Beady Eye Records, 2011
PIAS
’t Is altijd leuk om een plaat de vernieling in te schrijven als
je er zin in hebt – met de recensie van White Lies’ ‘Ritual‘ hebben we ons
te pletter geamuseerd – maar zonder degelijke argumenten raak je
daar niet ver in. En net als goed negentig procent van het
journaille aan gene zijde van het Kanaal, stonden wij al maanden
klaar om ‘Different Gear, Still Speeding’ te fileren. Helaas, na
twee weken en elfendertig pogingen tot een onderbouwde review weten
we het allemaal zelf niet meer zo goed.
Om te beginnen: aan welke maatstaf zullen we de plaat afwegen?
Plaatsen we hem in het illustere rijtje van Oasisplaten, of laten
we het gelden als debuut van Beady Eye? En wat mag Beady Eye dan
wel zijn: Oasis min Noel? Liam
Gallagher en kompanen? Een bende ervaren rotten in een nieuw
avontuur misschien? Of eerder een onnozele spin-off? Weet
u het antwoord, stuur dan gerust een gele briefkaart naar onze
redactie. Andere vraag: telt de pose van Liam mee in ons oordeel?
Net zoals destijds bij Oasis liet hij overal verstaan – en dan
bedoelen we ook overal – dat Beady Eye de grootste band
ter wereld zou zijn, maar mag zoiets doorwegen in een argumentatie
over muziek?
Als u erop staat een antwoord van ons te krijgen, dan zeggen we
voorzichtig: ‘Different Gear, Still Speeding’ is (1) het debuut van
(2) Oasis min Noel, en (3) als Liams grote bek zegt dat Beady Eye
beter wordt dan Oasis, moet hij dat ook maar waarmaken.
Wilt u daar ook nog wat redenen voor? Ten eerste: popmuziek gaat
niet in de eerste plaats om kunde, maar om gevoel. Op ‘Definitely
Maybe’ stonden geen arrangementen van goddelijke pracht en
vakkennis, het was wel een klassieker die de drang van een
generatie, een groep mensen gedefinieerd door tijd en ruimte, op
gevoelige plaat vastlegde zoals geen andere band dat toen kon.
Daarom: als Liam Gallagher met dit collectief een middenvinger naar
zijn broer wil opsteken, dan draagt dat bij tot het gevoel van de
plaat. The Great Gatsby is een fantastisch boek, maar lees het in
de wetenschap dat Fitzgerald met de roman eigenlijk hetzelfde deed
als zijn hoofdpersonage – de liefde van zijn leven dichtbij houden
– en je krijgt een betekenislaag die moeilijk af te schudden
valt.
Verder: dat wij Beady Eye niet als een nieuwe band zien, heeft
niet alleen te maken met het overduidelijke feit dat het gewoon de
overgebleven leden van Oasis zijn, maar ook met de vaststelling dat
Beady Eye exact zo klinkt. Als ‘Oasis min Noel’ bedoelen we dan. De
grootste invloeden van Oasis waren oerbritse bands als The Smiths,
The La’s, madchesterpioniers The Stone Roses en bij uitstek
The Beatles,
en wie de plaat beluistert hoort dat daar weinig verandering in
gebracht is.
Vooral The Beatles duiken te pas en te onpas op: ‘Beatles and
Stones’ doet precies wat je van de titel mag verwachten (lekker
rocken, maar met een vette knipoog naar beide bands), ‘Wigwam’ is
een degelijk afleggertje van de Fab Four, en ‘The Roller’ doet
haasje-over met Lennon. ‘The Beat Goes On’ zit in dezelfde
traditie, maar komt qua pretentie soms aardig in de buurt bij The
Stone Roses’ klassieker ‘I Wanna Be Adored’. Voor de volledigheid
vermelden we nog dat ‘For Anyone’ ons de eerste keer nogal aan
‘There She Goes’ van The La’s deed denken, maar dat kan ook
beroepsmisvorming zijn.
We willen daarmee niet gezegd hebben dat ‘Different Gear, Still
Speeding’ enkel wat oude deuntjes onder een andere tekst zet, maar
erg origineel klinkt het toch ook weer niet. En nu we het over
teksten hebben: die zijn ook al geen hoogvlieger. Ergens was dat
ook te verwachten: was de urgentie in Liams stem de veruitwendiging
van Oasis’ ambitie, dan waren Noels nummer het draagvlak ervan. Ter
illustratie: op hun iconische eerste vier platen – ‘Definitely
Maybe’, ‘(What’s The Story) Morning Glory?’, ‘Be Here Now’, en de
verzameling b-kantjes ‘The Masterplan’ – staan amper vier nummers
die niet door Noel alleen op papier zijn gezet. Het is waar dat ook
hij af en toe compleet nonsensicale onzin schreef: Noel gaf ooit
toe zelf niet gek veel te begrijpen van “stand up beside the
fireplace / take that look from off your face / you ain’t ever
gonna burn my heart out”, maar ‘Don’t Look Back in Anger’ is
niettemin een dijk van een nummer. Als Liam daarentegen in ‘The
Roller’ uithaalt met “so you’ve been crawling through a maze / an
alcohol lemon haze / I’ve been watching you for days / you’ve been
outta sight alright, alright, alright”, valt het nummer gewoon stil
van verveling.
Toch is het album geen miskleun van jewelste. ‘Four Letter Word’
herhaalt zichzelf net te veel om een intentieverklaring af te
leveren zoals ‘Rock ‘n’ Roll Star’ dat deed, maar is op zichzelf
een meer dan degelijk nummer. De piano en backing vocals
maken van single ‘Bring the Light’ een aandoenlijke track,
maar dan wel van het soort dat je vijf uur later nog in je kop
hoort galmen -en in die categorie scoort ‘Beatles and Stones’ zelfs
nog net iets beter. Verder zijn het zachte ‘For Anyone’ en het
langere ‘Wigwam’ niet onverdienstelijk, maar we hebben het anderen
al veel beter horen doen.
Misschien beschrijft dat laatste nog het best wat we bij
‘Different Gear, Still Speeding’ voelen: niet onverdienstelijk,
maar we hebben het anderen al veel beter horen doen. Verbinden we
dat met de criteria die we enkele alinea’s hierboven zelf voorop
stelden, dan moeten we zeggen dat Beady Eye een gigantische
mislukking is. Alleen: zo klinkt de plaat niet. Wij worden er niet
erg wild van, maar we kunnen wel begrip opbrengen voor de mensen
die het ding ondertussen al grijs gedraaid hebben. Vergeeft u ons
onze besluiteloosheid, dan leggen wij alvast wat Oasisvinyl op onze
platendraaier.
