Teneinde aan het woord ’totaalpakket’ een nieuwe betekenis te geven
en het concept van een concert tot een hoger niveau te tillen,
pakte Efterklang op een winterse avond te Brussel uit met heel wat
cinematografische magie. U leest het juist, het optreden van dit
Deense collectief zou aldus voorafgegaan worden door een
filmvoorstelling. Hoewel dit ietwat vreemd in de oren mag klinken,
past het compleet in het unieke plaatje dat Efterklang ons wil
voorschotelen. Cineast Victor Moon ging op pad met de achtkoppige
band doorheen het eiland dat de Deense thuisbasis van zowat de
helft van de bandleden voorstelt. Het resultaat van deze trektocht
heet ‘An Island’.
Toegegeven, volkomen origineel is dit natuurlijk niet. Sigur Rós deed het
hen alvast voor met het wonderlijke ‘Heima’. De eerlijkheid van
Efterklang is echter eveneens van baanbrekende schoonheid.
Herinneringen aan verloren tijden worden opgehaald in korte maar
rake monologen. Moon licht een tipje van de sluier op over hoe mooi
de (regenachtige) natuur van Denemarken wel kan zijn. Ieder geluid
uit dit wonderlijke natuurlandschap heeft het recht een instrument
te vormen, of het nu een drumstel, een regendruppel of een stapel
krantenpapier is. Zo gaat Efterklang op zoek naar een spitsvondig
jargon aan onovertroffen geluiden.
Kinderlijk enthousiasme neemt maar al te vaak de bovenhand, en soms
zelfs letterlijk. Tijdens de (overigens uitmuntende) uitvoering van
‘Alike’ werd een legioen aan twaalfjarigen ingeschakeld om de film
kleur te geven. De gelukzaligheid die aan ons gedemonstreerd wordt
doet op zijn minst denken aan de fleurige optredens van The Flaming Lips, die
andere band die onmiddellijk optimisme weet te scheppen. Het proces
van opperste geluk verloopt echter veel serener dan bij de
psychedelische formatie van Wayne Coyne.
De langgerekte shots doen denken aan Lars Von Triers ‘Breaking
the Waves’: Scandinavische cinema op zijn best, enkel dan zonder
gewichtige religieuze thematiek. Meer zelfs, graag hadden wij de
vergelijking gemaakt met de scène in Sam Mendes’ ‘American Beauty‘ waarin
Ricky Fitts het filmpje van ‘zijn’ plastic zak onthult aan zijn
bijna-geliefde: wederom geluk in zijn puurste vorm. Maar dat zo ons
vast te ver leiden. Of was u ook al bijna vergeten dat het hier
niet om een film, maar om een optreden ging?
Efterklang legde de lat meteen torenhoog voor zichzelf, nog voor ze
in feite een instrument ter hand genomen hadden. Al een geluk dus
dat de Deense goden zichzelf overtreffen kunnen. Hun laatste
albumtelg, ‘Magic
Chairs‘, werd bijzonder goed onthaald door gespecialiseerde
pers allerhande. Het verdiende het aldus om nog een laatste keer op
Belgische bodem gepromoot te worden, aan het einde van een tournee
waarin Efterklang naar eigen zeggen maar liefst vijf à zes keer
zijn weg richting België vond.
Het aanstekelijk poppy ‘I Was Playing Drums’ konden we reeds horen
ter afsluiting van ‘An Island’, maar toonde zich evenzeer bijzonder
geliefd tijdens de ‘echte’ live-uitvoering. ‘Harmonics’ werd
geruisloos gespeeld, maar ook de unieke sfeerschepping tijdens
‘Frida Found a Friend’ liet geen enkele toeschouwer onberoerd. De
Botanique was muisstil terwijl Efterklang de grenzen van ambient
danig wist af te tasten. Het meer up-tempo ‘Caravan’, dat dateert
van voormalige langspeler ‘Parades‘, kon zeker
soelaas bieden voor de meer heupwiegende meute. ‘Raincoats’ dwong
zijn publiek dan weer tot langdurig gretig handgeklap. Afsluiten
deden het paradepaardje van ‘Parades’, ‘Mirador’, en de meezinger
(in hoeverre Efterklang meezingers toelaat) ‘Modern Drift’.
Het wonder geschiedde dan toch. Dankzij gedreven vindingrijkheid en
chronisch enthousiasme toonde Efterklang zich in levende lijve nog
beter dan op scherm. De Deense schoonheid mag dan verregaand zijn,
en zeker wanneer ze op zo’n ongemeen prachtige manier tentoon wordt
gespreid, maar u en ik weten beiden maar al te goed dat er niets
tegen een meeslepende live-ervaring op kan.
