”, denk je dan.”
Nederlandstalige indie
enola: “De Goudvis” was de eerste single uit Hoera Voor De Eleboe. Dat kan niet makkelijk geweest zijn, een single moeten kiezen uit zo’n divers album.
Guns: “Dat was inderdaad een moeilijke keuze. Als beginnend artiest moét je een single uitbrengen om je naam te vestigen, en dan moet je compromissen maken. Uiteindelijk hebben we dan voor “De Goudvis” gekozen: een rustig nummer met een mooie melodie die zowel op Radio 1 als op Radio 2 kan. Bij Studio Brussel hebben ze beleefd geweigerd, hoewel Christophe Lambrecht me zelf heeft laten weten dat hij een grote fan van het nummer én de plaat is. Nu ja, uiteindelijk haalt zelfs Spinvis daar maar zelden de playlist, hoewel dat toch ook redelijk lo-fi is.”
enola: Dat heb je met Nederlandstalige muziek. Vind je het niet vervelend om in één adem vernoemd te worden met artiesten waar je inhoudelijk niet veel mee deelt? Mensen als Hannelore Bedert, Eva De Roovere …
Guns: (aarzelend) “Ja … mja. (verontschuldigend) Ja, voilà. Zonder me denigrerend te willen uitlaten over die mensen, want ze doen ook gewoon hun ding. Maar zo gaat het gewoon: je drukt overal stempels op, ook ik. En als je in het Nederlands zingt, krijg je ook meteen die stempel. Jammer, maar voor mij is dat geen reden om het niét te doen. Mijn Engels is ok, maar teksten schrijven in het Engels zou me niet zo goed afgaan. Ik zou m’n verhalen gewoon minder goed verteld krijgen. Je hebt ook muzikanten die zich daar niet aan storen: de tekst komt erbij en doet er verder niet zoveel toe. Maar zelf vind ik het erg gevaarlijk om als Belgische artiest iets te doen in slecht Engels.”
enola: Da’s best opvallend, zo’n positieve keuze voor het Nederlands, liever dan in het Engels te zingen uit angst om onhip te worden bevonden.
Guns: “Ja, je kan het maar doen hé. Al merk ik wel dat het iets moeilijker is om ook de zalen mee te krijgen. We mogen deze zomer bijvoorbeeld wel op toffe plaatsen spelen als de Gentse Feesten en Theater Aan Zee, maar het is een pak moeilijker om een voet aan de grond te krijgen in het clubcircuit: Trix, 4AD, de Handelsbeurs … Nu, alle begin is moeilijk, ik vind dat opnieuw geen reden om niet in het Nederlands te zingen. Het enige dat ik jammer vind, is dat ik daardoor meteen vastgepind zit op België en Nederland. Met Tomàn hebben we ooit een Europese tour gedaan van twee weken, en dat was de max. Als ik ooit in het Engels begin, zal dat dus zijn om weg te raken van onder de kerktoren.”
Schrijven en schrappen
enola: In 2009 ben je tweede geworden in de Nekka-wedstrijd. Zien we je ooit nog ’s aan het werk in zo’n wedstrijd?
Guns: “Ik hoop dat we daar wel voorbij zijn. Wedstrijden zijn gewoon echt niet leuk om te spelen. Je zit een hele dag én de dag ervoor te stressen om op te komen, één nummer te spelen om erin te komen en na het tweede is het al gedaan en moet je wachten op een (plechtig) Oordeel Van De Jury. Je moet rekening houden met wat de jury leuk gaat vinden, maar aan de andere kant wil je je ding doen.”
enola: Hoe ben je dan wel geëvolueerd, sinds die Nekka-wedstrijd? Wat heb je bijgeleerd?
Guns: “Ik was toen eigenlijk nog niet tevreden over mijn stijl. Die was niet duidelijk genoeg en te poppy, terwijl ik er een grotere hoek af wou. Voor Hoera Voor De Eleboe zijn we vijftien dagen lang de studio ingedoken. Da’s redelijk lang, maar het was ook nodig, want de richting die ik uit wou, lag nog niet vast. We waren er met de hele groep, maar het waren vooral Wouter Vlaeminck van Tomàn, mijn vroegere lesgever Gert Jacobs (Guns heeft muziekproductie gestudeerd, nvdr) en ik die de nummers, die al een hele tijd bestonden, stilistisch hebben omgevormd tot wat ze nu zijn. We hebben heel wat geschrapt en aan de arrangementen zitten peuteren.”
