Met He Gets Me High heeft Dum Dum Girls zopas E.P.-gewijs een vervolg uitgebracht op het vorig jaar verschenen uiterst fraaie debuut I Will Be. Het project van Dee Dee is ondertussen uitgegroeid tot een meidengroep from hell.
Als opwarmer voor de afdaling in de vreemde, lichtelijk kitscherige onderwereld van Dum Dum Girls mag Mon-O-Phone het podium op. Dat duo bracht onlangs een eerste officiële plaat uit, die lang niet onaardig was, en ook op het podium trekken ze zich serieus uit de slag. Songs als “Let Her Dance” kunnen uitpakken met rifs, hooks en beats die heen en weer slingeren tussen onderkoeld en witheet. Dat het tweetal meer dan eens doet denken aan Bonnie en Clyde is vast geen toeval.
Dum Dum Girls is een knipoog naar nostalgische populaire cultuur ook niet vreemd. Het viertal loopt er bij alsof een wel heel sletterige variant op Japanse schoolmeisjes, brengt een soort van bubblegumpop met een Spectoriaanse geluidsmuur om U tegen te zeggen en doet dat met de technische vaardigheden van de Ramones. Daardoor ontstaat de indruk dat keer op keer hetzelfde liedje gespeeld wordt, maar wie zich concentreert, kan zo nu en dan een detail opmerken dat duidelijk moet maken dat een nieuwe song is ingezet.
Zo kan “Bhang Bhang, I’m A Burnout” bijna als het oernummer van Dum Dum Girls gezien worden. Hun eigenste “Blitzkrieg Bop”, waar de andere songs verre of soms wel heel dichte verwanten van zijn, gaande van “It Only Takes One Night” tot het nieuwe “He Gets Me High”.
Ondanks dat bijna monotone karakter tekent de band voor een meeslepende drie kwartier. Dat onder het lieflijk uitzicht van de muzikanten hoorbaar een moordzuchtige laag schuilgaat, is daar niet vreemd aan. Wanneer Dee Dee in “I Will Be” zingt ‘You can have my word’, geloof je haar niet echt. Daarvoor is de frontvrouw te veel het meisje van de vrolijke delinquentie van “Jail La La”.
En zo nu en dan valt toch een song op te merken die zich onderscheidt van de rest, zoals het nieuwe “Teardrops On My Pillow”, dat zich met zijn koorgezangen zo verankert in je geheugen. Of het van smart en hartzeer bol staande “Take Care Of My Baby”. Ook bis “There Is A Light That Never Goes Out” valt op, al is dat uiteraard een cover, en best een indrukwekkende.
Zijn Dum Dum Girls een gimmick? Ja en nee. Het plaatje klopt helemaal, maar het geluid dat uit het plaatje komt, is eveneens zeer in orde, ondanks de hoge herkenbaarheidsfactor die al na enkele minuten prominent aanwezig is. Dum Dum Girls zorgen immers voor, oppervlakkig gezien, ongein die erg te pruimen valt. Maar ergens zorgt het viertal tegelijk voor een gevoel van diepgang, en dat maakt dat dit niet zomaar wegwerppop is.
