Muziekliefhebbers als u en ik hebben het wel voor Australisch engelengezang, hoe melig bepaalde liedjesteksten soms ook mogen klinken. Zo wisten Angus & Julia Stone tegen sommige verwachtingen in meer dan te bekoren met hun laatste wapenfeit ‘Down the Way’. Overtuigen deden zij vooral tijdens hun passage in de Ancienne Belgique, midden december vorig jaar. Daar bewezen broer en zus hoe ongemeen mooi hun stemmen elkaar aanvullen. Menig wenkbrauw werd dan ook opgetrokken toen ons ter ore kwam dat zusterlief het alleen wilde proberen. Hoewel Julia de creatieve draaischijf van de twee blijkt, behoort net die samenzang tot de ultieme charme van haar voormalige werk.
En zo’n charme zien wij natuurlijk niet graag verloren gaan. De loodzware taak die Julia Stone vervolgens te wachten stond indien zij geen kopie van haar vorige project wilde worden, was zichzelf tot het uiterst mogelijke heruit te vinden. Net zoals ‘Joey’ langs geen kanten het niveau wist te bereiken van de alom bejubelde comedyreeks ‘Friends’, blijkt ook hier de spin-off van mindere kwaliteit te zijn dan het origineel.
Het voornaamste wat er ons opvalt bij een eerste luisterbeurt, is dat trouwe concertgangers enkele van de nummers op ‘Julia Stone in the Memory Machine’ sowieso reeds gehoord zullen hebben. Zo zijn opener en afsluiter van het album, ‘This Love’ en ‘Where Does the Love Go’, oude bekenden. Hun titels spreken niet al te veel tot de verbeelding, maar hun liedjesteksten durven een ander verhaal te vertellen. Zo toont Stone zich ondanks het kleffe onderwerp een waardige vertelster die ook de donkere kantjes van liefdessprookjes niet onbesproken laat. Tijdens ‘Winter on the Weekend’ worden er zelfs lijken in de achtertuin gevonden. Omdat het niet altijd rozengeur en maneschijn kan zijn.
Onvervalst gemis staat er op het programma bij de titelsong. “But I was too drunk to really know/that you loved me/enough to watch me go,” aldus klinkt haar motief. Haar trillend stemgeluid verraadt de waarheid achter dit citaat, maar staat daarom nog niet meteen garant voor muzikale hoogtepunten. Daarvoor is het wachten op de vrolijk klinkende trompetten in ‘Catastrophe’. Het contrast met de titel kon vast niet groter. De instrumentatie verklapt dan ook meteen dat we bij Julia Stone eerder hoop dan zwartgalligheid zullen vinden. Al geldt meteen het omgekeerde tijdens ‘Maybe’. Een bipolair vat vol verrassingen is Stone wel.
Zonder er verder doekjes om te winden, geven wij toe dat ‘The Memory Machine’ een verdienstelijke plaat geworden is van een zelfzekere vrouw met minder zelfzekere liefdesproblemen. Een prima popplaat eveneens, met liedjesteksten die het gemiddelde toch overschrijden zonder enige klefheid af te geven. Zeemzoet op zijn best, een herhaling van de leuze waar Julia & Angus Stone eveneens voor stonden.
Het is dan ook daar dat het schoentje wringt. De liedjes die Julia Stone op haar eentje produceert zijn grofweg van dezelfde schoonheid als diegene die de samenwerking met haar broer opgeleverd heeft. Alleen missen ze de belangrijkste factor: de chemie tussen beide stemmen. Julia Stone bezit op haarzelf natuurlijk ook het timbre van een droeve nachtegaal, maar dat stemgeluid klinkt bijlange niet zo krachtig als wanneer het versterkt wordt door de klanken die Angus uit zijn strot laat ontsnappen. Waarom deze formule plots bruutweg in twee gehakt werd, blijft ons tot op deze seconde dan ook een raadsel.
‘Julia Stone in the Memory Machine’ is aldus zeker geen slechte plaat voor wie van romantisch gezwets en gevatte liefdesbrieven houdt, maar ze mist iets. Dit ‘iets’ is voor één keer niet te klasseren als ondefinieerbaar, maar houdt slechts de aanvulling van broederlief in. Indien u nog niets van beiden in huis heeft en u nog een paascadeautje zoekt voor uw eega, grijp dan eerder terug naar ‘Down the Way’ dan naar dit herinneringsapparaat. Al loopt u dan wel de kans dat uw lieftallige wederhelft plots smoorverliefd wordt op de stem die we tot onze grote spijt in ‘The Memory Machine’ niet gehoord hebben.