”“De Dag Walst” bijvoorbeeld, dat heb ik geschreven op een dooie dag toen ik weinig werk had in de VRT, op een onbemande piano van de Marconistudio. Ik had net een paar keer gependeld en die indrukken heb ik neergeschreven, van mensen die je moe op de trein ziet zitten. Aan de tekst en de melodie is er nadien weinig veranderd.”
“Maar dan begint het leuke werk pas: hoe neem je dat op op een manier die voordien nog niet gedaan is? Wouter vond dat te voorspelbaar, weer die piano. En dus hebben we dat toen vergeleken met een andere atypische wals, “Waltz 1” en “Waltz 2” van Elliott Smith. We hebben proberen te analyseren wat ons daarin aansprak, en daar dan ons eigen ding mee gedaan, zonder schaamteloos te kopiëren. Voor zover ik weet, zijn er ook niet veel Nederlandstalige bands die met sounds proberen te experimenteren. Al bij al is alles redelijk braaf en poppy gebleven, maar er zitten een paar plezante uitspattingen bij die ik er bewust in gestoken heb.”
enola: Dat kan niet vanzelfsprekend geweest zijn, al dat schrijven van arrangementen in de studio. Studiotijd is niet goedkoop, en al helemaal niet voor een twintiger.
Guns: “Da’s waar. Als ik een volgende plaat maak, zal ik meer op voorhand doen. Dan wil ik een duidelijker afgelijnd beeld van hoe het er moet uitzien. Nu, ik had het geluk dat we de studio van de Bijloke, waar ik op school gezeten heb, aan een zeer voordelig tarief konden krijgen. En ik had genoeg spaargeld en ik heb ook nog wat renteloos kunnen lenen van m’n ouders.”
enola: Wat vinden die eigenlijk van je cd?
Guns: Wijs. Maar ja, ouders … vinden die dat niet altijd? Hoewel, dan vraag ik mij af hoe dat zit met mensen die death metal maken. Wat zeggen hun ouders daarop? (grinnikt) “Echt, schoon gemaakt …” Geen idee.”
enola: Om even in te pikken op wat je daarnet zei: wat wil je dan wel anders doen voor je volgende cd? Hoe ziet dat duidelijker afgelijnde beeld eruit?
Guns: “Ik ga er mijn tijd voor nemen. Ik wil een plaat waarvan op voorhand goed uitgedacht is waar ze heen gaat, met een meer herkenbare rode draad door de nummers. En het mag qua sound en arrangementen nog iets specialer. Ik wil m’n teksten ook iets minder concreet, iets mysterieuzer. Spinvis doet dat bijvoorbeeld geniaal. “Bagagedrager”, daar kan je helemaal je eigen verhaal bij bedenken, terwijl die tekst toch overeind blijft. Mijn teksten vertellen meer een duidelijk verhaal van A tot Z.”
enola: Deze cd is duidelijk een leerproces geweest.
Guns: “Absoluut. Ik vind het resultaat fantastisch, maar nu weet ik wel wat gewerkt heeft en wat niet. ’t Kan alleen maar beter worden.”
Afleggertjes voor Samson en Gert
enola: Met onze permissie, maar de albumtitel Hoera Voor De Eleboe is niet representatief voor het materiaal dat erop staat. De absurde humor ervan rijmt niet echt met de andere, meer intieme nummers.
Guns: “Het is een nummer waar wel meer mensen het moeilijk mee hebben. Het punt is — en dat is niet gelukt, daar kom ik eerlijk voor uit — dat ik met dat nummer een beetje de kant van Beck uit wou. Zijn teksten zijn compleet absurd, de melodieën gaan alle kanten uit en de arrangementen zitten scheef in elkaar, maar het werkt wel helemaal. Maar daarvoor is de melodie van “Hoera Voor De Eleboe” veel te poppy, te übervrolijk. Nogal wat mensen snappen de humor niet en vinden het een Studio 100-nummer dat ik beter aan Samson en Gert gegeven had.”
