Toen enkele jaren geleden Kate Kane, alias Batwoman, aan de wereld werd voorgesteld, stonden sommige fanboys meteen op hun achterste poten: een lesbische, Joodse superheldin? Pure lippendienst aan een paar minderheden! En, zo gaat dan de redenering, die kunnen geen goed verhaal opleveren! Zever in pakskes, natuurlijk. En met Batwoman: Elegy worden de laatste sceptici definitief de mond gesnoerd.
Voor het werk dat schrijver Greg Rucka (Wonder Woman, 52) en tekenaar J.H. Williams III (Promethea) afleveren, kunnen we niet veel anders dan een vers blik superlatieven opentrekken: briljant. Subliem. De perfecte inkleuring van Dave Stewart (Hellboy) en de immer onberispelijke lettering van Todd Klein (Sandman, Prometha) maken het plaatje compleet: een meesterwerk. Deze collectie comics hoort in feite thuis in een extra grote hardcover, maar met de budgetvriendelijke paperbackeditie verdwijnt in ieder geval het laatste excuus om dit boek niet aan uw collectie toe te voegen.
Het is echter nogal moeilijk om het boek verder te beschrijven. Het eerste deel is een bovennatuurlijke thriller. De hoofdstukken worden aangeduid met muziekbewegingen (agitato, misterioso, affettuoso, rubato) die de toon van het verhaal onderstrepen. Batwoman gaat de strijd aan met een sekte die het kwaad en de eerste moordenaar Kaïn (ken je Bijbel!) aanbidt. Ze wordt geleid door Alice, een moorddadige gekkin die spreekt in citaten uit de boeken van Lewis Caroll. Rucka schenkt daarnaast aandacht aan de rol van sociale conventies in het dagelijkse leven van Kate Kane.
Alice in Wonderland en Through the Looking Glass zijn bekende comicbookmotieven, maar zelden werden ze op deze manier uitgewerkt. Greg Rucka maakt ten volle gebruik van het talent van J.H. Williams, die op zijn beurt de mogelijkheden van het stripmedium uitbuit: zijn lay-outs zitten vol met spiegelingen, verwijzingen naar speelkaarten, en psychedelische droombeelden. Elk facet van het verhaal heeft zijn eigen tekeningen en inkleuring: Batwoman en het nachtelijke Gotham worden zeer gedetailleerd weergegeven en zijn gedoopt in de oorlogskleuren zwart, rood en wit. Alice wordt weergegeven met vette lijnen en pasteltinten. Kates dagelijkse leven is getekend in een meer klassieke, Europees aandoende tekenstijl. De verschillende stijlen botsen en lopen in elkaar over, maar het blijft een organisch geheel.
Het tweede deel is een origineverhaal. De tekenstijl die Williams hanteert voor Batwomans verleden refereert aan de klassieker Batman: Year One, om uiteindelijk uit te monden in het haast fotorealistisch weergegeven heden.
Greg Rucka produceert in dit deel een aanklacht tegen de discriminerende maatregel “don’t ask, don’t tell” — hij werd in zijn research bijgestaan door soldaat en activist Dan Choi, die een cameo krijgt in het verhaal. Het DADT-principe leidt tot een pivotaal moment in het verhaal: Kate wordt beschuldigd van “homoseksueel gedrag” en weigert te liegen over haar geaardheid. Het levert haar ontslag op uit het leger. Ze wordt hiermee de mogelijkheid ontnomen om te voldoen aan wat ze ziet als haar plicht, en de identiteitscrisis die ze daarop doormaakt vormt de aanloop naar haar rol als Batwoman.
Batwoman: Elegy is een psychedelische thriller en een origineverhaal voor een moderne heldin, een aanklacht tegen conservatieve sociale en seksuele mores, en een schets van een zoektocht naar identiteit. Het is een prachtig voorbeeld van de symbiose tussen woord en beeld. Maar voor we het vergeten: er is ook een stevige portie geweld aanwezig. Batwoman kicks some ass!
