Open brief aan Bert Dockx (2)
Bert, het was onverdunde bloedlust. En als het dat niet was, dan was het een glimp van een ongezonde obsessie, een bezeten gedrentel aan die denkbeeldige streep op de grond die u laat weten dat de waanzin aan de andere kant ligt en niet meer dan een simpele stap vergt. “There Lives A House”, de afsluiter van uw set en een nummer waarvan ik begrepen heb dat het al een hele tijd mee gaat, werd gebracht met dat vuur in de ogen. Waart ge daarvoor nog opgeslorpt op een manier die uw ogen van links naar rechts deed schieten, soms goedkeurend glimlachend naar die imposante metronoom links van u of de ravenzwarte engelen die zorgden voor de toetsen, percussie en sirenengezang aan uw rechterkant, dan had ge tijdens dat laatste nummer vooral oog voor uw boodschap. En uw moordzuchtige gitaar. Uw ogen staken gelijk botte ijspriemen en ik heb een beetje kompassie met degene naar wie ge staarde, want ongemak moet zijn of haar deel geweest zijn. “Gonna burn out my eyes”… en dat met de overtuiging van een jihadterrorist.
Maar ge stond daar eigenlijk de hele tijd al uw plaats, voor een verrassend talrijk opgekomen publiek dat u aanvankelijk moest zoeken achter dat mistgordijn. Dat paste goed bij uw sfeervolle muziek, waarvan eens te meer duidelijk werd met hoeveel zorg ge ze in elkaar hebt gestoken, en hoe ge geholpen wordt door een uitstekende band die samen met u zorgt voor die vlijmscherpe schimmenblues, hoekig voortdenderende grooves (wat was me dat met die hectische donderritmes van “Landmark/Lament”!) en ongemakkelijke hoorspelen. Prachtig hoe ge uw gitaar liet spreken in “Bitter Storm”, dat zowaar nog mysterieuzer klonk dan de versie op Wild Eyes. Of “Beats”, nog een pak ongeduriger en dreigender door het suggestieve tellen van de zusjes Maieu.
Dat ge er toch in slaagt om de luisteraar met beperkte middelen aan u te binden, is een gave die ge aanwendt met een gretigheid die u siert. Maar dat geldt net zozeer voor de mensen die u omringen. Hoe zeer ik ook liefhebber ben van uw gitaarspel, dat blues, folk, lawaaierige rock en kromme jazz tot een onwaarschijnlijk huwelijk dwingt, toch kon ik soms niet anders dan loeren naar die ritmemachine aan uw linkerkant, of hoe uw bassist z’n instrument bepotelde met z’n strijkstok. En toch liet ge weer een paar keer horen waarom ge een van onze meest creatieve gitaristen zijt. Uw “Wild Eyes” barstte na een gecontroleerde aanzet los in een psychedelische snarengeseling, waarbij het witheet moet geworden zijn ter hoogte van uw handen. Ik hoorde flarden die me deden denken aan Ribot en Cline, Robert Quine en met wat verbeelding misschien zelfs een op hol geslagen John Fahey.
Maar wat ik eigenlijk wilde vragen: hebt ge ooit Searching For The Wrong-Eyed Jesus gezien, over de road trip die Jim White maakte door de Bible belt, vergezeld van een verenneweerd Christusbeeld? Naast opgemerkte beurten van o.m. David Eugene Edwards en Johnny Dowd, is de meest memorabele bijdrage er een van schrijver Harry Crews, een aartslelijke golem met een vale, door een bezopen schepper geboetseerde boeventronie, bleek vel, lelijke ogen die diep verstopt zitten achter te veel huidlagen en een zwaar accent waar ge de eerste paar minuten amper iets van lijkt te begrijpen. Maar het is een sinistere figuur waar ge uw ogen niet van kunt afwenden die heel wat dingen te vertellen heeft over de aard van het volk down South en hun levensvisie. Ik moest denken aan de woorden waar hij z’n monoloog mee samenvat: “Truth of the matter was: stories was everything and everything was stories”.
En die passage, en de zinderende intensiteit die erbij hoort – over de manier waarop ge de wereld bekijkt en uzelf daar een plaats in gunt -, die schoot me voortdurend door m’n kop terwijl ik naar Flying Horseman aan het kijken was, daar in die komieke spiegeltent in Borgerhout, want het deed me beseffen dat ge ondanks uw meesterschap op de gitaar en de aanwezigheid van getalenteerde vrienden die allemaal een cruciale bijdrage leveren, bovenal iets te vertellen hebt, met woorden én muziek, en gewapend met een drift en boodschap die de trivialiteit van het puur hedendaagse overstijgt. Ge zijt ne verhalenverteller, Bert. En omringd door een gouden team. Blijf daarmee aan de slag gaan. En nu ga ik u laten en m’n tijd nuttig doorbrengen tot ik uw volgende plaat in handen heb. Succes daarmee.
Groeten
