De lente is nu echt begonnen en naast vogels zijn ook muzikanten weer vrolijk aan het zingen geslagen. Ook de Nederlandse singer-songwriter Marike Jager laat zich deze lente van haar beste kant zien op haar derde plaat Here Comes The Night en mag daarmee definitief het label “belofte” van zich afschudden.
Drie studioalbums heeft ze nu op haar palmares staan, maar om een of andere onverklaarbare reden staat Marike Jager nog steeds geboekstaafd als “groot talent”. Op Here Comes The Night horen wij nochtans een artieste die weet wat ze wil en waar ze voor staat. Van het wat schuchtere meisje met de gitaar uit de beginjaren van haar carrière is nauwelijks nog wat te merken. Jager heeft haar niche gevonden, ergens tussen bluesy folk en aanstekelijke popmuziek.
In de drie jaar die verstreken zijn sinds Celia Trigger uitkwam, heeft Marike Jager duidelijk niet stilgezeten. De muzikale stappen die naar Here Comes The Night zouden leiden, werden toen gezet. De lieflijke liedjes van in het begin van haar carrière heeft Jager intussen grotendeels naar de achtergrond verwezen; het mag allemaal wat meer zijn en dat valt alleen maar toe te juichen. De plaat werd trouwens opgenomen in de Brusselse Jet Studio en gemixt in Amerika door de Amerikaanse producer Tchad Blake, een man met tonnen ervaring én een paar Grammy’s op zak. Qua internationale samenwerking kan dat tellen voor een meisje uit de lage landen.
Het resultaat van die samenwerking is een oorvriendelijke popplaat propvol goeie songs. Zoals de titel van de plaat verklapt, neemt Jager haar luisteraars op sleeptouw doorheen de nacht. Is het dat duistere kantje van de nacht dat zorgt voor de opwindende muzikale dynamiek op Here Comes The Night? Wie zal het zeggen. Feit is dat drums en gitaar nog steeds de basisingrediënten zijn, terwijl het recept mettertijd geperfectioneerd is. Het geheel klinkt niet meer zo braaf: minder meisje, meer vrouw. Rustelozer en interessanter.
De poppy single “Traveller” was een slimme keuze als kennismaking, maar is verre van het beste wat het album te bieden heeft. Neem nu opener “Here Comes The Night”, die zich van fluisterballad tot slepende folkrocksong ontwikkelt, of het daaropvolgende “Listen To Your Baby”, dat zeker niet moet onderdoen. Twee uitstekende songs die meteen duidelijk maken hoe het eraan toe zal gaan op deze plaat.
Jager is er zich duidelijk van bewust dat afwisseling dé manier is om de aandacht van de luisteraar op te eisen en niet meer los te laten. Ritmische mokerslagen als “Don’t Erase Me” en “Rusty” werken zonder omwegen in op handen en voeten — het is trouwens moeilijk werken als je voeten en hoofd besluiten een eigen leven te gaan leiden en halsstarrig op de melodie heen en weer schommelen. Maar denk nu niet dat Marike Jager zichzelf een nieuw imago aangemeten heeft als swing act. Dat maakt ze duidelijk met “Natural Way” en “Keep Me Warm”, ballads volgens het klassieke Jager-recept. Muzikale adempauzes als deze houden de plaat in balans en eisen door het contrast met de rest van de plaat ook terecht de aandacht op.
Deze lente zal Marike Jager ongetwijfeld menig Nederlands concertzaal verblijden. Hoe het met de Belgische kalender zit, is nog niet helemaal duidelijk, dus liefhebbers zullen het waarschijnlijk even met de plaat moeten stellen. Gelukkig is het geen troostprijs geworden. Jager toont nog maar eens dat ze een veelzijdige popmuzikante is die weet te boeien met muziek die eigenlijk heel eenvoudig is. En dan kunnen we vanaf nu misschien ook het woord “beloftevol” schrappen en vervangen door “succesvol”.
