Het regent fantastische debuten in een voorts verdacht zonnig 2011. De volgende die aan de regenboog glooit, is Katy B, een beetje in de slipstream van Jamie Woon en James Blake geduwd door het gebruik van dubstep als smaakvolle seasoning. Maar zoals de allerbeste popplaten laat On A Mission zich niet zo gauw in een hoekje duwen.
Spijts het feit dat tot vandaag nog overal ter wereld recensies als blaasbalgen lucht blijven pompen in Born This Way, een plaat die over pakweg vijf jaar voornamelijk nog herinnerd zal worden als laatste alinea in het testament van Clarence Clemmons — vult u vooral zelf uw gelaten quote over het leven in — is de enige popplaat die er het eerste halfjaar toe doet gemaakt in de UK. En daar hadden ze behoefte aan, getuige het ontstellende gehijg waarop men aldaar Ke$ha-kloon Jessie J onthaalde zoals een beginnende puber z’n eerste ochtenderectie. Gelukkig stelt Katy B orde en eer op zaken met een popplaat die wél met beide benen in 2011 staat en al de rest met diezelfde benen vooruit de ziekenboeg der irrelevantie in trapt. En daar zijn al bedden te kort.
Katy B, afgestudeerd aan dezelfde vermaarde Brit school waar ook Adele, Kate Nash en Amy Winehouse nog rapporten van in de schuif hebben liggen, en entourage (dat spreekt) doen dat op een even onachtzame als bedachtzame manier. On A Mission raast 50 minuten lang door de bloedbaan en bedient benen, buik en hersenen evenwaardig. Intelligent en eigentijds, nooit geforceerd en bovenal: wars van een fake attitude en pose. Geen schuttingtaal of even opzichtige als afzichtelijke make-up om een lege doos van een bodem te voorzien. Katy B doet zich voor als dat type meisje dat op zaterdagavond een hippe club binnen dartelt maar in de schaduw van de stroboscoop het weemoedig piekeren niet kan laten. Hart op de tong, tong op de grond. En bovenal puur.
On A Mission is een welriekende dreef tussen euforie en melancholie die niet vies is van een Refrein en tussen alle hippe geluidjes en urban vibe de melodie centraal stelt. Een melodie die bovendien en -al nooit behaagziek is, maar u laat luisteren voor ze zich in uw hoofd betonneert. En dat werkt, met als culminatiepunt de fantastische Single van het (Voor)jaar, “Broken Record”, waarin alle troeven van Katy B zich ontplooien: opzwepend, een stem tussen zelfzeker en fragiel, en na twee minuten door een sluipmoordenaar van een zanglijn het hart in gekerfd. De poplat voor dit jaar. Punt, andere alinea.
Waarin ook de aandacht gevestigd moet worden op een aantal andere ontzettend sterke songs, te beginnen met het openings-klavertje vier van On A Mission, waarin alle goeds van “Broken Record” (een mens moet een referentiepunt hebben) wordt bevestigd met de vingers in de neus — en het staat haar nog ook. Beats bonken nooit gratuit (de titelsong), klanken slaan een brug tussen het nu aanvaard foute van de jaren negentig (house, waar zijn de tijden) en het credibele anno nu (het fantastische “Witches Brew” om slechts één voorbeeld te noemen), en maken zo een cocktail zoals die momenteel bij niemand anders kan worden gedronken.
Door dat alles is On A Mission geen oppervlakkige singlesplaat en geraken Brien, Benga (Magnetic Man) en Geeneus nooit in ademnood. De plaat houdt een haast perfect tempo aan. Halverwege wordt er even gas teruggenomen met “Go Away” (inclusief fantastisch bruggetje na twee minuten) en “Disappear”, en het komt nog goed uit ook. Het maakt dat On A Mission op het einde nog even limoenfris klinkt, wanneer Brien op rotaanstekelijke en charmante wijze de dankbetuigingen uit het cd-boekje reciteert met sappige Londense tongval. Iets negatiefs aan te merken op de plaat? Ongetwijfeld wel, maar vraag dat gerust rond het jaareinde nog eens. Geen zin om de plaat nu uit de auto te gaan halen. Wel zin om deze recensie nu af te ronden. Zodus:
In plaats van Katy B per se in een hippe golf te murwen zoals elk jaar er wel een heeft en die over een paar jaar vooral zijn eigen relativiteit bewijst, kan On A Mission beter gezien worden als een popplaat die de tijdsgeest anno nu perfect droogt als een later perfect bewaard bruidsboeket en daardoor nu al een referentiepunt wordt. Zoals Robyn dat vorig jaar was.