“Op voorhand hadden we echter niet verwacht dat men het er zo moeilijk mee zou hebben, en dus vonden we die titel wel kunnen. Ook omdat het tegelijk alles en niets zegt: je kan er alle kanten mee uit, en dat paste wel bij deze verzameling nummers die qua stijl zo uiteenlopend zijn. Als we er een te serieuze titel op geplakt hadden, was dat niet representatief geweest voor de grappigere nummers. Maar eerlijk: het was echt niet simpel, ook niet om er een hoes bij te maken. We hebben die bewust zeer kaal gehouden, want zodra je daar iets van een figuurtje op zou zetten, zouden de mensen denken dat ze een kinder-cd in handen hebben.”
enola: Iemand suggereerde zelfs dat je het album samen met een kinderboek had kunnen uitbrengen. Wat doet dat dan met je, zo’n vraag?
Guns: “Welja: “Doeme, boodschap niet overgekomen volgens plan.” (lacht) Maar ik begrijp dat wel. Je mag niet verwachten dat iedereen je humor meteen vat, in tegenstelling tot de mensen waar je het nummer mee opgenomen hebt en waar je al jaren mee samenspeelt. Dus ik begrijp het wel als mensen denken: “wat voor een vreemde gast is dat”.
Neem de tijd
enola: Voor de gein nog even een vraag die ik zelf haat als de pest. Als er één ding is dat je kwijt wil aan onze lezers, wat zou dat dan zijn? O ja, het onderwerp mag gaan van muziek tot de wereldvrede.
Guns: “Amai, politiek mag ook? Daar zou ik veel over kunnen vertellen. Ik was onlangs op de persvoorstelling van de festiviteiten voor de Vlaamse feestdag in Brussel, waar ik ga spelen. Komt er opeens een journalist op mij afgelopen: “Jammer dat de feestdag dit jaar zo communautair getint is! Wat is jouw politieke boodschap aan de wereld?” — en klèts, die micro onder mijn neus. (lacht) Daar was ik dus niet op voorbereid. “Muziek spelen”, zei ik. Dus nee, politiek en muziek moet je niet mengen, vind ik.”
”Maar om op je vraag te antwoorden: beoordeel een artiest niet op basis van één of twee nummers, maar geef hem vijf of zes nummers de tijd. De dag van vandaag draait er zo veel om singles en onmiddellijk iets uitbrengen en er dan ook meteen een label op plakken — “hij brengt dat uit en het is dat” — dat je mensen geen tijd meer geeft om zich te ontwikkelen. Ik betrap mezelf daar ook op hoor: “Jeezes, ’t is die crap weer die ik daar gehoord heb en die heeft z’n mosterd daar gehaald”. Nee, dingen die je niet kent, moet je tijd geven. Alles staat toch online: ga naar soundcloud.com en check de plaat.”
enola: Pleit je nu voor het album als geheel? Dat hoor je ook niet vaak meer.
Guns:: “Ik heb er onlangs over gepraat met Dirk Blanchart van Luna Twist, de eerste Belgische band die in de eighties met loops begon te experimenteren. Die zei me dat hij erover dacht om alleen nog singles of EP’s uit te brengen. Gewoon omdat het tegenwoordig niet meer uitmaakt wat je op je album zet. Spijtig is dat.”
“Neem een album als The Wall van Pink Floyd: dat toont dat een artiest iets te vertellen heeft. Dat maakt het net interessant. Of neem de laatste van Eels, daar zijn twee of één singles uit gekomen, maar heel die plaat staat vol nummers die compleet verschillende kanten uitgaan. Daar is over nagedacht. Ik vind het album dus vree belangrijk, ja. Als luisteraar en muziekliefhebber moet je de tijd blijven nemen om een album of een deel van het album te checken voor je een oordeel velt.”
enola: Een mooie boodschap.
Guns: (grijnst) “Voilà.”
Senne Guns staat onder andere op 27 augustus op Boombal in Lovendegem en op 4 september op het Green Note Festival te Wetteren. Een volledige lijst met alle tourdata vind je op www.senneguns.be.
