Emeralds wordt wel vaker omschreven als een band met potentieel,
een groep muzikanten binnen dat genre dat enkel collega Van Peer
bij zijn eigen naam durft noemen (hopelijk gaan de jongens en
meisjes van The Wire zich deze uitvinding niet moeten beklagen). De
meesten zullen als eerste kennismaking ‘Does It Look Like I’m
Here?’ vernoemen, anderen het titelloze album dat een jaar eerder
verscheen. De harde kern gaat terug tot ‘Allegory of Allergies’, al
heeft deze kanjer binnen de drone nog maar weinig met het huidige
Emeralds te maken.
Wat er ook van zij, het was een optreden om naar uit te kijken. Het
zat dan ook goed vol, die Ancienne Belgique, met een wel erg
omvangrijk cohort rokers aan de ingang. Maar toen daagde het plots
dat Arsenal die avond ook optrad, een verdieping lager dan. Er
begonnen al enkele alarmbellen te priemen, en jawel hoor: twintig
man in die club van de Ancienne Belgique. Op zich geen probleem,
daar er nog twee voorprogramma’s de revue moesten passeren.
Eerst was er Jean D.L., een tweetal dat met een
dergelijke sérieux op het podium stond dat je bijna beschaamd zou
zijn te beweren dat hun prestatie bij wijlen hoogst lachwekkend
was. De lui speelden een mix van gespierde doom naar het voorbeeld
van Evan Caminiti, minder gestructureerde gitaarnoise en bijzonder
simplistische accordeongedreven ambient. Al een geluk dat er nog
‘incidental music’ was doordat individu A plots zijn
snaarinstrument tegen de grond liet kletsen, en dan maar deed alsof
het daadwerkelijk bij de show hoorde. Interne hilariteit
alom.
Floris Vanhoof, die kwam dia’s tonen. Het is eens
wat anders, nietwaar. De muziek stond gereed, het enige wat we nog
misten was ‘direct-to-brain imagery’, zoals Vanhoof het omschreef.
De dia’s zouden iets met een reis te maken hebben gehad, al was er
– aldus een kameraad en collega-concertanger – vooral iets te zien
wat op een beschimmelde boterham leek. De lichttekens leidden het
publiek dan weer rechtstreeks richting vallende ziekte. De muziek
zelf was buiten de eerste tien minuten dan weer erg aandoenlijk, al
suggereert mijn gemengde respons ook dat Vanhoof graag uit vele
vaten tapt. Trage, repititieve (en oersaaie) weisjes die de
accordeonambient van Jean D.L. een nieuw gevoel van
intellectualisme gaven, gevolgd door pulserende lagen van analoge
keyboards.
Ondertussen kon iemand met veel verbeelding zien dat het aantal
mensen in de club zich plots verdubbeld had. Nog steeds erg
tragisch, maar Emeralds had niet te kiezen. De
meimaand had hier zeer duidelijk zijn slachtoffers gemaakt. Terwijl
de geluidstechnicus als een waanzinnige probeerde het geraas van de
kudde Arsenalfans te onderdrukken (wat toch niet lukte, zelfs met
een aanslag op onze gehoorgangen), maakte het aanwezige hoopje
grijze muizen zich op voor het concert van hun leven. Dat zullen ze
dan toch achteraf in hun vriendenkringen verspreid hebben.
Dat Emeralds er weinig zin in zou gehad hebben, was niet duidelijk
uit de performance, want het gonsde me daar een bijenkolonie in de
club. Vooral het latere, opzwepende werk kwam aan bod, met de
klaterende synths als het sonische equivalent van neonlichten. Het
voelde bij momenten aan als late krautrock die teruggebracht werd
tot zijn essentie. Het publiek deed overigens zijn uiterste best om
enthousiasme te tonen, wat hen sierde, al blijft veertig man een
erg hol applaus produceren. Eindigen deden de jongens uit Ohio met
achtereenvolgens ‘Does It Look Like I’m Here?’ en ‘Candy Shoppe’,
nummers die de livereputatie van Emeralds alle kracht bijzetten.
Daarna volgt de logische aftocht, zonder bisstonde.
Emeralds speelde voor een publiek dat hen vast terugbracht naar die
goede oude tijd in 2008, toen ze zelf nog voorprogramma’s moesten
spelen. Het zat hen natuurlijk niet mee: iedere muziekminnende ziel
die eventueel op deze stratosferische avond aanwezig zou zijn, was
financieel ingestort of elders in Brussel aan het smullen van een
ander concert. Misschien zelfs Arsenal. Of u dan echt een
wereldoptreden gemist hebt? Wat maakt het uit? Ik had in ieder
geval genoeg ruimte om mijn rug te laten kennismaken met de houten
ondergrond.
