Geen beter moment om de langverwachte nieuwe Explosions In The Sky te beluisteren dan de eerste, zwoele lenteavonden. Met een opstekend windje in het gezicht en de koptelefoon tegen de oren gedrukt wiegen we heen en weer op de epische melodieën. Een kinderlijk gevoel van gelukzaligheid overvalt ons.
Even terug in de tijd: in 2003 schrijft (jb) naar aanleiding van Explosions’ derde plaat The Earth Is Not A Cold Dead Place: "Postrock is een instrumentale muziekvorm die in de eerste plaats op sfeer richt. Vaak is de toon melancholisch te noemen en zijn geluidserupties legio. Geluidsmuren worden afgewisseld met zachte, breekbare stukjes". Sindsdien is Explosions stijlgewijs nog geen haar veranderd. De postrockers bleven trouw aan de hen zo kenmerkende, cinematografische uitbarstingen, maar net als het tot stilstand gekomen postrockgenre steeg hun populariteit wel aanzienlijk.
Hun meest bombastische plaat tot nu toe, All Of A Sudden I Miss Everyone die intussen al van 2007 dateert, was goed, maar zeker niet fantastisch. De fans herkenden in de vijfde plaat de Explosions "die ze het liefst hoorden", terwijl het voor anderen maar een veredelde herhalingsoefening was. Behalve in tv-series en films hoorden we de jaren nadien niets meer van de band. De Texanen sukkelden Wetstraat 16-gewijs in een langdurige creatieve impasse.
Niets nieuws onder de zon na al die jaren, zo klinkt "Last Known Surroundings" op het eerste gehoor. Business as usual, denk je meteen. En inderdaad: Explosions laat een typische postrocksirene horen, maar het daaropvolgende rustig kabbelende stuk mondt nu eens niet uit in een spectaculaire climax, wel in een sprookjesachtig, episch stuk dat in staat is de luisteraar in vervoering te brengen. Explosions gaat iets subtieler tekeer. De sabbatical heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.
In "Human Qualities" en "Postcard from 1952" bouwt Explosions de spanning minutenlang op tot een vertrouwde gitaargedreven uitbarsting volgt. Het is en blijft uitermate intense en groteske postrock, maar er lijkt meer moeite te zijn gestoken in meerlagige melodieën en mooie details (ja, zelfs flarden elektronica). "Let Me Back In" (wat een geduldige opbouw!) en "Be Comfortable, Creature", met zijn typische arpeggiogepingel, moeten de meest ingetogen nummers van Explosions in jaren zijn. De nummers ontvouwen zich elk als een langzaam openbloeiende bloem en eindigen op (jawel!) climaxloze soundscapes.
Veel minder subtiel is de rijk gevulde knaller "Trembling Hands". De uitschieter van de plaat, met energiek drumgeweld als rode draad, gaat wel pas op je inwerken na meerdere luisterbeurten. Dit nummer, waarin zelfs aanstekelijke oh-oh-oh’s verscholen zitten, is niet meteen superorigineel, maar getuigt net als de rustigere nummers van maturiteit.
Explosions heeft net als met All Of A Sudden, I Miss Everyone geen eeuwige postrockklassiekers op de wereld losgelaten. De beste dagen van het genre liggen immers al ver achter ons. De vraag die op ieders lippen brandde: heeft Explosions zich heruitgevonden? Neen dus, daarvoor klinkt het allemaal te vertrouwd. Voor de band komt het er nu op aan de meer gevarieerde en rijkere nummers live even overtuigend te brengen. Er is misschien nog hoop!
